Wat een dagje zeg. Ik wil met mijn dochtertje gaan wandelen vanmorgen, maar vond het toch een beetje frisjes dus dacht: ff verstje aan doen. Terwijl ik haar armpje door de mouw doe begint ze me toch ineens te huilen! Dikke dikke tranen en ontroostbaar. Ik schrik me rot en vraag me af wat er gebeurt, ik heb immers niet hard aan haar armpje getrokken of iets dergelijks. Ik neem haar bij me en probeer haar te troosten, maar ze blijft huilen. Ik zie dat ze haar armpje langs haar lijfje laat bungelen en deze niet meer beweegt. Ze wordt dan wel stil, maar zodra ze hem per ongeluk beweegt begint het huilen weer opnieuw. Ik begin te vermoeden dat haar armpje uit de kom is en begin spontaan zelf mee te huilen,omdat ik me zo schuldig voel!!! Had ik dan toch te hard aan haar armpje getrokken?!? Naar de EHBO dus. Daar aangekomen bleek het gelukkig niiet uit de kom, maar was haar elleboog-bandje over haar elleboog-gewricht geschoven. Dit kan heel makkelijk bij kleine kinderen, omdat dat bandje schijnbaar nog te groot is voor het gewricht. De dokter draaie haar elleboog even in een bepaalde beweging en toen begon ze haar armpje gelukkig alweer te bewegen en kon ze zelfs al weer even lachen naar de dokter! Wat was ik toen trots ! Gelukkig viel het dus mee. Ze ligt nu helemaal uitgeteld in haar bedje en mama is ook doodop. Jeetje, zeg, wat voelde ik me schuldig!
mama1980
