Lucas zei officieel PAPA en daar ging toch nog wel wat aan vooraf, voordat mama het ook officieel wilde toegeven.
Paar dagen geleden, viel mij al op, dat Lucas wat beter ging brabbelen, dacht zelfs al een woordje te verstaan, maar ving dat zelf als "mama" op. Kon het me nog niet voorstellen, dus ging nog niet gillen van "ieeeeeeeeee hij zei mamaaaaaaa". Iets wat zijn vader dus duidelijk niet kan, want die zegt:"ieeeeeeeeeeee hij zei papaaaaaaa".
Lucas zit bij hem, met zijn mondlippen naar binnen gefrummeld en zegt dan:"papa", vervolgens weer en weer en weer en..... Dus papa blij zeggen, dat zoon het nu toch echt zei. Ja, ik hoor het ook wel, maar leg toch gelijk maar even haarfijn uit, dat hij echt niet hém er mee bedoelt, met papa. Nee, want op deze leeftijd snappen ze dat nog niet. Dan zijn het gewoon de klanken, dat klinkt leuk, bekt lekker, vandaar. Tegen de hond zegt ie ook met liefde papa hoor, ik bedoel maar. Papa lacht mij keihard uit:"Jij bent jarloers!!!" Ik??? Hoe komt u daarbij? Alleen maar, omdat ik misschien een paar keer "mmmaammmaaaa" in zijn oren fluisterde? En eh misschien ook een paar keer gewoon keihard zei:"Zeg dan mamaaaaaa" en vooruit, laten we eerlijk blijven, misschien zei ik dat wel ieder kwartier. Dat wil nog niet zeggen, dat ik jarloers ben hoor! Ook al ben ik dan degene die het meeste met doet, hem het meest verzorgt, hem 9 maanden gedragen heb, hem met errug veel pijn en moeite eruit moest krijgen... Maar, nee het maakt me niets uit hoor. Pffff.
We stappen lekker op de fiets, ik en Lucas. Veronica is naar de speelzaal en we gaan naar opa en oma. Mijn ouders. Nog geen 3 seconden staan we binnen en ik roep vol trots:"Lucas kan praten!!!!!!". "Praten...?", nou ja hij zegt papa. De oh´s en de ah´s en de "grote knul"-len, zijn niet van de lucht en ik ben ape trots. Ook opa en oma doen leuk mee, al is dat dan wel hun 7e kleinkind, ze doen of ze dit niet eerder hebben gezien. Fijn! Vanaf dat moment is het dan officieel verklaard, Lucas heeft inderdaad zijn allereerste echte woordje uitgesproken.
Echter, dit zelfde woordje wordt nu toch wel verdacht veel uitgesproken door de Knappe Knul in kwestie. Zodra het ventje weer zijn favo woord uitspreekt, dan kijkt ie blij naar 1 van ons, er van uitgaande dat hij dus A) veelvuldig complimenten krijgt, met bijbehorende kirgeluiden, B) leuk in de hoogte rondjes mag vliegen, als beloning van zijn knapheidsgehalte en C) dus vanaf nu overal zijn zin mee zal krijgen, als ie maar Papa zegt.
Ja, we zijn trots, maar toch zal ik nog trotser zijn als ie dan toch nu Mama gingen zeggen hoor.... (en dan kan ik EINDELIJK papa eens op zijn oude plek terug plaatsen! Het wordt lastig hier in huis met een man met een "air"!!!).
doei ouwe koei
Mo