Onzeker

#1

hallo dames,
moet het gewoon even van me afschrijven hoor… Ik ben soms zo onzeker over of ik het allemaal wel goed doe… Pffff, word soms moe van mezelf. Mijn zoontje is nu 5,5 maand en op zich doet hij het hartstikke goed. Alleen de laatste dagen iets minder. (mogelijk een sprongetje) Maar dan maak ik me meteen zo’n zorgen, ga meteen nadenken of ik het allemaal wel goed doe, of het niet aan mij ligt dat ie wat uit zijn doen is… Gelukkig heb ik een hele lieve man die me helemaal op kan beuren, maar het blijft vervelend. Zo’n kleintje kan natuurlijk niet zeggen wat er scheelt en dat maakt me erg onzeker. Hebben jullie dat ook en zo ja, hoe gaan jullie daarmee om???
Bedankt hoor! Al was t maar om even mijn verhaal aan te horen (lezen…)

#2

Heb ik ook gehad. Ik heb met morgan een moeilijke start gehad. Eerst een megabevalling en daarna 8 weken lang een huilend kindje omdat ze kiss had. Ook was zij heel gevoelig voor sprongen dus ik heb heel wat onzekere moment gehad. Maar das normaal. Zeker bij een eerste. Wat je zegt ze zeggen niks, ze kunnen alleen huilen. Gelukkig beurt je man je op en kun je met hem praten. Probeer het soms wel een beetje los te laten want als jij gespannen bent dan is je kindje dat ook.

Groetjes,

Michèle

#3

Belangrijke tip als je zo’n onzekere of ongeruste periode hebt: doe net of je je eigen kind bent. Dan begrijp je je kindje gelijk een stuk beter.

Voorbeeld: de kleine man drinkt niet elke dat heel zijn flessen leeg. Heb je zelf elke dag op uur en tijd zin in precies dezelfde hoeveelheden? Nee! Dus waarom wordt dat van zo’n kleine mop wel verwacht? Geen zorgen maken dus als niet alle cc’s erin gaan bij die kleine man.

Ander voorbeeld: de kleine man is verkouden en eet zijn groentenhap erg slecht. Heb je zelf zin in een vol bord warm eten als je snipverkouden bent? Nee! Dus ook niet van die kleine man verwachten dat hij dan zijn bord wel helemaal leeg eet.

Zo zijn er veel meer voorbeelden. Als je de kleine man even niet begrijpt of je voelt je onzeker: net doen of je je eigen kind bent en het dan van een andere kant bekijken. Dat helpt vaak heel goed!

Groetekes, Sje

#4

Dat vind ik nou de beste tip die ik de laatste tijd gehoord heb. Heb ook een moeilijke eerste paar maanden gehad en maak me nog steeds doodongerust. Vanuit dat perspectief valt heelveel te verklaren

BEDANKT SJE!

#5

Mama zijn is ineens een hele verantwoordelijke taak. Ik denk dat elke mama wel eens in het eerste jaar in een “dip” komt. Geeft helemaal niks. Worden mama’s alleen maar sterker van.
Onze meid heeft de eerste 6 weken gehuild. Ik was onderhand ook aardig wanhopig. Huilde vrolijk met haar mee. En toen ben ik al hoe klein ze was beter naar mijn kind gaan kijken. Kijken wat ze eigenlijk mama wilde vertellen. En toen nadat ik een puckababy had gekocht was het klaar. Vast ritme en inbakeren waren hier de toverwoorden. Wat kon ik na 6 weken een huilend kind te hebben gehad genieten van onze meid.

En nu is ze 14 maand en ben ik alweer de eerste weken vergeten.

Leer van je kind…je kind leert ook van jou.

Liefs

Lilypie Second Birthday tickers

#6

Luka kreeg de eerste 6 maanden borstvoeding, op zich super om te doen, maar ik kon niets anders eten dan droog brood en water anders had hij kramp! En at ik dan wel een keer wat een anders, toch maar een appeltje of zo, voelde ik me zo schuldig… Dat maakte me ook onzeker.
Ook de goed bedoelde adviezen van iedereen, an oma’s tot aan collega’s. Iedereen wist wel hoe IK het moest aanpakken! Vreselijk… Ook dat maakte me wel eens onzeker.
Maar dat is nu wel grotendeels verdwenen hoor, ik heb dan ook een kereltje dat erg goed kan duidelijk maken wat hij wil, ook al kan hij nog niet praten!

De tip van Sje is ook super! Nooit bij stil gestaan…

Succes!

#7

dank jullie wel, fijn om jullie ervaringen te lezen.
En inderdaad Sje, goeie tip! Alleen als ie in zo’n sprongetje zit vind ik het wel moeilijk hoor. Maar dan haal ik het boek erbij en als ik het dan nog maar eens goed doorlees gaat het allemaal weer wat beter.
Bedankt allemaal!