AAAAAA ik wordt echt helemaal gek van ons mannetje de laatste tijd.
Meneer is heftig aan het puberen zeg.
Zegt bij alles wat je zegt het tegenovergestelde, is constant verdrietig ( ja mn neus, vraag ik zo nog wel) en zegt de hele dag ‘‘ik weet het niet’’.
Maar als je zegt dat ie daar op de gang dan maar even over na moet denken weet ie het ineens wel.
Maar nu dat ‘‘ik ben verdrietig’’.
Wat doe ik daarmee?
Zodra hij iets moet, of iets net wat minder vriendelijk gaat dan normaal, wat de laatste nogal voorkomt want hij luistert voor geen meter, komt ie gelijk aan met een pruillip al dan niet huilend ‘‘ik ben verdrietig’’.
Volgens mij is helemaal niet verdrietig dus zo reageer ik dan ook maar over het algemeen want hij gebruikt het te pas en te onpas.
Maar als ie nou wel verdrietig is? Of moet ik er anders op reageren?
Ik praat er later ook wel over met hm hoor dus het is niet dat ik het totaal negeer maar ik weet ook niet wat ik er wel mee moet.
