Dit verhaal is uit oogpunt van moeder naar zoons geschreven, heb hier verandering in aangebracht door ik, mijn hubby (mijn man), de jongens en hun naam te gebruiken loopt het niet helemaal is dit de reden)
De nacht van woensdag op donderdag (10/11 december) begon het allemaal, ‘s avonds had ik een harde buik ik dacht weet je wat ik ga lekker even in bad liggen omdat mijn buik die overigens heel dik was hier wat ontspannener van werd. Ondertussen had ik mijn schoonmoeder aan de telefoon die zei dat ze zo naar de jongens (wat ze nog niet wist) uitkeek, ze was zo benieuwd hoe ze er uit zouden zien. Op bed las ik een stukje over de couveuse afdeling en mijn hubby had zo iets van nu is het nog best lang wachten voordat onze mannen bij ons zijn. Wisten wij veel dat die nacht mijn vliezen zouden gaan breken.
Omdat we de vorige week bij dr. Gerda Zeeman (gyn) waren geweest en ik haar verteld had dat ik links niet meer zo gemakkelijk uit bed kwam en Aylan (links) het zwaarst woog en het idee had dat de jongens in een soort en met stappelbedje lagen waar het m.i niet prettig zou zijn dat Coenraad (rechts) het spreekwoordelijke onderspit zou delfen gevraagd of het kwaad kon dat ik toch op mijn rechter zij ging liggen. Dit kon aldus Gerda zeeman en dat geloof ik achteraf ook wel geen kwaad anders was het iets later wel gebeurd, maar in de 2e nacht nadat ik rechts ben gaan liggen zijn om 02:00 uur ‘s nachts mijn vliezen gebroken!
Ik lag te slapen en werd plotseling wakker voelde water, dat was schrikken, Ik dacht: ‘oh, nee niet nu alsjeblieft niet nu!’ Meteen naar de wc en vruchtwater opvangen, dit zag zoals behoord helder met wittige vlokjes, zoetig van geur dus het was echt geen urine. Snel geprobeerd mijn hubby wakker te maken, alleen was dat een beetje lastig hij lag heerlijk te dromen en was net als mij hier niet op voorbereid. Toen snel de spulletjes gepakt, moesten wij nu ook de kribjes mee nemen? Dat kon nog wel wachten, maar wel de kleertjes en spulletjes die mama al een poosje geleden klaar had gelegd en mijn eigen kleren en toiletspulletjes.
Beneden hebben we eerst nog een boterhammetje gegeten en melk gedronken en is mijn hubby de auto gaan voorverwarmen en ontdooien. Met een gangetje van 120/130 zijn we naar zwolle gereden het was wat glad op de weg, maar wel stil. Ik lag achter in de auto om zo maar niet de auto te versmeren met vruchtwater. Om 2:46 kwamen we in het ziekenhuis aan.
In zwolle aangekomen meteen doorgelopen naar afdeling 6, hier werden we een verdieping lager gestuurd omdat daar op de high obstetische care unit een plekje vrij was gekomen. Dit is een hele speciale afdeling waar ik 1 op 1 zorg kreeg. De zusters vertelden dat er in Nederland 2 van zulke afdelingen zijn in zwolle en in in veldhoven. Hier kwam er een zuster (Yvonne) en een Assistent arts (Esther) naar me kijken, eerst
vroegen ze naar wat er gebeurd was en kreeg uitleg over wat er nu allemaal ging gebeuren.
Eerst kreeg ik een inwendig onder zoek, er werd gekeken of ik al ontsluiting had, wat niet het geval was, de prop zat er nog voor, maar de vliezen van Coenraad waren gebroken.
Hoe wisten we toen dat deze van coenraad waren, We hadden van te voren besloten dat het eerste babytje Coenraad zou gaan heten en de tweede Aylan.
Toen werdt ik aan het ECG apparaat gelegd maar omdat de jongens zo bewegelijk waren heeft de zuster erg veel moeite moeten doen om hen vast te kunnen leggen. Ik werd eenmalig gecathetericeerd, geen pretje kan ik jullie melden, Hierna werd er een infuus aangelegd en kreeg ik een anti- allergische antibiotica omdat ik geen amoxicilline mag en NACL om de antibiotica te spoelen. Verder werd er bloed afgenomen, en net als thuis kwam er geen bloed vrij voor het bloedsuiker. De rest van de 5 a 6 buisjes liepen wel zo vol.) Ook kreeg ik een prik in mijnbil, deze omdat de longetjes zo snel mogelijk moesten gaan rijpen ik zou er eigenlijk meteen een krijgen en na 24 uur weer één en dan na 48 uur zou het medicijn werken voor hun longen. Maar ja, die kans hebben we niet gekregen.
Toen kreeg ik bedrust voorgeschreven, ik mocht alleen van het bed naar de wc of douche verder niet. En nu maar weeen remmen en de jongens zo lang mogelijk in mijn buik zien te houden! Dit was toch wel mijn grootste nachtmerrie, in het ziekenhuis en wie weet zo lang zonder mijn hubby. Mijn hubby zou natuurlijk gewoon gaan werken en ‘s avonds direct door gaan naar Zwolle zodat we ‘s avonds iniedergeval bij elkaar waren. Maar goed, Toen alle onderzoekjes klaar waren kreeg mijn hubby een stretcher en gingen we verder slapen. ‘S morgens na het ontbijt is manlief naar huis gegaan om de nodige spulletjes voor een lang verblijf in het ziekenhuis te regelen en een mail rond te sturen dat ik in het ziekenhuis lag. Ik ben maar gaan douchen en de televisie aansluiting gaan regelen had ik tenminste iets te doen.
Toen hubby terug kwam moest ik op een gegeven moment naar het toilet, ik kreeg in een keer zo’n buikkramp dat ik aardig heb lopen schelden, zelf weet ik dit niet meer, ik weet nog dat de zuster die op dat moment bij mama op de kamer was zei van: ‘reageerd ze altijd zo?’ waarop hubby nee moest zeggen. Wellicht waren de weeen toen al verder als dat ik gedacht had.
‘S avonds kwamen wederzijdse ouders en vrienden, het schijnt dat iedereen behalve wij zelf vonden /dachten dat mama al bezig was te ontsluiten, ik scheen anders te zijn dan anders, ik had wel wat buikpijn, maar ja, we waren weeen aan het remmen weet ik veel hoe dat voelt. Ik weet nog dat deze ‘pijntjes’ om de ongeveer 5 a 10 min kwamen. Tegen 19:00 uur is iedereen weg gegaan en werd ik opnieuw aan de ECG gelegd hubby zag op de monitor de weeen verschijnen en zo leerden we goed op elkaar in te spelen. Eerst vertelde ik aan mijn hubby dat ik een wee aan voelde komen en hubby zag dan op de monitor een stijgende lijn, op een gegeven moment zaghubby de wee eerder aankomen dan ik en zei dat ik maar weer moest gaan zuchten. Zo hebben we de weeen de gehele avnd op weten te vangen.Ik had combinatie weeen dan in de buik en dan weer in de rug en andersom. Zo af en toe kwam de zuster bij me kijken omdat ik belde of omdat de zuster de doptone van het ECG apparaat goed kwam doen om de weeen te registreren en jullie hartslagen in de gaten te houden. Ik weet nog dat ik dacht:’wat vindt ik erger de tandarts of dit?’ Tegen 23:30 mocht ik nog de laatste weeenremmende zetpil, de zuster zei dat de weeen dan wel wat zouden gaan afnemen. Hubby stond tot die tijd op het punt van ga ik wel/niet naar huis toe maar ik wilde dit niet, want stel nou dat de jongens vannacht toch geboren zouden worden? We moesten maar afwachten wat deze zetpil deed aldus de zuster.
Hubby is gaan slapen, we weten niet exact hoe lang dit geduurd heeft volgens hem heeft hij een uurtje geslapen, ik geloofd hier niets van het leek eerder een paar minuten, toen hij zei:’waar ben ik toch mee bezig, hoe kan ik nou gaan slapen tewijl jij zo’n pijn hebt.’
Tegen 01:00 12 december bedacht ik me dat wanneer dit nog proefweeen zouden zijn ik dit zeker geen grapje meer vond. Ik herinner me nog dat ik toen de zuster 3x snel achter elkaar gebeld heb. Heel toevallig had dokter Arabin dienst (ons behandelend gyn) die nacht, alsof het zo moest zijn! Ze was net voor een andere mevrouw komen opdraven en mijn man hoorde dokter Arabin tegen de verpleegkundige zeggen dat ze die mw. geheel onderzocht had en dat er niets aan de hand was en dat die mw. moest gaan slapen. De verpleegkundige gaf aan dat ik wel veel pijn aan gaf en dat de weeen wel heel regelmatig kwamen of ze ook even bij mij wilde gaan kijken. Dit deed dokter Arabin. Het is niet gebruikelijk om te toucheren wanneer de vliezen gebroken zijn in verband met infectie gevaar dus deed dokter Arabbin steriele handschoenen aan en voelde om bovenstaande reden toch maar hoever ik al ontsluiting had. Dit was toen al 7cm! Dat was schrikken! Dokter Arabin zei dat de verloskamer klaar gemaakt ging worden. Er was geen weg meer terug de jongens gingen vannacht geboren worden! We konden de weeen niet lager meer remmen. Op dit punt drong het eigenlijk nog steeds niet tot me door dat de jongens ook daadwerkelijk vannacht geboren zouden worden. Ik werd met bed en al naar de verloskamer gebracht. Vanaf dit punt is het in mijn geheugen wat wazig deels van wat ik me herinner is dat toen we naar de verloskamer reden mijn man zei dat ze voorzichtig moesten zijn met mijn handen, Ik had het bed vast en deze schuurden bijna tegen de kozijnen. Hierna weet ik me te herinneren dat ik van mijn bed over moest naar het ‘verlos’bed en dat ik voorzichtig moest zijn, er niet tussendoor moest vallen. Hierna werdik opnieuw getoucheerd nu had mama al 9 cm ontsluiting en ook de 10e cm volgde al snel. Toen mocht ik mee gaan persen, de ene wee volgde de andere op maar blijkbaar ging het niet vlug en kon ik Coenraad niet door het geboortekanaal persen. Toen heeft ass. Arts Esther Vollaard mama een ‘knip’ gezet dit in een wee hoor hier voeldeik niets van. Hierna werd er een cupje op je hoofd gezet Coenraad , dit deed echt gemeen pijn (eigenlijk het meest pijnlijke van de gehele bevalling) dokter Arabin zei tegen Esther dat ze heel voorzichtig mee moest trekken omdat de jongens zo’n klein bolletje hadden en er geen schade aangericht mocht worden. Toen werd Coenraad om 02:12 uur geboren. Wat was hij mooi wat een gelukkig moment! Het eerst wat ik dacht en zei was:’gelukkig je het geen down syndroom!’ (we hebben helaas een zorgelijke zwangerschap gehad omdat de artsen bang waren voor het twin to twin syndroom)
Coenraad heel even bij me gelegen en toen heeft mijn man zijn navelstreng doorgeknipt. Vervolgens is hijmeegenomen en werd je gecontroleerd door de kinderarts. Mijn man bleef dicht bij onze oudste. In tussentijd zou ik door moeten maar volgens mij had ik even geen weeen meer. De kinderarts kwam terug met 2 duimen omhoog, alles was goed met Coenraad! Hij werd zonder zuurstof naar de IC gebracht. Nu moest ik door vooor Aylan. Mijn man kwam de verloskamer weer binnen en hoorde de artsen tegen elkaar zeggen ‘hartslag’ hij zag dat je hartslag snel omlaag ging er moest dus snel gehandeld worden. Toen ik weer een wee kreeg legde dr. Arabin haar arm over mijn buik heen en pakte het laken vast ik deed mijn arm boven op die van dr. Arabin en ass. Arts Esther trok d.m.v het cupje wat ook op jou bolletje gezet werd ze trokken dusdanig dat het bed wat overigens niet op de rem stond van de kant werd getrokken, ze moesten hier met z’n allen nogal om lachen(dit heb ik van horen zeggen, had wel wat beters te doen!)
Ik weet nog dat ik tegen dr. Arabin zei dat ik het prettig vond dat ze zo op mijn buik duwde, ze hielp mij tenminste! Waarop dr. Arabin stom verbaast achteruit keek zo van dit kun je niet prettig vinden. Het bleek dat ze nog nooit gehoord had dat iemand dit prettig kon vinden. Maar goed, toen werd Aylan dus om 02:25 uur geboren, 13 minuten later dan Coenraad.
Ook Aylan heeft heel eventjes maar bij me gelegen en oh, wat was jij ook mooi en ook jij oogde geheel gezond! mijn man heeft ook zijn navelstreng doorgeknipt en toen mee gegaan naar de kinderarts samen met mijn man even later kwam Aylan in de couveuse nog even bijme ook zonder extra zuurstof. In tussentijd dat mijn man met Aylan naar de kinderarts was heeft dr. Arabin de placenta geboren laten worden, We hebben toen nog gezien hoe de vliezen eruit zagen en hoe dun het tussenschotje tussen de jongens was. De placenta ging nu voor onderzoek naar het laboratorium (uit later onderzoek is gebleken dat de jongens voor zover wij het nog niet wisten 100% eeneiig zijn)Ik werd verder klaar gemaakt om hierna naar de IC (neonatologie) toe te kunnen. Van deze IC afdeling zijn er binnen Nederland maar 10 afdelingen. Het liefst zou je hier niet terecht komen, maar de jongens waren nu wel in de beste handen die we konden bedenken! Na kort bij de jongens te zijn geweest zijn we terug gebracht naar onze slaapkamer, uitrusten en bijkomen van deze wonderlijke gebeurtenis!
De volgende ochtend hoorden we van de zusters dat Coenraad een bloedtransfusie gehad had omdat zijn HB laag was (6.2), hij had mij bloed gegeven wat niet geheel de bedoeling was geweest. Verder hadden de jongens lange sprieten gekregen dit zijn een soort draadjes die in jullie neusholte geplaats werden om zo de longblaasjes te verwijden. de longen legden de verpleegkundigen uit kun je vergelijken als een soort ballon die voor het eerst opgeblazen moest worden wat de eerste keer best moeizaam gaat;en hier kregen ze dus hulp bij. Na de lange sprieten volgden de korte sprieten en hierna mochten ze het met succes zelf proberen en bleven de de sprieten als een soort dreiging achter ze liggen. (Met name Coenraad trok de sprieten er zelf uit, ja die zullen ook niet er prettig in hun kleine neusjes gezeten hebben). Er waren nog wel wat slangetjes en dergelijke maar goed.
Omdat het relatief zo goed met mij ging ben ik 13/12 ontslagen uit het ziekenhuis, ik wilde graag bij mijn man zijn. De zusters hebben toen gebeld met het Ronald MC Donald huis Zwolle, deze is op loop afstand van het ziekenhuis en zo bleven we dicht bij Coenraad en Aylan! Dit is een opvang huis voor ouders en broertjes en zusjes van zieke kinderen. Het zag er echt heel mooi uit net een hotel kamer en verder was er een hele grote keuken met alles erop en eraan een waskamer een grote huiskamer met verschillende zitjes kort om wanneer je kind ziek is is het erg prettig om zo opgevangen te worden zodat je geen zorgen hoeft te maken over dit soort dingen. Omdat het zo goed met de jongens bleef gaan mochten ze al na 5 dagen bij 31 week en 3 dagen vervoerd gaan worden naar het ziekenhuis Hoogeveen zodat we jullie dicht bij ons thuis hadden.
http://www.kinderfonds.nl
(Dan huizen aan klikken en bij de punt Zwolle klikken en zo kom je terecht bij het huis waar wij gelogeerd hebben de eerste dagen na de jongens hun geboorte.)
In het zkh. Bethesda hebben de jongens ook maar liefst 33 dagen gelegen voordat ze naar huis konden.
Dit is de uitgebreide versie van onze bevalling wellicht herkenbaar voor meer tweelingouders?