Scheidingsangst! Tips?

#1

Hoi,

Pepijn is nu 5 1/2 jaar oud en net zoals velen weer begonnen met school (groep 2).

Nieuwe leerkrachten nieuwe kindjes.

Het is iedere morgen brullen als ik weg ga. Als ik de Juf aanspreek daarover krijg ik te horen dat het gelijk weer over is als ik weg ben en hij vrolijk meedoet in de klas.

Als ik in huis even uit zijn gezichtsveld weg ben, terwijl ik zeg waar ik naar toe ben, bv naar boven, dan is het al brullen dat hij me niet kan vinden.

Ik mag niet gaan sporten ondanks dat zijn vader en broertje thuis zijn.

Ik ga met zijn jongste broertje naar een binnenspeeltuin vanwege jubileum van gymvereniging en hij en zijn vader komen met de auto de bus achterna. Hij maakt zich nu al zorgen dat hij ons, mij niet meer terugvindt.

Ik weet dat het waarschijnlijk van voorbijgaande aard is en een vorm van aandacht trekken.

Ik heb hem beloofd dat hij als hij 10 x niet gehuild heeft een kadootje krijgt maar tot dusver zonder resultaat.

Iemand tips???

Groetjes
Monique

-Om je vleugels uit te kunnen slaan, heb je een nest nodig.-

#2

Wow, wat een toestand zeg!
Heb trouwens nog nooit gehoord dat 't op die leeftijd ook nog kan voorkomen, die scheidingsangst, wel bij kleinere kinderen. Ik heb helaas geen tips voor je, maar wens je heel veel sterkte ermee.

#3

Evianne hangt ook soms zo aan me, maar niet meer zo erg als eerst. Ze is wel maar ander half, maar ik doe en deed dan altijd verstoppertje of kiekeboe. Wel ging ik dat buiten doen, hahaha vond het zelf wel leuk. Ikke buiten en zei binnen en dan bij alle ramen en deuren. Dan dacht ze dat ik echt weg ging, maar floep daar was ik weer. Juist omdat ik het buiten deed, werkte het heel goed. Het leek immers echt alsof ik weg ging. Misschien heb je er wat aan…

Groetjesmama van Evianne 03-04-2003

#4

Hallo allemaal,

Bedankt voor de reacties en nu maar hopen dat het een fase (hopelijk een hele korte) is.

Groetjes
Monique

-Om je vleugels uit te kunnen slaan, heb je een nest nodig.-

#5

Ik zet het er maar weer even bij, ik antwoord dus weer als leek, maar als ik jouw verhaal zo leest, klinkt het inderdaad als een soort aandacht en misschien zelfs wel gewoonte. Negeren lijkt me niet erg lief voor hem, maar even kort geruststellen en er verder niet op in gaan, lijkt me de beste manier om ermee om te gaan. Het is zeker tijdelijk, maar de vraag is hoe lang. Tot die tijd zit jij waarschijnlijk met schuldgevoelens, zorgen en misschien irritatie, maar even blijven volhouden!

Groetjes Carola 04.09.1972, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

#6

Ik sluit me bij Carola aan.
En hoe moeilijk het ook voor jou is , kinderen merken dat. En dat maakt het steeds moeilijker. Aan de andere kant. Soms is er idd een periode dat kindjes extra aandacht nodig hebben. Tja, en dan is het gewoon een kwestie van doseren.
Sanne huilt af en toe ook nog als ik haar wegbreng en ze hangt ook graag aan mijn benen. Ik vind dat alleen goed als ik een echte oorzaak weet en anders leid ik haar gewoon af. maar goed, Sanne is natuurlijk ook nog wat jonger.

Heel veel sterkte ermee meid.

Liefs Kristel