Michelle, ons zoontje werd vanaf 5 maanden 's nachts een erg slechte slaper. Wij hadden zoiets van: er is iets aan de hand, maar we konden de vinger er niet op leggen. Op oudjaarsavond hebben we zelfs bij de huisartsenpost gezeten omdat meneertje zijn hele linkeroortje kapot had gekrabt (de schelp van zijn oortje). Huisartsenpost heeft ons weer naar huis gestuurd met het verhaal dat hij last had van loszittend oorsmeer (waar wij niets van zagen). Na een paar weken uit pure wanhoop het consultatiebureau gebeld. Die gaven als advies: laat maar huilen en bel over een paar weken maar terug. Wij hebben hem hooguit twee nachten laten huilen, want we wisten dat het niet uitproberen was oid. Dus cb gebeld met de vraag of de arts er naar wilde kijken. Kon gebeuren. Arts constateerde een beetje een rood oortje maar niets noemenswaardig. Dus de tip om te gaan neussprayen meegekregen. Gedaan maar geen resultaat. Na een standaard bezoek aan het cb (ik denk bij 9 mnd ofzo?) en de mededeling van de arts dat ze een briefje zou schrijven voor de huisarts als het met 12 maanden nog steeds rood zou zijn, hebben we zelf onze huisarts gebeld (waar we weinig vertrouwen in hadden door voorgevallen dingen). Huisarts kon eerst weinig tot niets zien in het oortje maar haalde er een supersonisch apparaatje bij dat de resonantie van zijn trommelvliesje kon meten. Hiervan schrok ze, want zijn trommelvlies gaf niet of nauwelijks trillingen wat betekende dat er veel vocht achter zat wat niet te zien was. Het was gewoon een verborgen ontsteking! Ze schreef een ab-kuurtje voor (hielp perfect!) en gaf ons een verwijsbrief voor de kno (wilden we ook zelf). KNO arts vroeg hoe lang de problemen al speelde en zei gelijk: buisjes! Wij hadden zelf ook al afgesproken: moet hij buisjes, dan krijgt hij die! want dit kan zo niet langer.
Dus zo rond 11 1/2 maand kreeg hij buisjes en geloof het of niet…tijdens de ingreep bleek hij weer een oorontsteking te hebben waar wij niets van wisten! Geen koorts, alleen dat eeuwige gejengel 's nachts.
En na die buisjes waren de gebroken nachten zo goed als voorbij en diezelfe dag van de ingreep liep hij opeens hele einden los KNO had al gezegd dat zijn evenwicht hersteld zou worden waardoor hij opeens dingen zou kunnen die hij daarvoor maar nauwelijks onder controle kreeg.
Julian heeft nooit doorgebroken ontstekingen gehad, het was puur moeder- en vadergevoel dat zei dat er iets niet klopte. Hadden we niet zelf aan de bel getrokken, dan weet ik niet hoe dit was geeindigd.
Snap je het hele verhaal nog? Juul was wel jonger dan Dylano nu is en wij hebben zelf eigenlijk nooit zo gemerkt dat hij niet zo goed kon horen tot de buisjes er waren. (Ook verklaarde het bij ons het overstrekken als hij werd neergelegd.) Toen viel bij ons opeens het kwartje waarom hij altijd zo schrok van harde geluiden (ging hij huilen, gillen, krijsen) zoals bijv. een tractor, een blaffende hond e.d. Hij hoorde het geluid niet aankomen en kon niet focussen op waar het vandaan kwam. Heel beangstigend dus voor hem. Wij denken dat hij al langer last van zijn horen heeft gehad en daardoor ook zo veel heeft gehuild als jonge baby. Hij wilde niet plat liggen, heeft amper gelegen in de wandelwagenbak. Maxitaxi met maxicosi ging hier prima, had hij geen druk op zijn oortjes. Ook veel gedragen in buikdrager tot hij met 4 1/2 maand over kon in een buggy en met vijf maanden mocht hij van de fysio (ivm overstrekken) zo nu en dan in de kinderstoel zitten met het eten.
Maar goed, een heel verhaal en eigenlijk moet ik onze vakantiespullen in gaan pakken. Dus ik ga snel verder!
Succes
