Dit stukje gaat helemaal over Rosita, mijn hond. Nee, ik zeg het verkeerd, ze WAS mijn hond...
Wat een rot dag. Nadat mijn hond van 4 1/2 jaar oud (Rosita) mijn dochter Veronica zaterdag in dr wang had gebeten, moest Rosita toch nog naar het asiel. Dierentehuis noemen ze het officieel, ik noem het asiel.
Dit kan ik niet alleen en vriendin Suus besluit mee te gaan. De auto van Suus neem ik ook mee, aangezien ik geen autootje meer heb. Ma past op kindertjes, Marcel ligt te pitten na zijn nachtdienst.
De hele ochtend hadden Marcel en ik het nog over andere mogelijkheden. Misschien een pleeggezin? Misschien telefoonnummers van boerderijen en dan bellen of ze een waakse hond willen (want waaks is ze). Misschien tóch nog ff hier houden en zelf weer hard op zoek gaan naar een nieuw huis. Eentje zonder kinderen of kinderen in de toekomst. Maar nee, dan blijft ze waarschijnlijk weer langer dan de bedoeling is en wie zegt mij dat ze de volgende keer niet doorbijt... Nee, we zijn het er toch over eens, ze moet echt gaan.
Suus en ik nemen Rosita mee, die dolblij is, dat ze alleen mee mag. Juanita, haar zusje uit hetzelfde nest, die blijft achter thuis. Rare hond eigenlijk, die Rosita, ze is hartstikke vrolijk, maar juist als ze alleen mee gaat, gebeuren er dus vooral niet leuke dingen. Maar goed dat ze het nog niet weet.
Na een voorbeeldige hond op de achterbank mee genomen te hebben, komen we er aan. Er loopt een kip buiten. Het valt vooral Suus op. Suus vertelt over haar oude kat, die overreden was en bij dit tehuis gebracht was. Het kabaal is oorverdovend. We lopen naar binnen met Rosita aan de lijn. We nemen plaats, er komt een hele vriendelijke jongeman bij ons, met een formulier. Maar nog voor de eerste vragen gesteld zijn, gaan de sluizen al open bij mij. Ik kán dit niet hoor.... Maar goed, toch de vragen beantwoord, het duurt een tijd (aangezien ik ook nog weleens moest huilen en ik mijn hond heel erg zit aan te prijzen), maar dan moet toch de handtekening gezet worden. Ik aarzel heel even: zal ik toch maar weer naar huis gaan met het beessie? Nee, kom op, denk aan je kinderen! Dus ik teken en vanaf dat moment is ze niet langer van ons.
De dierenvriendmijnheer is er nu wel intussen van overtuigt, dat ik écht met pijn in mijn hart, de hond "weg doe". Hij heeft zelfs een beetje melij geloof ik. Ik wil zelf Rosita naar de kennel brengen. Suus blijft achter en we kijken elkaar nog even aan. Ze weet hoe erg dit voor me is.
De kennel deur gaat open en ik laat Rosita los. De riem moet af, de halsband moet af (tjee, nu heeft ze echt niets meer van ons!) en ze moet de "kooi" in. Tuurlijk wilt ze dit niet. Mijnheer wilt haar er vriendelijk induwen, maar dat pikt ze van niemand. Dus ik stap zelf de kooi in en uiteraard gaat ze mij achterna. Het is er kaal. Er staat een mand, met lekker zacht kussen er in. Maar dat heeft een vreemde geur. En dan al die honden naast haar, die herrie... Ik neem afscheid en huil en huil en huil.... "Waarom doe je dat dan ook mal beest? Ik wil je niet kwijt, je krijgt vast een lieve nieuwe baas", en ik ga weg. Rosita piekert er niet over om te blijven in dat rare hok en rent snel met me mee. Maar nee, dat mag niet. Dus ik weer in de kooi stappen en zij vertrouwt me blindelings... Zij ook weer in de kooi, ik er snel uit en doe zelf gelijk de deur dicht, op slot. Ze steekt haar neus door de tralies. En piept en piept en piept en ik huil en huil en huil. Nu moet ik echt gaan. Ze springt tegen de deur op. "Moeilijk he," zegt de dierenman. "Ja, mijnheer, zeker moeilijk." Er wordt nog betaald en volgens mijnheer heeft zij snel een ander huis. Ze is namelijk erg leuk en goed en mooi en noem maar op. Ze kan alleen niet met kleine kindjes.
We stappen in de auto, lachen nog om de kip, die schijnbaar in de boom slaapt. De auto wilt niet over een bobbel heen en we besluiten, dat dat goed voor ons is. Lachen...
Ik kom thuis, huil nog zachtjes. Maar niet te veel denken aan mijn hond. Pardon, hún hond. Ze is niet meer van mij. Ik koop vrolijke lente en paasdingen om maar met iets anders bezig te zijn. Ik zie een prachtige rieten kip, best groot en ik koop het. Zet het in de kast en denk aan de kip van het asiel. Goh, wat zou die hond graag die kip te grazen nemen. Haha ik zie het al voor me. Ja, ben blij dat ik een rieten kip heb gekocht. Beetje vreemd misschien, maar ach.. Intussen verwen ik Juanita vreselijk, omdat ze er een beetje verloren bij zit. Ze mist Rosita toch wel. Al voel ik me dan weer schuldig, dat zij lekkere dingen krijgt en geaaid wordt en "grote" zus weg is. Stiekem denk ik, ik haal dr morgen gewoon weer op. Het gaat wel lukken. Natuurlijk doe ik dat niet, ik weet dat het zo goed is, voor alle partijen.
Het is moedig wat ik deed, zeggen ze. Het is verstandig wat ik deed, zeggen ze. Ze hebben gelijk, maar waarom, wáárom voelt het dan niet zo...
Dag Rosietje, dag meissie, ik zal je waanzinnig missen.
Mo