Rouwverwerking peuter?

#1

Nogmaals wil niet 'over ’ het bericht van Manderijn heen, zat allang te twijfelen of ik het hier zou plaatsen, omdat ik niet erg stabiel ben en niet goed weet wat ik moet doen.
Daarom dus wat bang voor feedback.

Zal het proberen kort te omschrijven,
We leven al een 5 jaren in een traject van kanker dichtbij in de familie.
Micha wordt in maart 2 jaar en afgelopen jaar is in juli Lukas mijn zwager, mijn man zijn broer overleden op 36 jarige leeftijd en heeft een gezin achtergelaten, daarna op 1 oktober mijn vader om 68 jarige leeftijd, ook aan kanker.
Daarna onze berner sennen hond op bijna 8 jarige leeftijd ook aan kanker.

Micha voelt uiteraard dat wij ons verdriet hebben om hier maar even niet verder op in te gaan, want verdriet is een groot woord, maar hij kent niet leven of dood, hij komt elke keer ergens en eerst is zijn lievelingsoom er niet meer, dan komt hij bij oma en moet hij de foto maar een kus geven, is hij thuis is daar zijn ‘moeke’ dat was Nebla onze hond voor hem, er ook niet meer!

Wij hebben hem alles uitgelegd en geprobeerd in zijn wereld te verwoorden, de eerste 2 sterfgevallen ‘begreeep’ hij wel, maar nu in huis het meest confronterend dat er ook nog een hond mist. 18 November is ze overleden, sinds een week is micha weer stabiel, maar nadat Nebla was overleden durfde Micha niet meer alleen te gaan slapen! Heeft haar niet gezien oid.
Wij hebben dit ook direct geaccepteerd, Micha had nooit problemen met slapen, kon je wegleggen, slaapliedje zingen en was goed.
Dus bij hem gaan zitten, zo angstig, zo bang, hijgen en snikken en uiteindelijk bij ons in bed genomen.
Maar daar ligt hij nog steeds. Hij slaapt heerlijk en door,zoekt huidcontact met ons maar ja…hij ‘moet’ wel een keer naar zijn eigen bed…maar 3 sterfgevallen, voor hem 3 personen die er eerst wel waren en nu niet meer.
Ik vind het moeilijk. In zo’n siutatie kun je hem niet hard aan pakken en maar door laten huilen. Tenminste dat zegt mijn gevoel.
Maar hoe lang heeft hij deze geborgenheid nodig?
Ik ga 's avonds met hem naar bed en hij kruipt op ons bed tegen me aan, na een kwartier slaapt ie en kan ik naar beneden, maar is hij niet goed in slaap wordt hij bang en gaat huilen. Meestal gaat het na een kwartier goed en slaapt hij de hele nacht door.
Hij is vorig weekend ook ziek geweest, heeft nu vlekjes en heeft zesde ziekte,
is nu verder overdag vrolijk, goed te pas, geen koorts, wel vlekjes maar geen last ervan. ( zie google, zesde ziekte)

Mijn vraag is eigenlijk…hoe pak ik dit aan? Wij hebben zelf ook eerlijk gezegd niet de energie om hem bij wijze van spreken maar 2 nachten te laten huilen, af en toe heen lopen en zeggen dat we er zijn, en dit zo door te zetten.
Ik zit zelf eigenlijk aan een overgangfase te denken, naar een peuterbed bv. ik ben zelf klein en iel en kan best even naast hem liggen in een peuterbed om dit moment af te bouwen. Maar mijn man weer niet…die is 1.90.
Dus als ik moet werken, kan mijn man dit niet consequent houden.
Ja, ernaast zitten, maar hij heeft huidcontact nodig sinds Nebla er niet meer is, die spijlen van de ledikant werken dan averechts.

Sorry, voor toch mijn lange bericht, ouders die dus veel te verwerken hebben gekregen, zoontje proberen alles te uit te leggen, maar hoe pakken we dit op dit moment aan? Accepteren? Of nu al mee aan het werk gaan? Hij is naar mijn mening bang dat wij ook ineens wegvallen. Vandaar dat ik zo naar hem reageer, hij heeft tot nu toe nog nooit ibj ons geslapen,…alvast bedankt voor het lezen en meedenken.

AgnesReinds-Bosch

Gewijzigd door - agnes78 op 13 Dec 2011 00:16:19

#2

Jeetje heftig hoor, gecondoleerd!!

heb je er zelf moeite mee dat hij bij jullie ligt want dat is het voornaamste, vind je het niet erg laat je het lekker nog even zo, niet zo heel gek dat hij bang is dat jullie ook opeens weg zijn.

Die overgangsfase is wel een heel goed idee, en voor papa minder maar je zou kunnen kijken wat hij doet als je er naast zit en zijn handje vasthoud. Als hij in slaap is kun je weg. Eventueel lampje aanlaten.

Sterkte!

Liefs Michelle


#3

Pfff…heftig meid. Gecondoleerd nog met jullie verliezen.

Ik ben het met Michelle eens; zo lang hij er behoefte aan heeft en jullie het niet erg vinden, laat hem lekker bij jullie liggen. Niet doen wat je denkt dat je moet doen van de buitenwereld in ieder geval. En dan over een paar weekjes eens kijken hoe het gaat en dan met bijvoorbeeld zo’n afbouwfase hem weer laten wennen aan z’n eigen bed.

Heel veel sterkte!

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#4

Ik vind het niet erg, mijn man ook niet, als hij zo lekker tegen me aankruipt voelt dat goed en merk ik ook dat hij het nodig heeft.
Bedankt voor jullie bericht, ergens zegt je gevoel wel dat je het goed doet, maar als je andere berichten leest, zie je van dat dit niet hoort…maar ja 3 sterfgevallen ‘horen’ ook niet…
Merk het nu ook overdag goed, vanmiddag moest ik om half 4 weg naar mijn werk, mijn moeder kwam hier oppassen en hij was nog niet wakker toen ik wegging, mijn moeder heeft hem dus toen hij wakker was, in zijn eigen huis en zonder dat hij mij weg heeft zien gaan uit bed gehaald, normaal werkt dit prima, want dan ziet hij mij niet weggaan en ontmoet hij Oma met een stralende lach, maar nu, nee hoor!
Beneden eerst niet spelen, mama? naar de voordeur lopen, naar buiten wijzen, huilen, na een kwartiertje was het wel goed en ging hij spelen, maar hij trok ook alle schone kleren uit de wasmand die van mij waren…lieve druif…

Maar dit bevestigd alleen maar dat hij zo sterk aan ons hangt nu dat ik het ook wel accepteer, maar ook bang ben voor gewenning…
Wachten tot hij meer stabiel is ook overdag en dan pas beginnen met afbouwen?

Liefs Agnes en Micha

AgnesReinds-Bosch

#5

Dat zou ik doen inderdaad, wachten tot hij beter in z’n vel zit. Het is nogal wat om te verwerken zeg, drie sterfgevallen in zo’n korte tijd. Voor ons als volwassenen is dat al heftig en dan kunnen wij er tenminste nog met elkaar over praten. Dat kan hij niet, dus moet het op een andere manier doen. Probeer gewoon je gevoel te volgen, ik denk dat je vanzelf wel merkt/voelt wanneer je het weer in z’n eigen bed zou kunnen proberen.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#6

Pfff das zeker heftig allemaal,
gecondoleerd met alle verliezen. Ben het met de anderen eens, er komt zoveel op jullie af, en als volwassen mensen hier al moeilijk mee om kunnen gaan laat staan zo’n ukkie. Idd volg je gevoel in deze.
Je schrijft ‘zoals andere mensen zeggen dat dit niet zo hoort’ niet over in zitten, er is nu eenmaal geen protocol hoe je met dit soort moeilijke dingen om kan gaan. Je zorgt voor je kindje op de manier die jij op dit moment het beste vind en dat is dus altijd goed! Vergeet overigens niet dat dit ook de leeftijd is waarop kindjes periodes hebben waarin ze sowieso wat meer aan ouders hangen/verlatingsangst hebben. Jasper heeft het rond twee jaar ook sterk gehad dat ie er niet goed tegen kon wanneer ik weg ging en nu zit ie weer in zo’n fase. Met alles wat jullie recent hebben meegemaakt kan ik me voorstellen dat jullie mannetje er nog wat heftiger op reageert.

Sterkte met alles en er is niets mis mee dat jij je kindje dat geborgen gevoel wilt geven!

Groetjes Carolien.

Lilypie Premature Baby tickers

#7

Dank jullie wel nogmaals! Ik ben soms gewoon bang in het meest negatieve geval dat hij ‘misbruik’ maakt van de situatie en dat hij toch zijn grenzen aan het verkennen is.
Gisteravond, ik wilde nog even wat drinken was 23.00 werd hij wakker en zocht mij natuurlijk. Ben ff naar hem toe gegaan, ‘mama komt zo, ga maar lekker liggen, mama is altijd in de buurt’. Nee, dat was niet de bedoeling! Maar dat heb ik dus niet getolereerd, ik ga niet naar bed, wanneer hij dat wil. Hij ligt al in ons bed, slaapt met mij of papa in, ons dekbed heerlijk tegen hem aan. Verder kan ik niet gaan dan wel te laten zien dat ik er ben als hij huilt maar ik kan geen 24 uur per dag bij hem zijn. Hij is goed vertrokken om 21oo en heb dan 2,5 uur voor mezelf.

Zijn angst zal ik met open armen ontvangen en hem onze liefde geven die hij nodig heeft, maar hier bereikt bij mij wel een grens. Ik denk dat dit ook goed is. Om hem ook te laten voelen dat mama/papa wel even weg kan zijn, maar weer terug komt. In zijn geval accepteer ik dit en snap hem helemaal.
Vanavond bij mijn moeder geweest, ze waren vandaag anders 46 jaar getrouwd, was heel goed en gezellig. Neefjes en nichtjes waren er ook. Micha helemaal goed in zijn vel, ben zelfs nog even naar buiten gelopen en had niets in de gaten! Dat is heel wat voor hem. Maar lieve schat kwam wel thuis en gaf Opa een kus op de foto!..wat een gevoel hebben die ukkies! Heb Micha ook verteld; (wij zijn christenen) Opa is nu in de hemel bij de Here Jezus en is niet meer ziek en is heel gelukkig en blij. Toen was het goed en ging hij verder met zijn boekje over de koe en het paard. Die omschakeling heb ik nog niet eerder gezien!
Eerder na uitleg, bleef hij vragend kijken, maar nu was het goed en sliep hij ook vrij snel en rustig in.
We wachten het af voor ons lieve mannetje…(stiekem als hij dan zo lekker bij mij in slaap valt en zich tegen je aandrukt…je smelt van liefde…mss is het wel wederzijds, hebben we het allebei nodig)

Liefs

AgnesReinds-Bosch

Gewijzigd door - agnes78 op 15 Dec 2011 23:31:52

#8

Zo dat is zeker heftig 3 sterfgevallen in zeer korte tijd.

Wat je zoon nu mee maak met het overlijden van de hond heb mij dochter ook gehad.

onze hond hebben wij toen 17 mei 2010 in moeten laten slapen, mijn dochter is er niet bij geweest en hebben we toen gewoon naar school gebracht.
In die periode was het heel druk voor der net 1 week op de bassis school, en 23 mei zelf nog jarig.
Dit heb een hele inpak op der gehad en ze is heel erg achter uit gegaan, niet meer alleen durven zijn.
Buiten spelen zelfs niet mama moest overal mee, school werd een ramp voor der en ik kon het gewoon niet meer aanzien dat zij zoveel verdiet had.

ik ben toen met haar met de barbie’s gaan spelen en zo spelende wijs gevraag wat er door haar heen ging en daarop spelende wijs geantwoord.
Helaas heb dit een half jaar geduurd voordat ze redelijk de oude weer was.

Nu jaar later heb ze het nog moelijk mee, maar het is wel dragelijk voor der.

Ik wil jullie veel sterkte wensen en hopelijk dat jullie ook op een manier met jullie zoontje kunnen praten dat het voor hem wat dragelijker is.

#9

Dank je wel voor je bericht! Dat moet ook heftig voor jou en je dochter geweest zijn zeg!
Maar inderdaad, eerlijkheid duurt het langst…doe ik Micha ook, zoveel mogelijk praten, hoe klein die ook is.

Liefs Agnes en Micha

AgnesReinds-Bosch