Puberpeutergedrag? herkenbaar normaal?

#1

Hoi,

Onze dochter is een tijd ziek geweest en nu dat ze weer beter is is ze weer de ouwe dochter die ik had voordat ze ziek werd.
Echter hebben we nu het probleem dat ze zich verveeld. Athans dat zegt ze.
Ze is enigst kind en we hebben niet veel vriendje of vriendinnetjes in de omgeving. Ze is een op en top puber peuter. Loopt ook de hele dag door achter mij aan zoals kuikens doen bij eenden en kippen. Word er moe van. Wil alles doen wat mama doet. Vind papa en de rest niet intressant.
Ik probeer een keer per dag echt iets met haar te doen op knutsel of teken gebied. Dat vind ze echt geweldig maar ze is nog zo onervaren, jong dat ze dat nog niet alleen kan doen. Ook speel ik altijd even 5 minuten mee. Maar als ik weg ga is het huilen geblazen en hangt ze letterlijk aan me. Als ik een boekje wil lezen of iets in huishouden wil doen mag ik dat niet van haar dan moet ik met haar spelen of ze wil het zelfde doen als mama. Hoe kan ik dit oplossen.
Ik vind dat ze genoeg speelgoed heeft wat haar kan uitdagen ook heeft ze speelgoed wat ze al wat langer heeft. Overschot aan speelgoed heeft ze ook niet. Ook vind ik het zeer afwisselend.

Play do, tekenspullen, poppenspullen, duplo verschillende thema’s, auto’s met een treinbaantje, puzzels van ± 20 stukjes, boekjes, keukentje met pannen en groentes en service. Dit ligt binnen haar bereik. Daarbuiten probeer ik dus elke dag iets te knutselen te verfen of laat haar helpen met koken of bakken enzv.

Ze gaat twee ochtenden weer naar de pz. en twee dagen naar de oppas die hetzelfde probleem constateerd en ook niet zo goed weet wat ze ermee aan moet. Want hangt ze niet aan mij dan wel aan haar. Ze heeft ook sinds kort moeite met afscheid nemen.
Ze is 2,9 jaar.

Is dit een fase, moet ik haar meer aanbieden of andere dingen aanbieden, begint ze nu ineens haar eenkennigheidsfase te krijgen (nooit gehad)??? Of is dit een gevolg van het intensieve traject wat we hebben gehad de afgelopen 5 maanden met haar ziek zijn???

Kortom wat denken jullie ervan, wat is jullie ervaring en hebben jullie tips.

Heel verhaal maar hoor graag van jullie

groetjes

lon106

Gewijzigd door - lon1306 op 26 Mar 2008 20:56:07

#2

Mag ze je meehelpen met het huishouden ? Hier vinden/vonden ze het geweldig om met mij de was te doen, was eruit en samen ophangen. Jessin geeft me dan alles aan en weet dan ook precies van wie wat is. Jessin is 2 jaar en 9 maanden en mag ook helpen met koken, dat vond/vind Evianne ook altijd leuk. Op het aanrecht zitten en mij de aardappeltjes aangeven die ik nodig heb om te schillen, champignons snijden met een bot mesje en de puntjes van de boontjes eraf knakken zijn hier favoriete dingen. Het kost me iets meer tijd om de dingen zo dan te doen, maar het schept bij mij meer rust en minder gedonder, zodat het in tijd niks verschilt.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#3

Hoi Asje,

Waar kan laat ik haar meehelpen maar helaas kan dat niet altijd. Ook heb je soms de tijd niet om haar mee te laten helpen. Dus zit er echt mee in mijn maag.
Vandaag was het een drama. Begon vanmorgen al bij het wakker worden. Ze huilde direct. Mocht haar niet aankleden maar ook het niet aankleden was niet goed. ze mag alles wat ze kan zelf aantrekken en dat weet ze ook. Toen het eten. Pap was niet goed broodje ook niet toch maar dan pap maar toen die eenmaal op tafel stond wilde ze een broodje weer huilen omdat ik niet van plan was haar nu maar een broodje te geven. na een uur was de pap dan uiteindelijk op. Ze moet een bepaalde hoeveelheid eten vanwegge haar medicijnen. Zoals altijd gaan we dan boodschappen doen. Nou eer dat ze haar jas en schoenen aan had waren we weer een half uur verder. In de winkel heeft ze alles bij elkaar gekrijst omdat ze in de wagen moest zitten vandaag. Moest voor drie dagen boodschappen doen. Anders mag ze zelf een karretje pakken.Toen we thuis waren zouden we bloementje gaan maken. nou dat was niets goed omdat ze zo “boos”/“gefrustreerd” was ging het ook niet. mijn gedult was inmiddels aardig op en heb na nog een keer 10 minuten proberen gewoon met haat te knutselen alles opgeborgen. Weer een huilbui van hier tot ginter. Het puzzelen lukte gelukkig wel en daar is ze een 20 minuten mee bezig geweest wel steeds hulp vragend aan mij. En toen kwam de lunch. Kon uit twee dingen kiezen maar dat was niet wat ze wilde wat ze wel wilde had ik simpelweg ook niet in huis. Al had ik het gehad ze had het niet gekregen want uiteindelijk was dat ook niet goed geweest na 45 minuten zat er een boterham in en een halve beker melk. Medicijnen kreeg ik met dwang uiteindelijk naar binnen.
Toen kwam het slapen ( heeft ze echt nog nodig) ze heeft een uur de hele buurt bij elkaar geschreeuwd en daarna 2 uur geslapen. Na het slapen begon het gevecht om haar bezig te houden of in iedergeval niet zo aanhankelijk opnieuw. ook het avondeten was een crime

ik was blij (en dat vind ik echt erg) heel erg blij dat ze om 20.00 een uur later dan normaal ligt te slapen.

Dit was tot nu toe de extreemste dag het eten gaat meestal wel beter. Ze eet normaal gesproken graag. ook was het innemen van medicijnen tot nu toe geen probleem.

Is dit normaal puber peutergedrag,

groetjes

lon106

#4

hmm lastig zeg! lucas kan ook aardig driftig zijn, maar dan laat ik hem gewoon lekker boos zijn. Als hij bv zijn zin niet krijgt dan gaat hij met van alles gooien. Dat tolereer ik niet. Dan zet ik hem in zijn kinderstoel met zijn gezicht naar het raam. Dat vindt hij niet leuk. Als hij klaar is met boos zijn dan ga ik naar hem toe en beloon hem als hij zich weer goed gedraagt (dus als hij niet meer boos is). Dan zeg ik tegen hem als je nu weer lief kunt zijn mag je weer spelen. Dan krijg ik vaak een glimlach en mag hij weer spelen.
Het is moeilijk omdat ze nog zo klein zijn en het vaak nog niet begrijpen maar ook hier geldt net zoals bij de kleuters… positief gedrag belonen en negatief gedrag negeren. Hoe moeilijk dat ook is hoor! En niet alles kun je toelaten natuurlijk. Als ze iets doen wat echt niet door de beugel kunnen dan kun je dat niet negeren en moet je ze straffen. Maar dat is dan eenmaal zo en ze weten het vaak ook echt wel (als ze ouder zijn).

Een mevrouw bij het opvoedspreekuur vertelde ons dat wij lucas heus wel in de gang kunnen zetten. Een of twee minuten ofzo…bv in zijn stoel op de gang. Of als we een traphekje voor de trap hadden zitten dan op de trap. Als hij groter is zal dat vast heel vaak gaan gebeuren hoor…hihi arme lucas…maar ja het is nou eenmaal een dondersteen wat dat betreft.
Om hem nu op de gang te zetten vind ik eng, omdat hij trappen kan lopen. En wij geen traphekje onderaan de trap hebben. Wel bovenaan.

Het is lastig dat ze moet eten natuurlijk voor de medicijnen.
Als lucas niet wilt eten nou ja prima dan niet. Ik ga de strijd niet meer aan en geef hem vooral niet iets anders. Het is datgene wat ik maak of helemaal niets. Ze neemt een loopje met je hoor dat weten ze al heel snel. Dan heeft zij nl de controle over jou ipv andersom. Ik laat lucas altijd zelf eten. Als het me te langzaam gaat op een gegeven moment dan pak ik er een andere lepel bij en geef hem ondertussen zelf ook hapjes. Ik mag nl absoluut niet zijn lepel hebben want dan weigert hij direct om te eten. Hij doet graag alles zelf!

Een boekje lezen kan ik ook niet hoor! ja 's avonds als ze op bed liggen. Als het wel lukt en lisa zou dan bv ook willen lezen…dan zeg ik tegen haar pak jij dan ook je boekje dan kunnen we samen lezen. Of elkaar voorlezen. Dus zij dan op haar manier. Lezen met lucas is onmogelijk omdat ik eigenlijk altijd moet kunnen zien waar hij mee bezig is. Hij zit overal aan en dat wil ik gewoon niet dus corrigeer ik hem vaak.
Afleiden wil ook weleens helpen om negatief gedrag te negeren.
Als ik met hem buiten ben en hij loopt achter zijn loophondje dan wilt hij altijd graag rondjes lopen in de wijk. Maar ja ik wil natuurlijk dan een andere kant op dan hij. Dan wordt meneertje ook boos. Gaat midden op straat zitten geeft zijn hondje een duw en gaat huilen, gillen enz. Dan geef ik eerst zijn hondje een zet en zeg dan tegen hem “ga je mee?” dan helpt hem meestal zijn boosheid te vergeten en loopt vrolijk weer verder door. Als hij echter boos blijft dat tolereer ik niet. Ik waarschuw één keer. Als hij door blijft gaan dan zet ik hem in de buggy om af te koelen. Dan kan hij echt een tijdje gillen hoor, maar ik win meestal wel. En als hij weer is afgekoeld mag hij weer verder spelen.
Ik zal nu gaan afhaken…ik kan blijven vertellen
Sorry voor het lange verhaal!!!
ik hoop dat je er iets aan hebt…
Veel succes! gr, bianca

mama van lisa (14-05-2003) en lucas (31-12-2005)

#5

Hoi Bianca,

Negatief gedrag negeer ik ook en als het te ver gaat gaat ze bij ons op de gang.
en sávonds is het niet eten z’n ramp als ze s’morgens maar minstens een boterham of 100ml pap eet en met de lunch ook dan is het goed. En sávonds dan laten we het ook vaak wel varen na twee keer aandringend proberen.
En normaal trek ik me van het gillen in de winkel niets aan maar als het dan de zoveelste keer is van die dag dan denk je weleens werkt toch een keer vandaag een keer me en klaag niet zo. (niet hard op natuurlijk) Ik loop ook gewoon met haar door de winkel gillend of niet en ook blijft ze in de wagen zitten.

Ik denk dat ze voornamelijk uit frustratie huilt en boos is. en ze zegt vaak dat ze zich verveelt terwijl ik weet dat ze heel goed alleen kan spelen.
En daar weet ik voornamelijk wat ik daarmee moet. voor en tijdens het ziek zijn speelde ze ook heel goed alleen en nu ineens is dat over?
En hoe dat komt kan ik niet echt verklaren.
Dus vandaar mijn vraag/ vragen.

groetjes,

P.S. vandaag gaat het al een stukje beter minder gehuilt in iedergeval.

lon106

#6

Ik heb dat ook met mijn oudste dochtertje. Die kan niets alleen. Ik ga ervan uit dat dit komt omdat ze zo klein is. Ik vind dit soms erg zwaar. Ik merkte ook dat ik minder van haar ging genieten een poos omdat ik niets meer voor mezelf kon doen. Toen werd ze pas echt vervelend. ( bijv. expres dinken op de grond gooien )

Toen heb ik ervoor gezorgd dat ik ruimte kreeg zo nu en dan helemaal alleen de deur uit te gaan om iets leuks te doen. Als ik terug kwam was ik opgeladen en kon veel meer hebben. Hierdoor ging ik niet meer constand de strijd met me dochtertje aan. Alleen positief gedrag bevestigde ik en negatief negeerde ik.
Dit werkte overduidelijk. Ze heeft nog altijd veel aandacht nodig, wil niets alleen doen. Maar het is wel weer leuk om samen dingen te doen.

Misschien is dat de oplossing : eraan toegeven, samen dingen te doen, en af en toe iets voor jezelf buitenshuis te doen zonder je kindje.

succes. groetjes van miranda


#7

Hoi Miranda,

Bedankt voor je reactie.
Ze zijn nog klein maar op deze leeftijd mag je toch wel een klein beetje gaan verwachten dat ze alleen kunnen gaan spelen. (2,9 jaar) Ik vind dat ook nodig voor hun eigen ontwikkeling. Ik doe ook wel dingen met haar. Laat haar niet de hele dag het zelf maar uitzoeken. Zo plan ik een knutselmoment en speel ik na het slapen en thuiskomen van de boodschappen doen altijd even 5 a 10 minuten mee. En hoe graag ik het ook wil ik kan vanwege de astma problemen het huishouden niet laten versloven. Ik moet elke dag alle kamer vegen of stofzuigen ook moet ik om de dag alle kasten en vlakke oppervlakten stoffen. Omdat ik zelf door de astma beperkte energie heb ben ik s’avonds ook aan het einde van mijn latijn en kan ik dus niet dan even alles doen.
Maar het blijft lastig dat ze niet alleen wil of meer kan spelen. Niet alleen voor mij maar ook voor haar. Ik hoop maar dat het een fase is.
Het ging de afgelopen week wel weer wat beter. In de zin van dat ze niet zo veel meer huilde. Alleen blijft ze maar aan me kleven en dat is extra vermoeiend.

Bij deze wil ik het forum maar afsluiten. Bedankt diegene die me proberen te helpen met tips of hun verhaal.

Groetjes

lon106