Op mijn 17e voor het eerst zwanger!

#141

Hey ellen,

Ik was ook op mijn 16e zwanger, en heb ook op mijn 16e een kindje gekregen, een erg lief meisje.
ze was 2 maanden te vroeg geboren dus moest een 3 weken in het ziekenhuis blijven.
Toen ze uit het ziekenhuis kwam een paar weken daarna bleek dat ze (Kiss syndroom) had. Dat is dat het nekje vast zit.
ze huilde daarom ook erg veel.
We zijn er voor weg geweest en 3 weken later was het helemaal over.
Ze is een supper lief meisje, en redden op je 16e?
Tuurlijk red je dat! en niemand weet bijna als ze hun eerste kindje krijgen hoe het allemaal werkt.
zelfs niet op je 20e!
dus geniet maar van jou kindje!

#142

ik was zwanger om mijn 16 mijn vriend was mega gelukkig dat hij vader werd hij was toen 20 ik wist niet hoe ik da zou vertelle tegen mijn ouders wij hebbe dat ook eerst tegen zijn ouders gezegt mijn ouders zijn gescheiden ik vertel het tegen mijn mama zij was erg geschrokken mijn vader heeft het gehoord van mijn zussen en broer vanaf dat hij het wist heeft hij als mijn kleren en een zak gedaan en hij moets niet meer van hem weten ik was zijn dochter niet meer de laatste week voor dak moest bevallen begon mijn papa mij weer te sturen voor te praten ik wou zelf niet al die maanden heb ik niets van heb gehoord hij maakte mij slecht bij iederen hij had mijn vriend ook ng nooit gezien maar ik moest praten van mijn vriend met mijn vader nu is mijn zoontje geboren hij is nu 6maanden oudt en woon bij mijn vriend mijn familie steekt mij achter uit ik tel niet meer mee ik ben in hun ogen niet meer familie maar ik heb al zoveel mee gemaakt dat ik mij het niet meer zo aan trek ik zie mijn vriend en mijn zoontje graag en ik ben gelukkig di twee betekenen zoveel voor mij de rest kan mijn niet schellen velle groetjes letticy

#143

Hey allemaal

Ik wil er graag met iemand over praten, ik heb vannacht sex gehad met mijn vriend,
en we waren veel verder gegaan dan gepland en ik denk dat ik zwanger ben.
Ik moet rond 10 maart weer ongesteld worden maar ik weet niet zeker.
als ik het even grof mag zeggen, hij was klaargekomen en er liep sperma lang me vagina en been omlaag,
en ik ben bang dat ik zwanger ben. Ik wil absoluut op het moment geen kind, niet dat kind
kinderem haat maar het is gewoon niet het juiste moment, ik heb niet eens is de tijd ervoor.
Mijn moeder heeft me meerdere keren gevraagd of ik zwanger was en ik zei nee maar ik weet
niet hoe ze gaat reageren als het wel zo is.
Mijn vriend en ik hebben het erover gehad en het komt gewoon niet uit, hij zal er wel voor me zijn enzo,
maar het is gewoon geen makkelijke situatie, ik ben 17 en hij word 19 in mei en we gaan alle 2 naar school en willen
super graag ons diploma halen en nog meer dingen beleven zonder een kind te hebben.
Later als ik wat ouder ben en het kind een toekomst kan bieden en het geld ervoor heb, wil ik super graag
een kind maar nu nog niet!

Heeft iemand advies alsjeblieft.

kusjes

#144

ik ben 15 en heb waarschijnlijk hetzelfde probleem, zou dan nu 10 weken zijn en ben laatst wel ongesteld geworden maar dan heel anders dan normaal, 2 weken daarvoor heb ik een test gedaan maar die kwam negatief uit. ik ga maandag weer een test doen en als t dan weer negatief is, gaan we naar de dokter. alleen ik zou niet weten hoe ik zoiets tegen mn ouders vertel. want mn ouders weten helemaal niks hierover en zullen zich doodschrikken als ik het vertel, ze gooien me echt het huis uit. ik ben doodsbang nu en de paar vrienden aan wie ik het verteld heb, zeggen allemaal dat het niet waar kan zijn. maar de verschijnselen die ik voel, fake ik niet!

#145

Pff wat een verhaal! Lijkt een beetje op het mijne en ik was 19 toen ik zwanger werd. Maar gaat alles nou wel weer goed?

#146

Zeg dat wel ja :slight_smile: , en wat het is heel goed dat ze hier open over is en er over praat.
Ik zelf zou dat toch nog niet willen hoe graag ik die schatje ook zie!
Ik heb zelf een Neefje van nog gee 2 jaar & een Nichtja van 3 maand , Ik ben daar trot op :slight_smile: en ik hou mij voorlopig daarmee bezig zelf hoef ik nog geen kindjes :slight_smile: …
Maar ja als het dan eens gebeurd plots onverwachts niet gewild ;s is het wel heel moeilijk voor ons ( de jeugd ) het tte vertellen aan de ouders …

Grtn Céline x

#147

Weetje dat jou verhaal ook een beetje grenst aan het mijn ik was ook zeventien toen ik zwanger raakte van mijn eerste zoon alleen de bevallig ging wat anders bij mij was het wat makkelijker.
Maar zeker goed dat je het verteld hebt.
en ook goed dat jij je verhaal heb gedaan dat anderen er niet bang voor moeten zijn om hun ouders te vertellen as ik deze site eerder had ondekt dan zou ik zeker ook mijn verhaal doen.

#148

Hoi meid...

 

Ik ben net klaar met je verhaal lezen.. jeetje zeg een hoop meegemaakt zo. Wat een verhaal. Jeetje . Ik kan me goed indenken dat je bang was dit tegen je ouders te vertellen. Is natuurlijk ook niet niks he op je 17e... je pa zijn reactie om mee te beginnen is ook wel erg logisch natuurlijk maar ow wat kreeg ik kippenvel bij het stukje toen hij terug kwam.. heerlijk zo'n moment dan toch. Dat je vriend ook gewoon bij je gebleven is is ook erg bijzonder.. je hoort het toch heel veel dat de jongens dan ervantussen gaan... ik weet natuurlijk niet hoe oud hij is ook maar goed het is natuurlijk wel een hoop verantwoording dan in een klap om te krijgen voor jou natuurlijk ook hoor!!

Mooi verhaal in ieder geval met een hele goede afloop!

 

GreetZ

#149

Hey Ellen,

 

Wat goed dat je je verhaal hier op de site gezet hebt! Hoop dat het veel tieners aan het denken zet over dat als ze zwanger zijn het gewoon moeten vertellen. Tuurlijk komt eerst de angst en de schok, maar uiteindelijk komt het helemaal goed, en hoef je 't niet alleen te doen!!

Hoop dat jullie een mooie toekomst tegemoet gaan samen en dat je lekker van je dochter mag genieten!!!

Liefs Ciska

#150

ik heb het zelfde als jou meegemaakt.
Ik was net 2 maanden met me vriend samen.
Ik was aan de prikpil.
En ik kreeg maar geen menstruratie dus ik dacht dat komt door de prikpil want dat zei me arts toen ook.ik blij dat ik niet ongestelt werd. Maar ik werd steeds dikker en dikker zeio tege me vriendinnen en vriend steeds volgens mij ben ik zwanger. Maar iedereen zei nee dat kan toch niet je hebt de prikpil en zo. Dus ik dacht ook in me zelf nee kan niet kan niet zwanger zijn ben 16 heb de prikpil dus ik dacht zal wel aan mij liggen. Maar ik was wen dag weg met vrienden enzo. Ik moest na de wc en mijn beste vriendin ging mee want zij moest ook. Ik zei tege haar moet je me buik zien echt kind en zo rond. Zei tege mij ja je lijkt echt zwanger. Dus ik tege me vriend vertelt en wij test in het weekend gaan halen en er stond op zwanger. Wij niet geloven en nog een halen. En weer stond er op zwanger. Mijn ouders waren niet thuis ik mijn ouders eerst gebelt met een brok in me keel gezegt dat ik zwanger was. Me ouders zeide we praten thuis wel. Wij eerst de moeder van mijn vriend gebelt. Die was super trots dat ze oma werd. Wij onze beste vrienden belle iedereen vond super leuk voor ons. Mijn ouders kwamen thuis goed met ze gepraat meteen maandag toen na de dokter en hij aan mijn buik voellen. Hij zei je zit tusse de 18 rn 20 weken daar schrokke we wel van. ik kon hem nog weg laten halen ik met me vriend gepraat ik zei ik haal hem niet weg. Ik ben geen moordernaar. Wij de volgende dag na het ziekenhuis echo laten maken en toen ik hem in me buik zat zei ik meteen ik haal hem noet weg voor geen goud. Me ouders stonden achter ons en ze ware trots op ons. Ik was 16 en me vriend 22. Na een paar maanden werd ik 17 en mijn vriend 23. Zwarge tijd achter de rug gehad. Ik was hoog zwanger moest nog 1 maandje en me opa stierf en hij zat er zo op uit te kijke om overgroot opa te worden. 8 dagen later stierf me oma ook nog eens en die was al zo trots op me want ze was zelf ook 17 toen ze me tante kreeg. een maand later op 5 okt 2009 ik voelde me al hele zag zo rot had warm heletijd dus ik ging douche en ik kreeg opeens een raar gevoel in me buik ik me moeder roepen het was toen half 3 in de middag. Mijn moeder kwam er aan en opeens braken me vliezen ( dachte we dan met ze allen ) wij na het ziekenhuis vreselijke pijn in de auto kon de pijn bijna niet meer aan. Wij aan gekomen in het ziekenhuis bleek alleen een schuurtje in me vliezen te zitte maar moest wel blijve want had 4 cm ontsleuting. Maar ik kon niet meer tege de pijn dus ik kreeg een ruggeprik. Om half 6 warw me vlieze wel gebroke en on 9 uur had voledige ontsleuting maar ik voelde me pers weee niet door de rugge prik dus die moeste ze stop zette en me weee opwekke. Dus om 10 voor 12 snachts moest ik gaan perse. ze moeste hem hale met de zuignap. Moest ingeknipt worden. 11 over 1 snachts is me zoontje gebore 6.10.2009 hik heet delano. En ben echt trots. Zou niet weten wat zonder hem zou moetten. Alleen afgelopen dinsdag moest hij na het ziekenhuis hij heefr nu het rs virus hij heeft 2 nachte daar moette ligge zwaarste wat er ma is om je kindje van 4 en halve maand daar te laten. Maar hij mocht vanaag weer na huis.

Ik weet hoe het is om een tienermoeder te zijn maar het is voor mij het mooiste wat er ooit in me leven gebeurt is ook al ben je zo jang ke kan nog de beste moeder zijn van de wereld.

Groetjes kelly ook moeder geworden op haar 17de en ben er heel trots op

#151

dit verhaal heeft mij erg geraakt.

ik ben blij dat het vedder goed met je gegaan is.

zelf ben ik nu 34 weken zwanger en 18 jaar.

ik vertelde het met 6 weken al aan men ouders..

ze namen het toen nog niet zoo serieus omdat ik wel vaker over tijd was ... toen ik langer over tijd was besefden ze wel dat ik zwanger was ..het was even slikken maar ze waren heel erg lief voor me ze verwennen me heel erg in de zwangerschap ze verven men slaapkamer krijg leuke spullentjes me moeder gaat altijd mee naar de verloskundige en ze verheugen op de geboorten op hun kleinzoon...ze zijn heel erg lief voor me en ik wadeer het heel erg wat ze allemaal voor me doen mijn broertje is 9 en die vind het ook fantasties.! je verhaal heeft me wel erg geraakt omdat je de eerste 4 maanden erg emotioneel bent in de zwangerschap ik moest bijna huilen van je verhaal omdat je zoo alleen was op dat moment met een klein baby,tje in je buik en je het aan niemand kon vertellen.... ik ben blij dat ik het men ouders vroeg heb verteld voor elke ouder is het een slikken of eventjes boos worden maar je blijft tog hun dochter en laten je heus niet in de steek want jij houd je kindje tog ook omdat daar van houd..   ik wil ook meisjes aan raden om er niet te lang alleen mee rond te lopen maar aan je ouders vertellen.

 

Liefs Mariieke

#152

Hallo Cratzia t lam,

Ik heb je verhaal gelezen en voel echt met je mee. Ik kan je voor de 100% geranderen dat als de vader het kind niet heeft erkend of niet gaat erkennen, dat niemand jou kindje van jou kan weghalen. Laat niemand je niks wijsmaken. Dus zolang de vader de kind niet erkend kan niemand jou kwaad doen.
EN ik wou nog even tegen je zeggen, dat als jij het kindje wilt houden dat je dat gewoon moet doen, je bent oud genoeg om het zelf te beslissen. Zolang je moeder en\of vader maar achter je staan!! Je hebt niemand nodig!! En zeker niet zo een gast die wegloopt toen hij wist dat je wanger was.

Nou meid, veel succes!!

#153

Zo Dat Wa's Een Verhaal

Ik Was Zelf Ook 17 Toen Ik Erachter Kwam Vond Het Eerst Heel Eng, Maar Ook Wel Weer Leuk, Durfde Het Ook Niet Aan Me Ouders Te Vertellen, En Aangezien Me Vader Toen Zo Zwaar Overspannen Was Vond Ik Het Wel Eng.

Mjah Ik Heb Dus Een Prachtige Dochter Gekregen Ben Nu 18 En Zij Word Maandag 1 Jaar

Groetjes

#154

Met een goede afloop wat sneu dat je zo lang met de zenuwen hebt gelopen zeg,en wat een lieve ouders heb je tja kan mij voorstellen dat je er tegenop zag zeg maar…het meisje zal altijd een bijzonder plekje hebben in het hart van jou ouders en van jou,en haar jonge Oompje,ik was 25 en getrouwd en zei…Mam ik ben weer zwanger en mijn Moeder?oh nee!!!wahahahahahah een andere vrouw zei hee joh je dochter verteld iets leuks,dus…ik had pas een vreemde moeder,nou geniet van je lieve dochtertje en liefs voor jou, je ouders, de baby en…het jonge Oompje

#155

Hoi hoi,

Ik heb je verhaal gelezen en ik herken echt mezelf daarin.

Ik was zelf ook zwanger toen ik 17 was en 18 toen mijn dochterje werd geboren. Ik wist ook ergens al dat er iets niet klopte met mijn lichaam en probeerde alles te ontkennen. En tja... je ouders!!! Dat vond ik ook het aller moeilijkste om dat even aan hun te vertellen. Daar gingen bij mij ook maanden overheen en toch moet je maar de moed verzamelen om het toch te vertellen. Blij waren ze zeker niet, misschien eerder in de war ( ''je bent nog maar 17 en hoe kan dat nou? en weet je dat allemaal wel zeker?'' ) ...dat zeiden ze. Ze moesten het toen ook ergens een plek geven. Maar uiteindelijk stonden ze wel voor mij klaar. Ze werd op 09 aug 2004 geboren om 03.15 uur 's nachts. Ik koos er voor om thuis te bavallen. De bevalling ging redelijk goed. Ze is kerngezond maar was wel wat slaperig. Ik moest voor de zekerheid toch met mijn kleintje naar het ziekenhuis en ben daar ook 1 week gebleven. Ik ben nu inmiddels 23 jaar. En mijn dochterje is nu 5 jaar.

.....Maar ik vindt het echt dapper van je, het is trouwens ook een goed voorbeeld voor andere meiden in zo'n situatie.....

Groetjes Elouise