Vrijdag j.l. was het eindelijk zover.
Frans en ik zaten te kletsen in de woonkamer en vanuit mijn ooghoeken zie ik Sanne in de keuken opstaan en ze liep zo naar ons toe.
Jeetje, wat een belevenis.
ze bleef ook lopen. Ze begon om 18.45 uur en ze wilde niet geknuffeld worden of opgepakt.
Ze wilde alleen maar lopen. Om 19.30 ur heb ik haar toch maar opgepakt en naar bed gebracht, ze was echt doodop. Nu is het dus dinsdag en ze loopt steeds meer. Wat is dat wennen zeg, en wat is dat toch mooi. Die schoentjes te horen tikken op de vloer en de lach die ze constant op haar gezicht heeft.
Het zat er natuurlijk al heel lang aan te komen en ze werd er ook echt chagerijnig van. Zondag zijn we naar Assen geweest (dat is is zit van 2,5 uur heen en 2,5 uur terug) en ze begon ook woordjes te oefenen.
Opa en vis en Dit. Wat gebeurd er toch weer veel in het leventje van onze dochter.
En wat zijn we trots op haar.
Liefs Kristel
