We hebben hier echt een rotmaand achter de rug.
Een maand geleden begonnen we alledrie te kwakkelen.
Jullie weten wel hoe dat gaat. De een na de ander word ziek.
Tot overmaat van ramp kreeg Sanne ook nog de waterpokken.
Gisteren dacht ik het eindelijk weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Sanne word al weer beter en met Frans en mij gaat het ook goed.
Staat mijn moeder gistermiddag voor de deur.
Misschien weten jullie wel dat ik werk voor het familiebedrijf. Dat doe
ik al 8 jaar. Naar ieders tevredenheid trouwens.
Nu gaat het al 2 jaar niet zo goed, en het is voor het bedrijf echt
5 voor twaalf maar toch kwam het gisteren als een donderslag bij heldere
hemel dat ik zal worden ontslagen. Ik kan jullie vertellen dat dit vreselijk pijn doet.
Ik heb vanacht bijna niet geslapen, en nu lukt het me ook niet (zoals jullie misschien
aan het tijdstip kunnen zien). Ik baal echt als een stekker. Ik ben niet echt een
huisvrouw dus moet ik ineens gaan verzinnen hoe dat nu verder moet.
Frans vond dat we mijn ontsal moesten aangrijpen om nog een kindje te krijgen.
Natuurlijk wil ik dat wel, maar ja… .
Het blijft natuurlijk echt klote. Vooral omdat ik een spreekverbod heb.
(wij werken in de regio, iedereen kent me dus het is voor de zaak erg nadelig
als ik mijn bek opentrek).
Ach ik moet het natuurlijk wel relativeren. Nu moet ik waarschijnlijk nog 3 maanden
doorwerken en daar zie ik best wel tegenop. Ik weet ook echt nog niet hoe ik daarmee
om moet gaan. Mijn collega’s ken ik nu al 20 jaar (ik ben 30), zijn bijna familie.
Moeilijk hoor. Maar goed, ik ga weer proberen te gaan slapen. Dromen over
betere tijden.
Liefs Kristel