Sinds ik mama (zoontje 14wkn) ben ben ik ontzettend onzeker geworden. Voorheen was ik nooit zo’n twijfelkont maar nu is het extreem, ik vind het vreselijk maar ik weet niet hoe ik ervan af kan komen.
De onzekerheid is er ook erg in geslopen sinds m’n zoon niet meer slaapt in z’n eigen kamer (sinds 2 a 3 wkn voor die tijd ook niet veel maar nu helemaal niet meer). Als ik hem op bed leg dan brult die de hele wereld bij elkaar en na 30 / 60min haal ik hem er maar uit (tussendoor aai over bol etc. helpt allemaal niet). Gister was ik een dagje weg en heeft m’n vriend hem 2 x in bed gelegd en is die zo waar direct gaan slapen, het zijn korte slaapjes (30 a 70 min) maar het lukt hem wel en mij niet. Ik vind het alleen maar fijn dat papa het wel lukt en dat hij toch weet wat z’n kamer is.
Door m’n onzekerheid durf ik hem niet eens meer op bed te leggen, dus hoop ik maar dat die in de box/wippertje in slaap valt en dan kan ik hem altijd overleggen in z’n bedje. Wat ik liever ook niet doe wat ik ben al lang blij dat die slaapt.
's Middags ga ik wandelen (als 't weer mee zit) 2 uurtjes ofzo en slaapt die als een roos. 's Avonds/'s nachts slaapt die in z’n eigen bed.
Kent iemand dit gevoel van onzekerheid/twijfelkont/met moeite beslissingen nemen mbt onze zoon etc.?
Onzeker (sinds mama ben)
ik begrijp je heel erg goed. toen mijn kleine voor 6 dagen lang werd opgenomen in het ziekenhuis door zijn huilgedrag begon ik ook onzeker te worden. dit met name omdat ik daar natuurlijk 2x per dag langs ging om te voeden en ook ging bellen om te vragen hoe hij het deed, bleek dat hij vanaf dag 1 niet meer huilde en lekker sliep en netjes zijn flesjes leeg dronk. gek werd ik ervan! stiekem hoopte ik dat het na 3 dagen mis zou gaan, in de zin van, dat zijn ware ik naar boven zou komen, maar daar kwam niks van. na 6 dagen mocht hij weer naar huis en sindsdien ging het ook gewoon weer goed. de onzekerheid bleef nog 2 weken bij mij hangen ik heb erover moeten praten met de kinderarts en mijn eigen man. was nergens voor nodig werd mij verteld. het is altijd even fijn als een ander iets voor je doet. een nieuwe gezicht een andere aanpak leidt er soms naar toe dat je kleine het opeens wel goed doet! het klinkt heel stom maar soms als het even mis gaat dan vraag ik ook mijn man om hem in bed te leggen. dat mijn zoontje bij mij anders reageert komt doordat ik niet zo koelbloedig ben. ik ben mama ten slotte. en kan er niet tegen als de kleine ligt te brullen en dat weet je kleine inmiddels ook dat is de truck. ik zal zeggen zet je eroverheen en geniet van de momenten als je de kleine op je armen hebt, hoe onzekerder jij bent hoe onzekerder je kind ook wordt…geef hem/haar het gevoel dat je weet waar je mee bezig bent ze ruiken zowat je angst hahahh laat dat zeker niet gebeuren en dan zul je zien dat je kleine het heel anders doet bij je. dit is mijn ervaring hoop dat je er wat aan hebt.
Vervelend dat je je zo onzeker voelt!
Maar dat nergens voor nodig!
Hier zijn er ook perioden geweest dat hij bij papa wel altijd stil werd en niet bij mama.
Maar soms ook andersom (bijv. vanmiddag heeft hij heel de middag mama geroepen en hij ging me steeds zoeken, terwijl ik niet thuis was)
Ik denk dat het belangrijk is dat je hem een vast schema biedt, dus gewoon altijd in bed slapen (kinderwagen als je gaat wandelen) en niet in de wipper of box.
Gewoon elke keer weer proberen in bed te leggen op vaste tijden, en ook op vaste tijden eten enz.
Ik weet dat het heel lastig is, zeker als je bang bent dat het niet gaat lukken.
Maar je moet vertrouwen in jezlef en je kleine hebben! Hij voelt het haarfijn aan als jij je niet zo goed voelt, en gaat dat juist niet slapen.
Probeer ook even een dagje rust te nemen, even de kleine bij papa op oma oid, en jij alleen maar dingen voor jezelf doen!
Sterkte~!
Liefs, Anne
Héééél herkenbaar!!! Wat rot hè, ik word er soms echt gek van. En ik had nog een hoopje dat het bij de 2e anders zou zijn, omdat je dan ‘ervaring’ hebt. Maar nee hoor, ben weer net zo’n twijfelaar als bij de 1e .
Bij ons hielp inbakeren en Rust&Regelmaat goed.
Maar het had bij mij ook gewoon zijn tijd nodig om wat zekerder te worden. Je moet gewoon een heleboel positieve ervaringen opdoen met je kindje, wil je wat zekerder worden. Maar dat komt echt wel!!
Heel veel succes ermee!!
Ik denk dat dit voor heel veel ouders wel herkenbaar is. Op zich ben ik in het dagelijkse leven ook niet zo’n twijfelkont maar nu ben ik ook wel heel onzeker over sommige dingen. Komt ook omdat het steeds weer veranderd en je soms zelf ook weer iets aanpast om iets uit te proberen om te kijken of dat dan beter werkt voor je kleintje. Maar wel vervelend af en toe. Probeer wel af en toe wat tijd voor jezelf in te plannen om ook zelf weer even op te laden en weer vol frisse moed verder te gaan.
Ik herken het gevoel zeker.
Maar ik denk dat er niet meteen één oplossing voor is.
Mama zijn komt niet met een handleiding spijtig genoeg…
Je zoontje is nog erg jong en jullie moeten samen veel leren.
Kijk vooral naar de successen die je maakt!
Die zullen je in moeilijke tijden erdoor helpen en je helpen zeker te voelen.
Ik denk persoonlijk dat het een fase is,
Hier ook eentje die afwisselend mama of papa goddelijk vind
Mss nog één dingetje.
Hij is nog erg jong (dus dat zal nu nog niet zo’n effect hebben)
maar kinderen die telkens ergens anders wakker worden dan waar ze in slaap zijn gevallen, kunnen behoorlijk onrustig worden voor het slapen gaan.
Bedenk je maar eens dat jij morgen niet in je eigen bedje wakker word maar ergens helemaal anders.
Dat geeft een naar gevoel. Ook voor zijn kleintje.
Liefs
Tanja
Je bent nog maar net 2,5 maand mama, dat is ook even wennen! Je bent verantwoordelijk voor dat kleine hummeltje en wilt het graag goed doen als mama.
En een kindje dat overdag niet goed slaapt kan behoorlijk vermoeiend zijn (weet er alles van), best te begrijpen dat dat je extra onzeker maakt. Vooral als je bij anderen ziet dat de kinderen prima slapen overdag, of als het papa wel lukt!
Maar ben het wel met de vorige schrijfsters eens dat je je onzekerheid niet de baas moet laten zijn, omdat je kindje spanning wel kan aanvoelen.
Doordat je al van te voren bang bent dat het met slapen niet gaat lukken, leg je hem maar niet meer op bed, daarmee laat je de angst eigenlijk winnen.
Als je kindje duidelijke signalen van vermoeidheid afgeeft, probeer hem dan wat resoluter op te pakken en weg te leggen. Bij mij helpt het om vanaf het moment dat ik hem oppak en naar bed breng, niet meer met hem te praten of bewust oogcontact te maken. Ik pak hem op, leg hem lekker in bedje, kus, kort muziekje en ik ben weg. Daarmee geef ik zo min mogelijk prikkels voor het slapen gaan. Als ie wel huilt ga ik na 10 minuten niet kijken, dat klinkt heel onaardig, maar als ik dat doe is mijn zoontje weer geprikkeld (joepie daar is mama) en als ik dan vervolgens na een aai over z’n bol weer vertrek dan is ie nog verdrietiger dan daarvoor. Ik laat hem maximaal een half uur huilen, daarna weet ik inmiddels dat het slapen niet gaat lukken en kan ik hem er maar beter uit halen.
Het wil niet zeggen dat het bij jou ook zo werkt, maar het is het proberen waard.
Na een tijdje leer je je kindje en zijn ‘gebruiksaanwijzing’ wel kennen en ga je daar ook wat makkelijker in mee.
Zet’m op, en inderdaad zo nu en dan de zorgen even uit handen geven en lekker een dagje weg, dat geeft weer energie voor de volgende dag!
Groetjes Carolien
mee eens met de rest! wat ook vaak helpt is dat je hem zelf vrolijk naar bed brengt…klinkt miss cliche maar hier werkt dat prima! als ik vrolijk en zingend hem in bed leg durft hij niet te huilen maar jammert alleen maar en ziet diep in mijn ogen dat ik niet van plan ben om hem eruit te halen (dus zijn zin te geven) na 2 minuten hoor ik niets meer van hem, terwijl ik voorheen ook zo angstig deed en hij dat aanvoelde:S heel vreemd ze ruiken het gewoon hahahahaha ik was zo bang dat hij niet zou slapen en daaaaaaaaaar ging het al mis! ze voelen je onzekerheid zo diep! niet normaal…en idd altijd in zijn bedje leggen heb er 8 weken voor gevochten om hem nergens anders te leggen de ene moeder geeft het sneller op dan de ander maar ik was vastbereid om hem echt maar ook echt alleen in zijn bedje te leggen in het begin dacht ik dat er iets mis was met zijn matrasje ofzo! raar is dat! je geeft alles de schuld maar ben van nature een volhouder hij moest hoe dan ook in zijn bedje slapen en nu slaapt hij liever in zijn bed en vind de kinderwagen helemaal niks! geef het gewoon niet op en hou gewoon vol dan komt alles helemaal goed meid! sterkte ermee!
Tuurlijk ben je onzeker, das niet zo gek. Ik heb het ook, maar goed, je kan niet meer dan je best doen. Niet te hoge eisen stellen aan jezelf en niet te krampachtig denken. Genieten en als tie niet gaat slapen, dan is het zo. Volgende keer gewoon weer proberen.
hey meis, ook ik snap wat je bedoeld en had het ook bij mijn eerste!
De eerste dag dat ik alleen was met hem ging alles mis en ik voelde me alsof ik t niet kon.
Geef het tijd meid. Je zult met de tijd merken dat je steeds zekerder gaat worden. Geef het op bed leggen niet op, want als het 1 keer goed gaat zul je je echt helemaal top voelen. Ik weet dat het heel pittig is als hij blijft huilen maar probeer het vol te houden en hem niet eruit te halen.
Mijn tweede zoontje huilde toen hij zo oud was soms anderhalf uur voor hij zich zeg maar overgaf. Ik bleef volhouden en na een week of twee huilde hij bijna niet meer als ik hem op bed legde. Dat hij het bij jou man wel doet betekent dat hij het dus ook kan. Meis je bent idd net moeder, er komt zoooveel op je af, ga gewoon altijd op je gevoel af en voel je niet schuldig als dingen niet lukken. Jij zorgt voor je uk op de manier waarop jij denkt dat het beste is en dat is het belangrijkste. En ik begrijp dat ik makkelijk praten heb met wat ik zojuist zei met op bed leggen tis ook gewoon heel moeilijk.
Wat voor mij heeft geholpen is dat iemand waarvan ik vond dat die er verstand van had mee heb laten kijken toen ik de kleine naar bed bracht. ze moedigde me aan en zei wat ik beter wel en niet kon doen. Toen ik het daarna zelf moest doen had ik daar houvast aan en dacht steeds terug aan wat ze toen tegen me zei. En het lukte me…
Ik praatte mezelf ook altijd moed in…
Meis geloof me als je met heel je hart de intentie hebt goed voor je kind te zorgen is dat alleen al reden genoeg om tegen jezelf te zeggen dat je een lieve goede en liefdevolle moeder bent.
Geloof me je doet het echt niet zo slecht hoor!
Bedankt voor al jullie lieve reacties!
Goed om te lezen dat ik niet de enige ben (wat ik eerlijk gezegd ook niet had gedacht maar toch) en ik ga zeker al jullie tips gebruiken.
Ik merk nu al dat de kleine spruit een stuk vrolijker is omdat ik het slapen langzaam aan probeer los te laten en dat heeft hij waarschijnlijk ook wel in de gaten. Vorige week was die ook ziek (had koorts) en daardoor had ik ook een mindere week nu gaat het weer beter. De zon scheen buiten en ik kan je zeggen dat helpt ook een stuk .
Dat geeft weer nieuwe moed!
Je reactie klinkt al een stuk zekerder dan het verhaal waarmee je deze topic opende, helemaal goed