Postale depressie

#1

Hallo allemaal,

Ik vind dit zo moeilijk, maar ik moet het schijven en er moeten mensen zijn die het lezen. Ik kan deze emoties met niemand delen ook niet met mijn man. ik heb 6 weken geleden een dochter gekregen, maar ik voel niets voor het engeltje.

zij is mijn 2 de dochter maar het voelt heel anders dan mijn 1ste. op de oudste ben ik echt verliefd hoe een moeder moet zijn. Maar bij de kleine voel ik niets. mijn zwangerschap was een hel ik heb lettelijk 9 maanden gespuurd en had veel pijn. en sliep ook veel. ik was kapot.. maar mijn bevalling ging gewoon echt heel snel binnen 2 uur was ze er. ik vind het zo erg, ik lees artikelen over vrouwen die blij zijn met hun kindje wat ik niet kan zijn.

ik ben naar de huisarts gegaan maar die wil me gelijk naar een psychiater sturen, daar heb ik al helemaal geen behoefte aan. die begrijpen het toch niet dit is een emotie..

wie herkend dit en wie kan toegeven dat zij die emoties ook hebben gehad ?

 

Help

#2

ik heb die gevoelens gehad toe mijn kleine "net" geboren was. Ik keek hem aan en dacht ja is dat nu van mij, en???? nu??? Voelde niks. Maar toen ik borstvoeding begon te geven kwam de liefde heeeeeeeel erg sterk, gelukkig. Ik wa ser echt blij mee. Maar jij moet echt gaan praten hoor met iemand, je moet er niet mee blijven zitten, sowieso voor de kleine niet.........Het is wel vervelend dat je er niet met je man over kunt praten...

Groetjes Sylvia

#3

Hallo,

Allereerst wil ik vragen hoe het nu met je gaat?

Ik heb dit ook gehad. Mijn eerste dochtertje werd pas na 36 uur geboren. Mijn tweede daarentegen binnen een half uur. Ik heb alles niet meegemaakt omdat ik in shock verkeerde. Ik had mijn dochtertje in mijn armen en keek naar haar maar het deed mij niks. Ook de dagen erna niet. Voelde me erg schuldig tegenover haar. Waarom kan ik niets voor haar voelen. De huisarts is toen ook langs geweest en heeft me voor de eerste nachten een slaapmiddel gekregen die me hielp om in slaap te komen. Ze gaf aan zodra je weer even flink goed geslapen heb voel je je alweer iets beter. Maar daarentegen het bleef. Ik heb hier veel met mijn moeder over gesproken. Zij heeft dit ook meegemaakt toen ik werd geboren. Ze gaf me een paar tips zoals: Ga wat meer met haar doen zoals samen douchen een extra knuffel geven e.d. En ga iets met je handen doen zoals breien. Ik schoot in de lach ik en breien. Maar het schijnt een soort therapie te zijn waardoor je dingen wat beter gaat accepteren. Let wel op: Acceptatie staat op nummer 1. Accepteer dat dit er is. Stop het niet weg. Ik heb toen bij de zeeman 1 bolletje wol gehaald en brei pennen en ik ben aan de gang gegaan. Ik moet zeggen het heeft me de eerste tijd goed geholpen. Maar nu 1,5 jaar later heb ik het er nog bij vlagen moeilijk mee. Zoals laatst is er een hele goede vriendin van mij bevallen en dan zie ik haar zo liggen met een kleine op de arm. En ze straalt van oor tot oor. Dan komt er bij mij gelijk langs van zij kan gelukkig wel genieten van deze hummel, zij word lekker in de watten gelegd, zij krijgt alle aandacht. Toch een stukje jaloezie wat dan om de hoek komt plus hetgeen wat je zelf hebt meegemaakt. En dan moet je tegen jezelf zeggen: Ik weet waarom het langs komt. Ik moet het leren accepteren.

Waarom kan je er niet met je man over praten als ik vragen mag? Mijn man is er bij geweest toen de verloskundige, kraamhulp en huisarts langs kwamen. Hij heeft mij ook geholpen. Maar hoofdzakelijk moet je het toch zelf doen. Het enige wat hij hoeft te doen een arm om je heen of een luisterend oor bieden. Adviezen hoeft hij niet te geven want iedereen doet dit op zijn eigen manier.
Succes

Groetjes
Martine

#4

ik heb het zelfde mee gemaakt.

heb ook een zware zwangerschap gehad van onze tweede dochter,en daarna ook een snelle bevalling.

ikwas wel verlieft op mijn meisje, maar ik had het gevoel dat ik het niet kon, ben naar 6 weken naar de huisarts gegaan,van hem heb ik medicijnen gekregen,die ik nu naar anderhalf jaar nog slik.

in december ging het toch nog niet goed ben ik toch naar een pshygoloog gegaan,dat heeft me echt goed gedaan,heb spijt dat ikdat niet eerder heb gedaan.

ik weet nu hoe ik weer van allebij mijn meiden kan genieten.

gr irma

#5

Het is een heel eerlijk verhaal en....ik denk dat je haar onbewust de schuld geeft van jou nare zwangerschap,ik ben een oma en heb 3 kinderen en jongste tja daar had ik eigenlijk ook niet zoveel mee als..met de 2 meisjes,een gevoel was het maar...mijn huwelijk was toen niet goed en achteraf speelde er heel veel andere dingen,geldzorgen enz. beland in een huwelijk 1970,waar ik helemaal niet achter stond ik was nog zo jong!!en..weet je sommige moeders missen ook iets als het babytje in de couveuse heeft gelegen,meisje het is heel goed als je er over gaat praten want...het kleintje voelt het ook echt wel,misschien kun je het een poosje onderbrengen bij...een lief familie lid?

Verder,ik had het bij mijn tweede dochter toen zij zo opstandig was ik kon even niet van haar houden en heb dat eerlijk gezegt tegen deskundigen,toen zij 17 was is zij uit huis gegaan op mijn verzoek en...konden wij op afstand elkaar leren waarderen als mens,en ook joh je bent niet verplicht van je kind te houden of...standaard..ik houd van al mijn kinderen even veel bullshit,de een ligt je meer als de ander joh probeer van het kleintje te houden en de zwangerschap te vergeven zij kan er niets aan doen...geef haar een knuffel van mij een Oma uit Friesland veel liefs!

#6

hoi

ik bergijp wat je voelt ik heb dit ook gehad
niet vlak na de bevalling maar een paar weken later en voelde
ook toen weinig voor mijn dochter
ik vond dit heel erg
en me man zei dat ik naar de dokter moest gaan en heb er pilletjes voor gekregen en die helpen goed (zit er nog aan)
mijn bevalling was erg snel gegaan dus kon het niet goed verwerken.

gelukkig kan ik nu erg van mijn dochter genieten.