Papa mag niks meer, mama moet alles

#1

Hallo allemaal,

Het een vraagje/iets waar jullie misschien wel raadt mee weten of herkennen…
Wij hebben twee kinderen. Iris van 2 jaar en 3 maanden en Robbin van 7 weken. Afgelopen tijd is er heel veel veranderd in ons huis aangezien er een tweede bij is gekomen. Voor ons wennen maar ook zeker voor Iris. Ze vindt haar broertje heel erg lief, dat is het probleem dus niet. Maar sinds een week mag papa niks meer doen. Mag haar gaan schone luier geven, niet naar bed brengen, geen boekje lezen, etc. Alles wordt beantwoord met: Mama moet het doen.
In eerste instantie geef je daar zonder dat je het door hebt aan toe. Maar gisteravond was het wel heel extreem. Ik had voor dat ze naar bed moest nog lekker met haar gespeeld. 1 op 1 tijd zeg maar. Toen ik zei dat papa haar naar bed ging brengen sloegen de stoppen door. Helenaal over de rooie! Zo boos/verdrietig hebben we haar nog nooit gezien. Schoppen/slaan/schreeuwen/huilen, zoveel emoties tegelijkertijd!
Eerst dacht ik, papa moet maar even doorpakken maar het kon echt niet meer op een gegeven moment. Toen heb ik het overgenomen en met haar gepraat. Uiteindelijk samen met haar naar papa gegaan voor een knuffel en sorry gezegd. Toen heb ik haar naar bed gebracht en was het goed…
Vanochtend bedachtik me dat ik dat beter niet had kunnen doen, want nu heeft ze toch haar zin gekregen…
Is de de peuterpuberteit of een plekje bij mama veroveren omdat ze nu een broertje heeft? En hoe gaan we hier het beste mee om?

Hopelijk herkent iemand dit en heeft goede tips…

Lilypie Second Birthday tickers

Lilypie Pregnancy tickers

#2

Los van het feit dat jullie een tweede hebben gekregen (gefeliciteerd nog!) is het ook herkenbaar als fase. Wij maakten Erik altijd van tevoren duidelijk wie wat met hem ging doen: papa poetst jouw tanden, mama leest jou voor, etc. En dan was het niet te onderhandelen. Mama kon nu eenmaal niet alles met hem doen, net zomin als dat papa dat kon. En daarbij wilden we dat ook niet: wij zorgen allebei voor hem.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#3

@Mriek, bedankt voor de felicitatie!
Het voorbereiden op wie wat gaat doen, doen wij inderdaad ook. En daar houden we ons dan ook aan. Maar gisteravond was zo’n extreme bui! Ik kon niet anders dan me er mee bemoeien…


#4

Gefeliciteerd!

Denk niet dat het echt met de kleine de maken heeft, maar meer met een fase. Hebben we hier ook gehad. Een hele tijd moest mama alles doen(deden we niet) en toen werd het andersom.

Liefs Michelle


#5
quote:
@Mriek, bedankt voor de felicitatie! Het voorbereiden op wie wat gaat doen, doen wij inderdaad ook. En daar houden we ons dan ook aan. Maar gisteravond was zo'n extreme bui! Ik kon niet anders dan me er mee bemoeien...

<a href="http://lilypie.com/">[img]http://lb3f.lilypie.com/msy0p1.png" width=“400” height=“80” border=“0” alt=“Lilypie Third Birthday tickers” /></a>

<a href="http://lilypie.com/">[img]http://lb1f.lilypie.com/KMSKp1.png" width=“400” height=“80” border=“0” alt=“Lilypie First Birthday tickers” /></a>

~

Gewoon doen wat goed voelt voor jullie!

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#6

Hoi Mamariska.

Gefeliciteerd met de kleine! Zoals je kunt zien in mijn ticker heb ik een dochter van 2 jaar en 1 maand en een zoon van 11 weken. En wat je omschrijft is zeeeeer herkenbaar. Mijn dochter deed het ook. Het is nu bijna over. Wij hebben er wel aan toegegeven. Ik heb zelf het idee dat mijn dochter even moet weten dat mama er ook voor haar is. Zo wordt ze 's nachts soms wakker en dan moet ze mama even zien. Daarna is het meteen goed. Ik denk dat het een fase is maar dat de komst van haar broertje zeker een rol speelt. Iemand omschreef de komst van een broertje/zusje een keer als volgt: stel je voor, je komt 's avonds thuis en je man ligt met een andere vrouw op de bank te knuffelen. “Ja” zegt hij “ik ben zo gek op jou dat ik dacht ik neem er nog een”. Ha ha. Toen ik mij dat realiseerde werd ik iets flexibeler en begripvoller. Zo wilde moppie binkie wel eens een klap geven uit frustratie, vooral als ik aan het knuffelen was met binkie maar vooral als hij hard huilde. Ik werd niet boos maar vertelde dat dat niet mocht en toen was het over. Terwijl ik 1x wel boos werd en toen ging ze het meteen vaker doen (negatieve aandacht is ook aandacht he).

Dus (om een lang verhaal korter te maken) ik denk dat je er flexibel in moet zijn. Toegeven als het extreem is(dat voel je aan) en anders papa laten doen. Ik liep vaak mee en zei dan, nee papa doet het even want mama doet dit of dat. Hier is het zo goed als over. En je kunt altijd nog als het geen fase blijkt te zijn maar langer duurt ingrijpen door niet meer toe te gegeven toch?
Succes in ieder geval!
groetjes,
Wendy

#7

Nog van harte gefeliciteerd met jullie zoon en broertje!
Al een beetje gewend aan het leven met twee kids?

Luka is nu 2 jaar en 3 maanden en Jenthe bijna 8 maanden.
Deze fase hebben we ook gehad vlak voor, en ook na, de geboorte van Jenthe. Ik denk dus ook dat het niet volledig te maken heeft met de komst van haar broertje.
Toen ik nog zwangerschapsverlof had maakte we Luka duidelijk wie wat ging doen, dus ook mama poetst je tandjes, papa brengt je naar bed. Dan as het ook vaak gillen, maar we hebben het toch doorgezet.
Ik ben verpleegkundige en heb dus vaak avonddienst, dus voor ons was er aan toegeven geen optie. Dan zou mijn man een probleem hebben als ik weer aan het werk was…

Het heeft ongeveer een week of 8 geduurd, toen was het plots over. En daarna is het ook niet meer terug geweest.
En je moet zeker doen waar je jezelf goed bij voelt!

Hoe vind je man het? Ik kan me voorstellen dat het voor hem niet leuk is…


#8

Inderdaad: dit is claimen dat mama ook van haar is,
en niet alleen voor haar broertje.
Dit hebben wij maar een klein beetje meegemaakt,
omdat Hylke toch altijd al veel meer naar papa trok.
Dus kon mama zich lekker met Jitse bezighouden,
terwijl ik Hylke naar bed bracht.

Wel regelmatig de situatie dat hij per se wil
dat ik hem naar bed breng terwijl het mama’s beurt is.
Die situatie lossen we zo op:
Als je nou goed meewerkt en lief bent voor mama,
dan komt papa je zo nog een dikke knuffel geven
en een verhaaltje voorlezen.
Ofzo iets.
Gaat eigenljik altijd wel goed.

M.

#9

gefeliciteerd met de kleine!!!
pfhh ja dat is natuurlijk ook ff een verandering, voor ons al, maar een peutertje meot er misschien ff wat langer aan wennen, en dat ze jou meer claimt vind ik opzich super logisch…mama is ook veel bezig met de baby… dat je 1 op 1 tijd voor haar maakt, is fantastisch… (misschien wilde ze gisteren nog wat langer de tijd, en gooide haar kont in de krib)
ik denk dat het de combi is, peuterpuberrel…en de nieuwe situatie, wij hebben die buien hier ook gehad met de kleine, ik moet zeggen dat ze op een hand te tellen zijn, die driftbui die jij omschrijft, dan konde we echt helemaal niks met haar…verschrikkelijk, …deze heeft ze nu eigenlijk niet meer, omdat ze zich natuurlijk ook steeds beter leren uitten… ik zou gewoon doorgaan met haar vertellen wie wat doet, en je daar aan houden, maar ja als het zo uit de hand loopt denk ik niet dat het ‘toegeven is’… dan ist gewoon ingrijpe, en nu was jij het volgende keer krijgt papa het misschien voor mekaar…

Pippy is geboren 17.07.2009