Niet lekker in mijn vel

#1

Hallo, beetje moeilijk om te beginnen, maar ben 4 maand geleden bevallen(keizersnee, 7 wk te vroeg, pre-eclampsie, hellpsyndroom, hernia, diabetes)
Heb een ontzettend lief, maar veel huilend kindje.
Ik ben nu 35 jaar ben in 1,5 jaar tijd verhuisd naar andere stad, getrouwd, zware zwangerschap cq bevalling, heb een hele lieve man, maar voel mij zo eenzaam, verdrietig, en ben nog steeds zo verschrikkelijk moe heb door alle hectiek ook geen energie om dingen te ondernemen, en wordt op deze manier ook steeds afhankelijker van mijn man(je wereldje wordt ook zo klein he)En ik was altijd zo vrolijk en zelfstandig, maar t is net of alles is veranderd(dat is ook wel zo)
Heb straks een gesprek met de huisarts hij had het al over een postnatale depressie en anti depressiva. Maar ik weet niet of ik daaraan moet beginnen met tabletten ben bang de controle te verliezen.
Kortom ik weet het effe niet meer.
Moest het effe kwijt!
Sas

Gewijzigd door - Asje op 30 Sep 2008 11:13:33

#2

Er is heel veel gebeurt in die korte tijd. Geen wonder dat een beetje de weg kwijt bent. Ik kan je niet advieseren of je wel of geen pillen moet slikken, maar je bent in ieder geval wel zo sterk dat je hulp zoekt! Dat is al de eerste stap in de goede richting.

Misschien is het een idee eens wat leuks te doen met vriendinnen of lekker een weekendje weg met je man. Misschien kan je kindje even bij opa/oma slapen en jullie even lekker bijtanken.

Kop op meid! Als je iets kwijt wilt, dan zet je het maar lekker op ikkeben en kun er je misschien een beetje van je zorgen kwijt. Er zijn veel schouders waar je digitaal op kunt leunen en uithuilen!!!

#3

Lieve Saskja,

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, ik had ook een keizersnede en had daar totaal niet op gerekend. Ik was voor de bevalling ook alleen maar bezig met kleertjes kopen en de babykamer enzo. Toen Larissa eenmaal geboren was en eerst ook veel huilde en dan nog de nachtvoeding/borstvoeding, werd het mij ook te veel. Ik moest om alles huilen en herkende mezelf helemaal niet meer. Ik was heel erg onzeker die periode terwijl ik daarvoor best zelfverzekerd was. Maar het heeft denk ik ook te maken met de hormonen in je lijf i.c.m. 'te ’ weinig rust die je krijgt, omdat je nu eenmaal voor je kind moet zorgen. Ik heb veel gebeden en als ze een maand of 3 zijn (dan houden ze soms nog van die dagen hoor) zal je zien dat het echt stukken makkelijker gaat. Ik wil je adviseren om niet te veel van praatjes van anderen aan te trekken. Jij bent de mama en jij weet het het beste…

Groetjes en veel sterkte,

Vartien

Our littel angel is Larissa

#4

Hoi,

Ik vind het al ontzettend knap dat je erkent dat het zo niet langer gaat. Je ha kan gelijk hebben door het op een postnatale depressie te gooien maar pillen ja dat is iest waar ik ook niet happig op zou zijn. Misschien kan je je laten doorverwijzen naar een psygoloog en het hem of haar laten beoordelen of pillen echt nodig is of dat zij je zonder pillen verder kunnen helpen. Misschien is een uitlaatklep bij een proffesional ook genoeg. En probeer inderdaad ook tijd voor jezelf vrij te maken. En ga echt even helemaal weg uit huis. Dat hielp mij altijd een heel end op weg.
Mijn idee/ advies(als je het zo mag noemen) ga het nogmaals bespreken met de ha bespreek met hem de alternatieven. Vraag een dubbele afspraak aan dna voel je niet gehaast en gewongen alles snel te acceperen of uitteleggen. Het is best heftig wat je hebt meegemaakt.
En weet niet of met het huilen vna kindje al bezig bent maar laat dat ook nog eens nakijken misschien heeft het wel een lichamelijk probleem. ( misschien inbakeren een oplossing, bij ons wel)

Groetjes

lon106