Op de Neonatolagie
Het komt je plotseling over en je weet niet wat je kan verwachten op een neonatologie afdeling. Ik schrok me in elk geval een hoedje toen ik al die kleine, minimensjes zag liggen vechten voor hun leven. De ene was al wat vroeger moeten komen dan de andere maar stuk voor stuk zijn het allemaal wonderkindjes die héél hard vechten voor hun leven !
Toen Yoni er lag was ik wel ontzettend bang, je weet niet wat er allemaal gebeurt, je kent dit ook niet want je bent hier nog nooit geweest,verschillende alarmen en geluiden gaan af. Voor de verpleging allemaal de normaalste zaak van de wereld maar voor mij of zo speciaal.Ik zeg speciaal omdat de verpleging zich zo inzet om deze kleine hummeltjes te redden. Naast Yoni lag een jongentje dat regelmatig vergat om te ademen, dan kwam er een verpleegster, schudde hem eventjes door elkaar en hups, hij ademde terug, hij vergat het gewoon af en toe maar als je niet weet wat je moet doen sta je daar wel mooi hoor.
Yoni heeft de eerste twee weken beademd geweest, dan was ze sterk genoeg om alleen nog maar Cpap te krijgen zodat ze ook niet vergeet om te ademen. Verder zat ze de eerste twee dagen met een longinfectie die door hulp van medicijnen en rust is weggegaan maar ook dat waren de nodige spannende uren en dagen. Toen ik zelf nog in het ziekenhuis lag ging ik s'nachts steeds naar mijn dochter, ik mocht haar dan wel niet pakken maar gewoon op een stoel zitten en naar haar kijken was voor mij al voldoende. Telkens weer vind/vond ik het een wonder hoe die kindjes aan het vechten zijn voor hun leven maar weet ik ook dat als de medische wereld niet zo ver was geraakt deze kindjes waarschijnlijk niet zouden overleven.
S'Nachts was het altijd redelijk rustig en kalm op de afdeling. Her word dan ook redelijk donder gemaakt zodat alle kindjes kunnen slapen, hier houden ze er wel rekening mee hoor. De verpleegsters waren ontzettend lief en begripvol, telkens je iets niet begreep moest je het maar vragen en desnoods moesten ze het tienmaal uitleggen dat was geen enkel probleem. Hun goede zorgen voor de baby"s is ook héél veel waard !
En natuurlijk weet je als je daar éénmaal bent geweest dat er elk uur wel iets kan veranderen aan de situatie. Slechter of beter, het kan in enkele luttige seconden gebeuren. Yoni heeft een paar keer vergeten te ademen en dan was ik telkens weer geschrokken omdat dat alarm enorm geluid maakt. Maar dat moet ook wel want het is een grote zaal waar 18 couveuse kinderen lagen, dus moet je alles goed horen.
Als je kindje er al eventjes ligt (1 week) en het gaat er naar omstandigheden goed mee, kan je normaal gezien ook kangeroeën of buidelen met je baby.
Dit houdt in dat de baby bloot (alleen met pamper aan) op mama's of papa's blote borst mag gaan liggen. Wat een héérlijke ervaring is ! Je geniet er van maar het belangrijkste is dat je kind hier ookvan geniet, zo kan hij/zij zijn moeder/vader leren kennen want dat is belangrijk! Praat tegen je baby, hoe klein hij ook moge zijn, hij kan je horen en je zal zien als je het regelmatig doet dat je dan reactie terug krijgt. Ze voelen je warmte, de genegenheid, de liefde voor hun en dat maakt hen sterker om te willen overleven. Van het moment dat je je baby uit de couveuse mag nemen moet je ervoor zorgen dat je zoveel mogelijk contact met hem/haar hebt. Tenslotte hebben ze de tijd die ze normaal nog in de baarmoeder moesten doorbrengen gemist en kan je het daar door een beetje goed maken, je kan je kind nog die genegenheid en liefde geven, hij/zij voelt dat!
24 op 24 uur per dag zijn er ontelbare verpleegsters, dokters en specialisten aanwezig. Moest er iets ernstig gebeuren zijn er meestal snel bij. Toen ik zelf ontslagen werd uit het ziekenhuis vond ik het héél pijnlijk dat ik mijn dochter moest achterlaten. Maar de verpleging verzekerde me dat ik altijd welkom was, of het nu in de dag was of nachts en bellen mocht ik ook altijd, als was het tienmaal op een dag, het kon geen kwaad.
En daar heb ik gretig gebruik van gemaakt, ik voelde me zo leeg en alleen toen ik thuis kwam dat ik onmiddelijk belde om te horen of alles nog goed is/was.
Uiteindelijk heeft Yoni 3 maanden daar gelegen en ik kan je verzekeren dat je eigenlijk op automatische piloot leeft, het is pas als ze thuis zijn en je ziet dat alles goed gaat dat je dan je klop kan krijgen. Maar schroom niet en praat erover !!! Je hart luchten over wat je hebt meegemaakt moet je af en toe doen, zeker na zo'n intense periode.