Postpartum depressie

#1

Hallo allemaal,
Een postpartum depressie, dat heb ik… zo dat is eruit…
Na een zware zwangerschap van 41 weken en 6 dagen werd ik eindelijk ingeleid. Wat volgde was een moeizame en zware bevalling van bijna 18 uur, compleet met weeënstorm, niet vorderende ontsluiting, uiteindelijk een ruggenprik, vacuumpomp, forse knip en tenslotte veel bloedverlies (bijna 2 liter). Ik was kapot, al voor de bevalling begon en na de bevalling kon ik gewoon niet meer. Ik vroeg nog aan de zuster of ik de volgende ochtend wel zou halen zo beroerd voelde ik me. Ik mocht geen borstvoeding geven de eerste 24 uur ivm zware medicatie om het bloeden te stelpen, tegenvaller nummer zoveel.

Nu is het een half jaar later. Het gaat goed met mijn prachtige zoon, hij is gezond, groeit goed, lacht veel en is heerlijk alles aan het ontdekken. Maar met mij gaat het niet goed.
De bevalling heb ik inmiddels wel verwerkt maar ik ben lichamelijk gezien nog lang niet de oude. Uitgeput vooral. Mijn man werkt lange dagen, soms van 4 uur s’morgens tot 20uur s’avonds, hierdoor komt de zorg voor het huishouden en onze zoon op mij neer wat ik soms als erg zwaar ervaar.
2 weken geleden ben ik bij de huisarts geweest en ja hoor, een postpartum depressie, ookwel een postnatale depressie genoemd.
1 februari is mijn ouderschapsverlof afgelopen maar van werken is voorlopig nog geen sprake denk ik. Ik heb een zeer stressvolle baan in de commerciële sector, als je bedenkt dat ik dagen heb waarop ik bij wijze niet eens kan kiezen welke onderbroek ik moet aantrekken, is dat natuurlijk geen succes. Dus ik ga de ziektewet in…
Aan de ene kant fijn, kan ik misschien een beetje tot mezelf komen maar aan de andere kant ben ik zo eenzaam dat ik wel wat sociale interactie kan gebruiken.
Ik stuit ook op veel onbegrip in mijn omgeving, het lijkt wel of mensen ineens niets meer met je te maken willen hebben als je niet happy bent na de geboorte van je kind! Laat wel wezen, ik ben echt mega gek op mijn kleine ventje! Het is alleen dat ik door mijn vermoeidheid en somberheid het soms zwaar vind om moeder te zijn! Ik geniet wel van hem, maar kan het niet in de praktijk brengen zeg maar. Zit continue aan een strak dagschema vast (wat hij ook nodig heeft hoor) waardoor ik niet gemakkelijk uit huis kan (bijvoorbeeld om op visite te gaan of even de stad in)
Ik ben dan ook op zoek naar dames met soortgelijke ervaringen die mij eventueel tips kunnen geven hoe hiermee om te gaan. Zijn jullie gaan werken? En hoe hebben jullie de postpartum depressie overwonnen? Hoe reageerde jullie omgeving?

#2

Hier helaas wel een mama met ervaring met een PPD! Na zoveel jaren wachten om weer zwanger te mogen worden, kreeg ik eindelijk groen licht! Na 3 maanden was ik zwanger, maar wat viel me dit tegen…! De eerste zwangerschap was ik doorheen gefloten en bij deze had ik alle pijnlijke kwalen die je maar kon bedenken. Maar stug als ik was ben ik tot aan het begin van mijn verlof blijven werken… Mijn bazin zei toen nog dat ze daar zoveel respect voor had, omdat ze kon zien dat het helemaal niet ging! Na een rottige bevalling van 6 uurtjes (geef mij maar een rustige van 17 uur zoals de eerste) had ik al snel genoeg van het gekrijs, want vanaf de eerste minuut krijste Lisa alles bij elkaar, uren, dagen!!! Huilbaby nummer 2 dus! Bij de oudste was destijds KISS geconstateerd, maar dat was al 6 jaar geleden, dus niet meer aan gedacht (totdat ik deze site tegenkwam!!! )… Iig door alle tegenslagen en wederom een huilbaby kreeg ik een PPD en heb daardoor 5 weken bij mijn ouders doorgebracht op aanraden van het crisisteam wat hier na een paar weken aan de deur stond… Ik wilde niet meer voor Lisa zorgen, ze moest maar weg… Nu ik dit typ ben ik alweer aan het janken, voel me zo schuldig… bah! Maar goed, ik moest naar een psychiater om te praten en het crisisteam had me al aan de anti-depressiva gezet, die dus na 5 weken eindelijk gingen werken… Ik heb een hoop gemist doordat ik er die 5 weken niet was en niet voor haar kon zorgen. Ik zorgde wel dat ik iedere dag even naar huis ging en haar iig even verschoonde of een flesje gaf en even met haar kroelde, zodat ze toch de liefde van me kreeg die ze nodig had… Gelukkig was mijn man in die tijd werkzoekende dus die zorgde fulltime voor Lisa. Hij ging ook met haar naar de manueel therapeute voor de KISS, wat ze heel heftig had en later gingen we samen naar de osteopaat. Mijn man heeft zelfs nog moeilijke examens weten te behalen in deze periode!!! Nikki, de oudste, verbleef bij mijn ouders samen met mij. Toen de AD gingen werken ben ik terug naar huis gegaan en ben trouw de afspraken nagekomen bij de psychiater. Na een jaar ben ik die AD gaan afbouwen en ook de afspraken bij de psychiater waren niet meer nodig… Maar wat is het zwaar geweest… Hoe ik die tijd door ben gekomen weet ik eigenlijk niet meer zo goed… Door de medicijnen en het “trauma” ben ik min of meer alles vergeten… Mijn contract bij AH werd iig niet verlengd, maar ik was daar wel blij mee. Ik was voor deze zwangerschap altijd TBM geweest en toen kon ik alles beter behappen… Ook het werken tijdens de zwangerschap van Lisa was me achteraf gezien teveel geworden. Ik wilde alles doen en alles wat ik deed ook perfect doen! Dat heeft me genekt samen met de niet waargemaakte hoge verwachtingen van een tweede kindje. Ik ben blij dat wij er als gezin samen door zijn gekomen en zelf sterker door zijn geworden en o wat hou ik toch zielsveel van mijn kleine meid!!! Ook nu ben ik nog niet helemaal de oude en Lisa is nu ruim 20 maanden. Ik ben nog steeds snel moe en vergeet ontzettend veel! Maar door de AD heb ik wel geleerd dat ik me altijd veel te druk maakte om bepaalde dingen, wat me met ad echt niks kon schelen, ik ben dus wat relaxter geworden, niet meer alles moet! Wat ik je kan adviseren is het rustig aan te doen en je niks aantrekken van wat anderen denken! Vertel zoveel mogelijk mensen wat je hebt, wat zij met die info doen is hun probleem. Ze kunnen er met je over praten of ze kunnen je links laten liggen, je leert gelijk wie je vrienden zijn! En luister heel goed naar je lichaam. Je lichaam vertelt je wat je wel en niet kunt zodat je het de volgende dag niet hoeft te bezuren! Als jij denkt ik kan niet meer, dan stop je gewoon! Ik wil je heel veel sterkte wensen (sorry voor het af en toe warrige verhaal) en een dikke digi-knuffel geven, het is niet makkelijk!!!

#3

Jemig wat een heftige verhalen dames.
Ik ben er zelf net weer een beetje bovenop.
Of het een PPD is geweest? Sja wie zal het zeggen.

Bij de eerste hebben we nu net de uitslag dat hij niet autistisch is, maar wat hebben we daar de eerste 3 jaren een gekloot mee gehad.
En toen kwam nummer 2 die ook behoorlijke opstartproblemen had.
Na een tijdje werd ik steeds agressiever en bozer en alles wat je maar noemen kunt.
Weer aan de antidepressiva, toch maar hulp gezocht van de psych en nu gaat langzaam weer beter, moet zeggen dat mijn relatie met God daar ook wel heel erg mee helpt.

@ Proudmama, ik ben ook thuisblijfmama en ken het gevoel dat muren op je afkomen maar al te goed, ik moest zelfs van de psych weer gaan werken, dat doe ik niet, ik heb wel voor mezelf een heleboel dingen gepland die ik nog wil bereiken en dat lucht al op.

Laat je werk even je werk, jij en je gezin zijn nu belangrijker.
Heel veel sterkte.

#4

Na een best pittige zwangerschap van 38+4 waarin ik in het 3e termijn zwangerschapssuiker bleek te hebben een bevalling van 96 uur gehad. Ik werd ingeleid omdat 1 mijn placenta op was en 2 omdat ik al behoorlijk op was. Kon het gewicht van de buik niet echt tillen en ik was dood en doodmoe. Na twee dagen inleiding om een keizersnee gevraagd en pas na 4 dagen gekregen. Mijn ontsluiten vlotte niet verder na 4.5 cm en ik was helemaal op. Dat ik door uitputting het loodje niet gelegd heb was een wonder. Morgan is om 10.15 geboren en om 2.00 's nachts kon ik haar pas zien. Ik herkende haar niet eens. Na een week mochten we naar huis. Ik was helemaal op en Morgan huilde 10-15 uur per dag. Na 4 weken heb ik huilend aan mijn vriend gevraagd of we haar niet weg konden doen want ik vond het helemaal niet leuk. Ook draaide ik compleet door, zo heb ik haar een week lang geweigerd te voeden want de wereld zou vergaan en ik heb midden in de nacht mijn vriendin gebeld omdat ik het in mijn hoofd gehaald had dat de energie op zou gaan. En hoe ik dan moest wassen en zo. Ik kreeg het er niet uit. Na 8 weken kwamen we er achter dat morgan kiss had en is ze behandeld. Ze veranderde van een huilbaby in een wereldkindje. Alleen mamma bleef modderen. Na 9 maanden ben ik naar de ha gegaan. Ik was op, moe en ik stond op het punt morgan te slaan. Weet niet eens meer waarom. Ik bleek nog steeds zware suikerziekte te hebben en ik had ook een PPD gehad. Ik heb meteen medicate gekregen voor de suiker en de PPD was al over. Pas toen morgan 18 maanden was ik mezelf weer. Helaas heeft dit alles me indirect mij mijn baan gekost omdat ik een manager met onbegrip had. Wij hebben altijd gezegd al morgan 2 zou zijn dat we er weer voor zouden gaan, maar we hebben nu besloten dat dat na de bruiloft (18-8) wordten Morgan is dan 3.

Het is een lange weg geweest, maar ik ben er gekomen. Ik wilde je dit ook niet vertellen niet om je te deprimeren maar om te laten zien dat er licht aan het einde van de tunnel is. Al lijkt deze soms heel lang. Ik wens je heel veel sterkte enne hopelijk vind je hier aanspraak, sociale contacten en begrip zodat je dan ook sneller jezelf weer kan vinden.

Groetjes,

Michèle

#5

Inderdaad jeetje wat een heftige verhalen… En ik dacht dat ik het zwaar had gehad… Pfff… Heel veel sterkte ermee!!

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie