De bevalling van ons 1e kindje.
Nou dinsdagmorgen was het zover, ik belde om 7 uur naar het ziekenhuis of ik mocht komen voor de inleiding, en jawel hoor, het mocht, ik vond het doodeng, maar was ook superblij, het werd me echt allemaal te zwaar.Nou om 8.15 waren we er, eerst aan de ctg, en daarna rond half 10 hebben ze de gel ingespoten, gelijk weer aan de ctg, om te kijken of de kleine ook goed op de gel reageerde, nou na 5 minuten begon ik al flauwe weeen te krijgen, niet echt pijnlijk, maar het begin was er, nou na 3 kwartier ctg, kwam de vk weer even voelen, of er al iets gebeurde, 3 cm ontsluiting, ik dacht joepie dit gaat doorzetten, nou de weeen, werden niet echt krachtiger dus mijn stille hoop begon af te zakken, rond 12 uur kwamen ze met warm eten voor ons, arno heeft heerlijk gegeten daar maar ik kreeg geen hap door mijn keel van de spanning!!
Nou om 13:00 uur kwam de vk weer voelen, maar nog steeds 3 cm ontsluiting, nuts dacht ik dit word niks, en inderdaad, we werden naar huis gestuurd, en kregen een nieuwe afspraak voor donderdag, dan zou ik weer nieuwe gel toegediend krijgen, ik kreeg dan ook te horen, dat de gel niet aangeslagen was.
Daar baalde ik wel van maar aan de andere kant dacht ik nou donderdag weer gel dus er word aan gewerkt, het eind is in zicht.
Een maal thuis, werd de buikpijn ook aanzienlijk minder, nog wel flauwe buikpijn, maar meer niet!!
Nou s’nachts om 2 uur schrik ik wakker, van de steken in mijn buik, jee ik kon niet meer praten van de pijn, nou Arno wakker gemaakt, ik zeg het is begonnen, vraagt ie weet je het zeker, grgrgrgrg nee dat zeg ik voor de grap midden in de nacht!!
Nou hij het ziekenhuis gebeld, en we konden komen, om 3 uur waren we er, en de vk stond ons al op te wachten.
Nou weer gevroet in me gat, en nog steeds 3 cm, nuts dacht ik dit word dagen afzien!! Pfff en wat waren de weeen heftig, nou een spuitje gekregen om wat te slapen, en
voor de pijn en dan zouden ze morgenvroeg verder kijken, dus moest ik wel al daarblijven.
Nou s’ochtens om 7 uur nog steeds 3 cm ontsluiting, de verloskundige besloot mijn vliezen te breken, dus toen dat eenmaal gebeurd was, ging het supersnel, jeetje de weeen waren haast niet op te vangen, zo heftig!!
Om half 10 kreeg ik er nog eens persdrang bij ook, ojee en persen mocht echt nog niet, toen bleek dat ik al 8 cm had, rond 10 uur, maar ik hield het niet meer, volgens de verloskundige mocht ik als ik het echt niet meer hield, een klein beetje meepersen dat zou de ontsluiting bevorderen, en inderdaad eindelijk was het zo ver, 10 cm, dus ik mocht echt mee persen, het deed verschrikkelijk zeer, maar toen ik eenmaal mee mocht persen, ow dat was heerlijk, ik kon
eindelijk mijn krachten kwijt die ik steeds in had moeten houden, maar het hoofdje wilde niet vlotten, en de hartslag van de kleine liep een beetje terug, niet schrikbarend, maar ze wilde niet verder afwachten, omdat ik al erg moe was, ik was al de hele nacht op want slapen was niet echt gelukt, dus ze besloten in te knippen, nou toen dat gebeurd was was het zo gepiept om 10.29 uur was ze er, ons prinsesje DEMI !! 3055 gram en 48 cm lang, wauw wat een plaatje!!
Wat er op zo’n moment door je heen gaat is niet te beschrijven, wat voelde ik me rijk, en opgelucht, de kleine was er en weg was de buikpijn!!
Tijdens de weeen dacht ik vaak dit was eens en nooit meer, maar nu denk ik daar al anders over, je bent het inderdaad snel vergeten!!
Groetjes Nathalie