quote:
En ik vond het gewoon vreselijk frustrerend..
Ik heb het nooit frustrerend gevonden als ze geen avondeten wilden. Had me vooraf altijd al voorgenomen om er geen strijd van te maken.
Ik heb zelf ook niet altijd zin in eten, dus waarom zou ik er bij mijn kinderen dan wel een dagelijks terugkerende oorlog van maken. Zonde van mijn eigen eetlust om me druk te maken over het niet willen eten van mijn kinderen.
Nu nog eten ze slecht en tijdens heel de maaltijd was het tot voor kort “wat is dat groene?”, “ik lust geen champignons”, “zit er courgette in?”. Doodziek werden we ervan. Inmiddels is dus afgesproken dat ik alleen maar iets over het eten wil horen als ze het wel lekker vinden en anders wil ik geen gezeur horen, want ik weet inmiddels wel dat ze niet dol zijn op champignons.
Het is voor mij ook helemaal niet leuk dat ik elke dag moeite sta te doen om een lekkere gezonde voedzame maaltijd op tafel te zetten (ik kook overigens erg graag dus dat is het punt niet) en dat het elke avond door die 2 kleuters afgekraakt wordt. Dus ik heb de boel inmiddels omgedraaid en ik heb ze gevraagd:
Stel, jullie maken elke dag een hele mooie tekening en elke dag als jullie die aan mij laten zien zeg ik “ik vind hem niet zo mooi”, “ik houd niet van rood”, “wat een stomme bloem heb je getekend”. Hoe zou je dat vinden? Nou, zouden ze niet tof vinden zeiden ze. Precies zei ik, want jij vindt het een hele mooie tekening. En zo is dat voor mij ook elke dag. Ik kook iets heel lekkers en jullie zitten er alleen maar lelijk over te doen.
Inmiddels is het hier dus afgelopen met het gezeur tijdens de maaltijd. Nou kan ik dat zo regelen omdat mijn meiden 3 en 4 zijn, dus dat is al wat makkelijker. Voor een kindje van nog geen 1,5 werkt deze methode natuurlijk niet.
Hier is de strijd dus vanaf nu volledig over met het avondeten en papa en mama kunnen zo weer met smaak eten in plaats van op de automatische piloot.
Groetekes, Sje