Op 13 mei 2003 ben ik bevallen van een gezonde dochter. De bevalling was een eitje vergeleken met de dagen ervoor.
De zwangerschap verliep voorspoedig al had ik een te hoge bloeddruk. Daardoor kwam ik al vroeg in het ziekenhuis ter controle. Daardoor wist ik ook dat ik niet thuis mocht bevallen en dat vond ik erg jammer. Maar je legt je er toch bij neer. De voordelen zijn natuurlijk wel dat ze "alles" bij de hand hebben en dat geeft weer wat zekerheid, en zeker bij een eerste kindje. Vol verwachting gingen we richting de 5 mei (uitteldatum) en het werd 5 mei. En natuurlijk gebeurde er niets. Dus afwachten. Op 9 mei 's avonds had ik een kleine bloeding. We waren niet ongerust want ik was al een paar dagen over tijd. De volgende ochtend (10 mei) was de bloeding verergerd en wij moesten naar het ziekenhuis. Nadat er een aantal onderzoeken waren gedaan (inwendig, hartfilmpje, bloeddruk, echo en een CTG) werd er gezegd dat we nog geen bevalling bezig was maar wel moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Eigenlijk maakte ik me nog steeds geen zorgen want ik was er wel op voorbereid. We hebben toen samen in het ziekenhuis onze eerste trouwdag gevierd.
Op 10 mei 's avonds kreeg ik ontzettende rugklachten. Dit betekende dat ik bijna niet kon liggen dus alleen maar op het randje van m'n bed kon zitten "wiebelen" om de pijn tegen te gaan. 's Nachts niet geslapen en wel 3 keer de verpleegster gebeld, zo'n pijn had ik. Ik kreeg een paracetamol en dat was het. Op 11 mei weigerde ik alle bezoek want de pijn was niet meer te houden. Ook leek het net alsof het kindje zat te duwen en dat maakte het allemaal nog pijnlijker. De verpleegster maakte een CTG en vertelde ons dat deze oijn niets te maken had met de bevalling want ik had geen weeen. 's avonds gevraagd om een arts en om een inwendig onderzoek maar dat deden ze niet, want ik had net die bloeding gehad. Weer een nacht niet geslapen.
Op 12 mei heb ik de hele dag zitten puffen en steunen. Ik had al 2 nachten niet meer geslapen en had vreselijke pijn. Weer werd er een CTG gemaakt, weer was er niets te zien. 's Avonds heb ik het opgegeven en heb voor de zoveelste keer een verpleegster gebeld. Ik eiste dat er een keizersnee kwam, want de pijn was niet meer te houden en ik voelde al 2 dagen dat m'n kindje wilde komen. Ze beloofde om 22.00 uur een arts te laten komen. Maar die kwam niet. Om 22.15 ging mijn man naar huis en om 22.30 uur kwam er een kennis de kamer op die toevallig op die afdeling werkte. toen die zag hoe ik eraan toe was ging het ineens snel.
De arts kwam, er werd een CTG gedaan (niets te zien), toen een inwendig onderzoek, BLEEK IK 4 CM. ONTSLUITING te hebben. Snel werd ik naar de verloskamers gebracht het was toen al +/- 24.00. Om 24.30 uur was mijn man er. Toen ik wist dat ik weeen had en ontsluiting ging het snel. Om 4.44 uur werd onze wolk van een dochter geboren. Doordat ik de weeen hun gang kon laten gaan verminderde de pijn bij elke wee. En na de bevalling, kon ik weer gewoon liggen en staan. Dus dat was een dubbele opluchting.
In het nagesprek met de gynaecoloog heb ik het hierover gehad en zij zei tot onze verbazing dat als de verpleging en artsen goed naar mij geluisterd hadden Sanne misschien wel een dag eerder was geboren. Want rugweeen zijn niet te meten en als je zelf niet meewerkt aan een bevalling dan gaat zo'n bevalling trager dan zou moeten. Tevens kan het kindje dan in het gedrang komen en dat is nog gevaarlijker. Gelukkig is Sanne gezond en nu een vrolijke meid van bijna 7 maanden.
Soms is het zo dat een bevalling er blijft rondspoken in je hoofd, maar bij mij zijn de laatste dagen voor de bevalling het meest bijgebleven. En misschien omdat ze niet naar mij hebben geluisterd. Het is toch te gek dat je om een keizerssnee moet vragen voordat er iets gedaan word.