Stephan was laatst aan het klieren (peuter-kuurtjes) en op een gegeven moment, na zo’n 100x waarschuwen, werd het me echt te dol en werd ik dus “serieus” boos op hem.
Hij had blijkbaar wel door dat het nu “menens” was en kwam naar me toe lopen.
Hij trok me aan mijn hand naar beneden, legde zijn hoofdje tegen mijn schouder en begon over mijn arm te aaien.
Tsja, daar sta je dan…hahaha!!!
Ik was natuurlijk hartstikke boos op hem maar hier smelt je toch ter plekke van!
Hoezo: een dondersteen?!
Hij had het dus heel goed door en dacht: ik ga het maar gauw even goed maken met mamma!
Af en toe kan je ze achter het behang plakken, maar nog vaker zijn ze om op te vreten hoor!!!
Groetjes, Bianca