Afgelopen dinsdag was het weer zo ver.
's middags vrij gevraagd voor het cb van Sanne. Keurig op tijd (13.30 uur) wandel ik met mijn vrolijke dochter naar binnen. Speeltje mee, handdoekje mee etc. Zegt de assistent vrolijk tegen mij: Tjonge Kristel het ziet er naar uit dat jullie de eerste zijn.Vrolijk lopen we door naar de commode om de gebruikelijke ontkleding, wegingen en metingen te doen. Roept de assistent tegen ons dat ik beter even kan wachten want de arts is weggeroepen voor een spoedgeval (er is maar 1 arts). Ik heb Sanne dus op de commode gezet, speeltje gegeven en mijn geweldige meid begint vrolijk te spelen. De assistente kletst er vrolijk op los (was eerst onze wijkverpleegkundige maar is overgeplaatst en viel nu in voor de echte assistente die ziek was). Om 14.00 uur nog steeds geen arts, dus maar even mijn vraagjes aan de ass. gesteld en ondertussen speelde mijn dochter lekker door. Het liep al aardig vol met andere kindjes dus we hadden genoeg afleiding. Wij moesten trouwens als enige naar de arts, de rest naar de verpleegkundige. De kinderen om ons heen waren aan het voetballen en het onvermijdelijke gebeurde. Zo’n jongetje die al ettelijke malen was gewaarschuwd, schiet per ongeluk tegen het hoofd van Sanne aan, die zich natuurlijk rot schrikt en het op het krijsen zet. Het was ondertussen al 14.30 uur geworden. Tot die bal had Sanne zichzelf goed vermaakt en dat is niet niks voor zo’n kindje. Komt er een moeder op me af, vertelt ze me dat ze me echt goed begrijpt. Zo’n huilbaby was immers niet alles. Terwijl zij ook al een half uur aanwezig was. Nou ja, ik zou ook huilen als er een voetbal tegen mijn hoofd werd getrapt. Eindelijk om 15.00 uur werden we geholpen. Natuurlijk was Sanne na 5 min. al gestopt met huilen en ik nam een vrolijke baby mee de kamer binnen. Blijkt ze eerst maar een halve kilo te zijn aangekomen, vervolgens was ze niet veel gegroeid en toen stopte de arts ook nog zo’n apparaat in haar oren om te kijken of ze schoon waren. En voor de eerste keer maakte ik mijn dochter mee dat ze echt in paniek was. Wat was dat ziellig. Ze had de hele middag zo haar best gedaan en nu dit. Ik nam dus een baby mee naar huis die thuis nog ruim een half uur heeft nagehikt (jullie allemaal bekend) van het huilen. Dit was me echt nog nooit overkomen. Het CB heeft wel zijn excuses aangeboden voor de vertraging maar dat deed me helemaal niets toen ik om 15.30 uur naar huis ging. Natuurlijk konden ze er niets aan doen maar toch…
Liefs Kristel
.gif)
