Bedankt voor jullie reakties tot nu toe!!
We hebben Stephan om kwart over drie vanmiddag opgehaald.
Het schijnt best goed te zijn gegaan.
Eén van de leidsters zei dat hij eerst inderdaad even flink had gebruld (daar was ik deels bij).
Op een gegeven moment had de leidster gezegd tegen hem: “en nu is het over. Zoooooo, traantjes drogen”.
Dat werkte niet meteen, maar hij scheen wel een beetje verbaasd gekeken te hebben. Daarna moest ze het nog een keer zeggen.
Toen schijnt hij inderdaad gestopt te zijn met huilen en is hij zowaar gaan spelen.
Ze zei nog dat hij niet de hele tijd achter hun aan had gelopen, zoals eerst wel het geval was.
Ik had aan Steef gevraagd of hij leuk had gespeeld (dit vroeg ik expres toen we nog op school waren).
Hij zei “Ja” dus ik zei: "dus vrijdag ga je weer gezellig naar school?"
Toen zei hij weer “Ja”.
Dus…ik ben benieuwd! Ik ken hem langer dan vandaag en het zal me niets verbazen als we vrijdag weer hetzelfde ritueel krijgen.
Maar aan de andere kant…hij kan de laatste tijd wel wat “vrijer” zijn naar anderen toe (als hij even de kat uit de boom gekeken heeft uiteraard).
We zien het wel. Dat het een gevoelig jochie is, dat is ons inmiddels allang duidelijk.
Hij is ook best wel onzeker in contacten met vreemden. Hij durft ook niet zoveel dan.
Nou zie ik op zich een kopietje van mij rondstappen hoor ![]()
want ik was precies zo.
Thuis slooft hij zich trouwens enorm uit en is ie lekker bravourig ![]()
Nog even een (ander) vraagje:
Waar ligt bij jullie nou de grens tussen “stimuleren” en “dwingen” ???
Volgens mij heb ik dat onderwerp al eens aangehaald, maar ik kan het zo gauw niet meer terug vinden.
Stephan moet soms erg gestimuleerd worden (met name dus in contacten met anderen, in het naar school gaan etc. Dus NIET om zijn speelgoed op te ruimen of iets dergelijks!).
Nou hou ik op zich veel meer van stimuleren (en prijzen…complimentjes geven zodra hij iets goed doet. Heb ik ook met school gedaan vandaag, gezegd dat ik trots op hem was etc.) maar soms moet je helaas ook “dwingen”.
Ik moest hem vandaag in principe “dwingen” om naar school te gaan.
Soms vind ik het erg lastig/moelijk om die grens te vinden. Wanneer ik hem moet "dwingen " (omdat het voor zijn eigen bestwil is, zoals het voorbeeld met school) en wanneer kan ik het houden bij stimuleren.
Zucht…ik vind het soms gewoon lastig.
Ik wil hem ook meer zelfvertrouwen geven dan ik zelf heb.
Zodra hij wat ouder is moet hij ook zelf een keertje iets betalen bij de supermarkt bijv. (met mij op afstand).
Ik hoefde dat vroeger niet, maar zelfs mijn moeder (die Stephan erg goed kent) zei al dat ik dat wél met Steef moet doen later.
Gewoon, om hem een beetje zelfstandig te maken. En dus ook meteen weer wat zelfvertrouwen te geven.
Jemig, alweer een lang verhaal geworden ![]()
![]()
(kan ik het ooit kort houden???)
Groetjes, mamma van Stephan
mama van Evianne 03-04-2003