Jeemig de peemig. Ian is amper 1, of de "ikke heb een eigen willetje"fase kondigt zich aan.
Wel grappig, maar enigszins vermoeiend. En in hoeverre is gedrag “ondeugend”, of is het nog maar onschuldig verkennen en onderzoeken?
Voorbeeld: Met het eten, (boterhammetje) zit meneertje nu telkens, dwz, bij iedere hap, de hap weer uit zijn mond te halen, ermee te piespoken, uitspugen, etc. Als ik zeg:"neeeee, in je mond"duwt hij mijn hand weg, of spuugt het gewoon allemaal uit, en draait zijn hoofd om. Als ik het negeer (ik hanteer graag de principes als: “negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen” )wordt het een grote ravage, en vindt hij het nog steed geweldig om zich te vermaken met uitgespuugde viezigheidjes…hgrmpfghrsftpfff!!!
Ook slaat en krabbelt hij steeds in ons gezicht… dat is echt niet te negeren. Als ik zeg:"neee, niet doen, en zijn handje vastpak, schreeuwt hij moord en brand. Als ik hem flink toespreek, gaat hij huilen, zelfs wat angstig…en dat is ook weer niet de bedoeling. En na een tijdje doet hij het toch weer. Tussendoor is hij juist wel heel lief, kroelerig…maarja, deze fase zal er wel bijhoren… Het probleem is dat ik er stiekum soms om moet lachen. Het is dan zo’n klein eigenwijs driftkikkertje!!!