Kreeg vanmorgen een telefoontje van m’n vriendin. Was net bij de ha geweest en ze had waarschijnlijk nierstenen. Ze kon het niet keren van de pijn. Ze vroeg of ik haar 2 kinderen vandaag kon hebben en dat doe je natuurlijk voor je beste vriendin.
Ben een paar keer naar haar toegelopen, ze woont in de straat achter ons dus dat is makkelijk. Gelukkig is Cas een weekje vrij, dat kwam nu goed uit. Ik was er niet gerust op, het wilde niet zakken en ik vond eigenlijk dat ze naar het ziekenhuis moest. Dat vond trouwens iedereen behalve de ha.
Heb die man om 13.30 aan de lijn gehad omdat het echt niet meer ging, de pillen wilden ook niet helpen. Hij wilde toch even met haar zelf spreken. Zeg ik tegen hem, ik zal even kijken, weet niet of het gaat want ze is heel ziek. Ze was al de hele morgen aan het overgeven. Zegt die vent, je hebt een draagbare telefoon je loopt maar naar haar toe. Nou vraag ik je! Waar haalt hij de lef vandaan om zo onbeschoft te doen. Zeg ik tegen hem, “en wel een beetje rustig ja”.
Hij overblufte me nog wel. Vertelde men vriendin daarstraks dat ik blijkbaar tegen hem heb gezegd, “en rustig met haar want ze is echt heel ziek”. Ben toch wel een beetje trots, heb toch wel van me afgesproken.
Maar al met al heeft hij haar niet doorgestuurd en is ze nu dus zo de nacht ingestuurd. Ik vind het niet kloppen maarja.
Zit er toch wel een beetje mee. Maak me best ongerust. Als het morgen niet is gezakt dan gaat hij contact opnemen met de uroloog. Ik denk dan, stuur haar toch door! Je kunt als huisarts toch ook niet alles zien, en dat wordt ook niet verwacht.
Maarja, ga dadelijk lekker douchen en naar bed. Ben vandaag moeder geweest van 3 kinderen en dat valt niet mee
Ik ben moe!
Groetjes Miriam
Oeps, wel een heel lang verhaal