De bevalling van mijn zoontje was uitgerekend voor 9 juni.Aan 6 maanden zwangerschap geraakte ik met moeite nog tot aan de bakker van de pijn in men onderbuik en rug.Volgens de dokter normale zwangerschapsongemakken.Dus ik maakte mij niet ongerust.Ik was 7 maanden gepasseert dus had nog zeker 2 maanden de tijd om vanalles te doen zoals de geboortekaartjes enzo.
Ik weet nog goed dat ik de woensdag ging gaan shoppen toen ik plots last kreeg van voorweeen(dat dacht ik toch).Ik ben dan maar naar huis gegaan omdat het onplezant aanvoelde.Die nacht begon het allemaal.
Mijn vriend lag te slapen en ik wilde hem niet wakker maken omdat hij vroeg op moest voor te werken.Maar ik had enorme pijn in men buik en het ging met niks over.Ik wist vanbinnen wel dat dit men weeen waren maar het was 1,5 maanden te vroeg.Dus ik bleef bij mezelf zeggen ik mag nog niet bevallen.Tenslotte lag men zoontje ook nog in stuitligging.En de dokter ging het de week erop proberen te draaien,dus ik wou zeker nog niet bevallen.
Maar die pijn ging niet over.Mijn vriend stond smorgens op en ik zat als beneden.Ik zei hem dat ik teveel pijn heb en dat ik naar de dokter zou gaan.MIjn vriend die van nie beter dacht dat het nog veel te vroeg was vertrok naar zen werk.Ik ben die morgen naar de dokter gegaan.Ik had voorweeen en 2 cm ontsluiting.Ik mocht terug naar huis op voorwaarde dat ik het kalm aan deed en veel ruste.
Wat was ik blij te horen dat ik nog niet ging bevallen.Ik was daar nog niet klaar voor.Die avond had ik nog steeds voorweeen maar de pijn viel mee.Tot ik snachts terug wakker werd van gevige pijnen.Heel die nacht terug kon ik niet slapen van de pijn.Tegen de morgen was het enorm erge pijn geworden.Ik bleef tegen mezelf zeggen ik ga niet bevallen,het zijn voorweeen.Maar verdikke ze deden enorm veel pijn hoor.Ik vroeg me daf wat dat dan moet zijn als het echte weeen zijn.
Ik liet mijn vriend gaan werken want ging er van uit dat het nog steeds voorweeen waren.Die morgen hield ik het bijna niet meer uit van de pijn.Om de 5 min had ik enorm pijnlijke weeen.Maar mijn 2 dochtertjes moesten klaargemaakt worden voor school.Dus dat deed ik dan,tussen de weeen in.Ik heb gebeld naar men zus om ze naar school te doen want daar zou ik niet geraken.
Eindelijk waren ze naar school,ik hield het niet meer uit en belde men moeder om haar uit te leggen wat er aan de hand was met mij.Ze kwam af en vroeg hoeveel tijd zit er tussen,ik zei 5 min.Ik moest rondlopen om de pijn weg te werken.Toen ik naar het toilet ging voelde ik een enorme drang om te persen.Dit was het,ik wist het ik zal moeten bevallen.
Vlug zijn we naar het hospital gereden en ik zei daar dat ik weeen had.De dokter kwam en onderzocht mij.Ik wist niet wat er gebeurde maar ik zag haar haar gsm nemen en hoorde haar zeggen maak tegen dat ik beneden ben dat de operatiezaal klaar is ,ze geeft 9 cm ontsluitig en het ligt in stuit.Als haar water breekt komen we in de problemen.Ik wist niet wat er gebeurde en storte in huilen uit.Dit kon niet waar zijn,een keizersnee,mijn vriend is er niet en mijn zoontje is nog niet klaar om geboren te zijn.
Maar veel tijdhad ik niet om te besseffen wat er ging gebeuren.Ze liepen met met met bed naar de operatiekamer.Ze bonden mijn 2 armen vast aan de tafel(wat altijd gebeurd bij een keizersnee),een baxter steken enz.het ging allemaal in een stroomversnelling.Ik lag daar moederziels alleen vastgebonden geen verdoving en een onuitstaanbare pijn.Ik moest persen maar mocht niet.
Toen hebben ze me eindelijk volledig verdoofd.Ik werd wakker en had nog veel meer pijn en kon niet praten van de pijn.Enkel de letter aw kon ik er nog uitkrijgen.Eindelijk hoorde iemand mij en haf mij wat pijn stillers.
Daar lag ik dan,mijn buik was weg,mijn kindje was weg,geen vriend te zien,niet weten hoe het met men zoontje was(want hij was veel te vroeg.).Ik huilde heel de tijd door.
Ik mocht eindelijk naar men kamer waar men vriend me opwachte.Ons zoontje woog 1.800 en was 43cm,hij lag in de coveuse en de eerste 24 uur was afwachten.Gelukkig deed hij het goed en mocht na 1 maand naar huis.
Wonder bij wonder is alles goed afgelopen,maar ik had het toch graag anders gezien.Zo helemaal alleen bevallen zonder verdoving wens ik niemand toe.En dan nog eens geen kindje mee naar huis,zo plots je buik kwijt,ik heb lang geweent maar nu begin ik erover te geraken dat alles slechter kon gelopen zijn.
Ben blij dat ik hier eindelijk eens men verhaal kwijt kon.