Ik heb een peuter en een (bijna) kleuter. En dr is een ware aardverschuiving gaande!
Peuterpuberteit? Breek me de bek niet open. Veronica heeft behoorlijk last van peuterpuberteit. Stiekem hebben we wel eens gedacht: dat wordt internaat werk. Oke, misschien beetje ver gedacht, maar pffffff ze was moeilijk hoor. Dr broertje daarentegen, onwijs lief.
En sinds een dag of 3 is het andersom! Veronica doet normaal, met lichte kuren, maar verder erg leuk en gezellig, terwijl Lucas van zich af mept, als het hem niet zint, met spullen gooit, IIEEEEHHHH gilt, zich stijf houdt, eten van zich af kukelt, enz enz. Kortom, alles wat Veronica (weliswaar in ergere mate) ook altijd deed.
Tegen Lucas kan ik prima op hoor, ik heb erger meegemaakt. Toch is het wel een beetje vreemd, dat Veronica ineens zo gezellig doet en Lucas het monstertje wordt in huis. Zo van de ene op de andere dag. Lijkt wel afgesproken werk van die 2. Hoe is het toch mogelijk he? Ik vind het allemaal niet erg hoor, ik zal het allemaal wel weer zien, maar stiekem juich ik van binnen, om dochterlief en houd ik mijn hart vast voor zoonlief.
Zou dát dan HET grote verschil zijn tussen peuters en kleuters? Ik hoop dat het nog heel lang duurt, voor ze tieners zijn, want oei oei, wat een helse tijd moet dat dan gaan worden. Laat ik mezelf maar vast pantseren...
Mensen met enorme peuterkurende peuters, wees gerust, ooit gaat het over!
Monique
