Onzeker

#1

Hallo,

Ik heb een beetje een apart probleem denk ik… maar gelukkig kan ik het hier kwijt.

Ik heb een dochter van 9 maanden oud, en al een hele poos (vanaf dat ze wat bewuster werd van alles) heb ik het idee dat ze mij niet leuk vind. Ik probeer er alles aan te doen om soms haar aandacht te krijgen, maar tervergeefs. Ze laat nooit iets blijken dat ze me lief vind. Ook als ze huilt kan ik haar niet troosten. Als ik haar sochtends van bed haal, of ik haal haar van de creche is er eigenlijk nooit echt iets van blijdschap dat ze me ziet. Hooguit een klein lachje, en op de creche soms echt niks… Dan kijkt ze me zo aan van; oh, jij hier ook? Ze heeft ook (nog) geen last van scheiding of verlatings angst. Ik kan alles doen buiten haar zicht, ze bekommerd haar er niet om. Af en toe vind ik haar ook heel erg gefrusteerd. Ze kan dan heel boos doen tegen bijv haar speelgoed. Als ze bij me op schoot zit, wurmpt ze haarzelf er soms echt af. Het is niet leuk dat ik nooit eens een leuke reactie van haar krijg. We hebben een moeilijke bevalling en een lastige start gehad, Ik begin en zelfs aan te twijfelen of het hierdoor komt. En tot overmaat van ramp; nu zegt ze ook nog als eerste papa. Niet dat ik het niet leuk voor hem vind, maar het wakkert mijn onzekerheid nog meer aan. Is dit herkenbaar? Vinden jullie dit ook raar, of wil ik zelf te snel? Soms word ik er echt verdrietig van, en denk ik zelfs soms; als dit het is… Dat vind ik dan heel erg want ze is verder erg lief. En ze is ook heel vaak vrolijk, slaapt goed, eet goed… Maar toch, een blijk van blijdschap richting moeder zou toch ook wel eens erg leuk zijn…

Liefs mij!

#2

Jee ik herken het totaal niet, alleen het eerste woordje Maar wat lijkt me dat moeilijk voor je.
Doet ze bij papa ook zo?

Liefs Michelle

Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Second Birthday tickers

#3

IK HEB HET OOK WEL EEN BEETJE MICK IS BIJNA 9 MAANDEN EN TOTAAL NIET EENKENIG HIJ ZIT WEL GRAAG BIJ ME OP SCHOOT MAAR ALS HET BIJ DE BUURMAN WAS OFZO NET ZO LIEF HIJ HUILD VAAK OM AANDACHT MAAR HOEFD ZEKER NIET VAN MIJ TE ZIJN IK VIND HET OOK MOEILIJK MAAR DE OUDSTE IS 3.5 EN DIE KREEG OOK PAS EEN MAMA FASE MET 12 MAANDEN OFZO DUS KOMT HET NU OOK VAST GOED IK ZOU ME ER NIET AL TE DRUK OM MAKEN

#4

ik zou me er totaal niet druk over maken, maar dat zit in me

hier thuis is het papa, oma en dan heeeeeeeel lang niks en dan mama

maar mama is wel de hele dag beschikbaar terwijl papa en oma moeten werken… dus ik voel en zie de nuance heel goed, dus ik zit er totaaal niet mee

emily heeft vandaag haar eerste schaterlach getoond aan een toevallig haar vasthoudende buurvrouw… ik zie daar niets achter alleen toeval

groetjes Kim, mama van Sofie,Victor ,Alexander & Emily!!


“Opvoeden is een kind te helpen worden wat het is”

#5

ach meid ik snap je volkomen! ik herken het niet maar kan wel begrijpen dat je dit niet leuk vind sterker nog ik begrijp zelfs dat je er verdrietig van wordt!

maar zoals andere mamas al zeggen mis. komt het nog? wij hebben ook de eerste 5 maanden heel zwaar gehad, bevalling met inleiding was ook geen pretje maar de mijne heeft er niets aan overgehouden dus denk niet echt dat het daar aan ligt…maar weet wel dat Meric nu nog steeds meer blij is om papa te zien en dan beweegt alles net een trekpop op en neer hahahaha

stiekem word ik er ook wel eens jaloers om maar dat is bij mij ook zo, ik werd vroeger ook blij als ik papa zag aankomen maar dat betekende niet dat ik minder hield van mama…dus houd vol het komt echt wel goed! er komt echt wel een tijd dat ze niet zonder mama kan hoor die fase krijgt elk kind…!

Lilypie First Birthday tickers

#6

Ondanks dat ik het niet herken, is het volgens mij een bekendt verhaal dat ze minder enthousiast op moeder reageren. Dit komt omdat ze die vaker zien. Jou grapjes hoort hij 10 keer, tjaa, dan lach je zelf ook niet altijd. Papa komt na een dag werken thuis en die is weer even “nieuw”. Dus, ik zou me er ook niet al te veel zorgen over maken. Maar kan me wel voorstellen dat het vervelend voor je is.

Succes

a href="http://lilypie.com/">[img]http://lb1f.lilypie.com/KMNsp2.png" width=“400” height=“80” border=“0” alt=“Lilypie First Birthday tickers” /></a

#7

Ik snap dat dat niet leuk is, nee! Zou ik ook wel onzeker van worden.
Hier ook een kindje dat iedereen leuk vindt en naar iedereen lacht. Als ik hem naar de creche breng lacht hij ook breder naar de juffen dan naar mij als ik hem op ga halen, maar hij vindt het daar ook heel erg leuk.
Ik merk gelukkig wel al af en toe dat hij naar mij toe wil als hij bij iemand anders zit en dat hij mij ook volgt als ik wegloop, maar verder is hij niet eenkennig. Ik heb wel eens gehoord dat meisjes meer op papa gericht zijn en jongens meer op mama, maar ikweet niet of dat al zo jong is??

Komt wel goed, hoor! Er komen nog allerlei fases.

Groetjes

22-12-2009 colin geboren

#8

Lieve Hulpje,

Ik herken het…en ik zal eerlijk zijn als ik vertel dat het aan mij ligt en niet aan mijn moppie. Ik ben super onzeker en de angst dat diegene waarvan ik het allermeeste van de hele wereld houdt niet van mij zal houden benauwd mij enorm. Daarbij is ze super gek op mijn zus, die in mijn ogen de perfecte mama is. Als mijn zus er is krijgt die een enorme lach. En papa? Als hij thuis komt gloeit ze helemaal. Ik voel me als mijn zus er is heel onzeker, soort derde wil aan de wagen zeg maar terwijl het mijn dochtertje is!

Hier is het vaak in fases. Ze heeft dan een periode dat ze meer in zichzelf gekeerd is en dan wordt mama dus onzeker. En dan na een tijdje breekt opeens de zon weer door.

Ik ben er van overtuigd dat jouw onzekerheid van invloed is op haar reactie op jou. Dit heeft mij enorm geholpen:

Vertel jezelf dat jij er voor je moppie bent, dat jij haar wil laten voelen dat je heel veel van haar houdt. Dat zij er dus niet voor jouw geluk is. Bedenk je dat ze een individu is die dus blijkbaar zich goed met zichzelf kan vermaken en niet heel veel behoefte heeft aan knuffels en dus niet onzeker is. Dat het dus los staat van jou. Hoe wil je dat zij haar mama ziet? Een sterkte mama die liefde geeft en van haar houdt toch?
Hier scheelt dat enorm. En het gekke is, juist als ik mijn instelling wijzig krijg ik wel die prachtige glimlach en een knuffel. En gisteren voor het eerst, smelt, zei ik “kom je bij mama?” toen papa haar vast hield en toen strekte zij haar armpjes naar mij uit. zo lief!

Ik heb geleerd dat ieder kindje anders is en dat dat niet betekent dat zij minder van jou houdt. Het is nl. jouw behoefte die knuffel en lach en blijkbaar niet die van haar maar alsjeblieft denk niet dat je kindje daardoor minder van je houdt en blijf haar jouw liefde tonen. Ook al laat ze het niet merken ieder kindje heeft behoefte aan liefde en knuffels. Blijf jezelf lieve Hulpje, je doet het goed en je bent goed zoals je bent!
liefs,
Wendy

#9

Ikk herken het ook, als je terug gaat kijken zul je zien dat ik hier ook wel eens vragen over heb gesteld op dit forum. Ik denk idd dat het komt omdat jij een vertrouwde persoon bent die er altijd is. niet meer nieuw en interessant dus, maar wel gewaardeerd! Ik merkte dat bijvoorbeeld toen we gisteren ineens naar de EHBO moesten. Ik moest even naar het toilet en mijn dochter heeft het hele ziekenhuis bij elkaar gekrijst. Papa kreeg haar niet stil. Zodra ik weer aan haar zijde was, was het weer goed.
Je kunt niet meer doen dan jouw liefde geven, dan zal ze dat op wat voor manier ook echt ooit beantwoorden!

mama1980

Lilypie First Birthday tickers

#10

Ik herken dit voor een gedeelte. Onze dochter is bij papa ook veel enthousiaster, maar dat komt ook doordat papa veel meer met haar stoeit althans een stuk wilder. Ook als ze papa ziet reageert ze erg blij met een uitgebreide lach, bij mij is dat minder. Maar ik moet zeggen dat ze wel erg eenkennig naar mij is en ook het leifste bij mij wil zijn. Dus dat compenseert zich wel.

Doet ze dit alleen bij jouw of is ze ook minder sociaal/ beetje contactarm naar anderen. Een kennis van ons had dit ook bij haar zoontje en die had gewoonweg problemen hierbij maar dan bij iedereen. Is pas op latere leeftijd iets mee gedaan> heeft toen begeleiding gekregen op een speciale school. Maar dat wil niet zeggen dat dit ook bij jouw kindje is, maar ik wel het wel even aanhalen.
Maar een ding is zeker het ligt echt niet aan jouw hoor! Je zult vast een leuke moeder zijn houd dat altijd voor ogen!

Groetjes Jolanda

Lilypie Eerste Verjaardag Ticker

#11

Bedank voor jullie reacties allemaal. Jullie geven mij weer hoop haha!!!

Moppies mama; ik denk dat jij wel gelijk hebt. Bedankt voor je verhaal, ik kan me er goed in vinden. Ik ben ook erg onzeker of ik alles wel goed doe etc. Zeer waarschijnlijk dat ze dat wel aanvoelen ja. Ik zal eens proberen me wat anders op te stellen, en kijken of het dan beter word (misschien word het alleen al beter wanneer je eigen gevoel ook beter word).

Ze heeft het niet bij iedereen hoor (minder sociaal). Gelukkig niet. Ze is over het algemeen ook een erg vrolijke meid. Ik hoop idd dat het komt doordat ik haar stabiele factor ben.

Nou ja, we zien wel hoe het loopt. Vandaag bracht ik haar naar bed, en deed ze zelf haar speentje in mijn mond haha. Dat vond ik wel heel erg lief. Op die momenten smelt ik even weg. Ach, zoals ik al zei, misschien wil ik wel te snel…

Liefs

#12

haha misschien wel

Maar het is heel herkenbaar. Bij Dmitry zag ik nooit een echt lachje naardat de sociale lachjes van de eerste weken over waren. Dacht echt dat hij niet kon lachen of nog niet wou, heb zelfs aan autisme gedacht. Krijg je als je daar colleges over krijgt, noemen ze geloof ik studentenziekte, alleen reflecteer ik het op mijn zoontje. En mijn moeder kwam dan met de ene stralende, schaterende, lachende foto aanzetten als zij had opgepast, vreselijk vond ik dat. Wel leuk dat hij het wel kan, maar waarom niet naar mij?

Maar sinds ik op mezelf woon, het stabiel heb in mijn omgeving, meer zekerheid, zelf rustiger voel en beter in me vel zit. Eigenlijk vanaf de dag dat ik in mijn huisje zit lacht en skaterd hij het uit. Dus waarschijnlijk had het vooral te maken met de stress die hij ervaarde als hij bij mij was dat hij mijn onrust voelde en dat hoeft natuurlijk helemaal niet bij jouw te zijn.

Ik ben zelf wat dingen gaan overnemen die ik mijn moeder zag doen. Op zijn buik blazen en ‘scheetjes’ laten dan schaterd hij het uit en dan gaat die buik omhoog van kom dan. Elke keer als ik het slabbertje over zijn hoofd trek van waar is mama dan en dan kiekeboe en lachen. ed.

Het heeft gewoon heel lang gedaan en je hebt ook serieusere kindertjes en lachertjes. En ik sluit me eigenlijk ook bij de rest aan, zij ziet jouw elke dag, daar is niets nieuws aan, doe eens iets onverwachts en kijk hoe ze daar op reageerd.

Trek een wasmand over je hoofd of een laken en zeg dan kiekeboe. Wat ik ook vaak doe is op mijn schoot zetten en dan heel snel met me hoofd van links naar rechts bewegen en dan wel zorgen dat het op een snelheid gaat die te volgen is, op een gegeven moment maak ik dan een schijnbeweging en dan gaat zijn ogen al weer naar de andere kant maar blijft mijn hoofd hangen, op een of andere manier is hij al bij het verstand dat hij in een deuk ligt, van mama dit klopt niet.

Maar daarbij sinds een paar maanden is hij ook wel een echte lachebekj geworden en bij jouw dochter duurt het al wel wat langer… maar misschien heeft ze het wel heel druk met alles in zich opnemen en is ze daar heel serieus mee bezig.