Wat moesten wij lachen…
Jaren geleden ben ik lid geweest van een jongerenkoor en wij zongen toen regelmatig tijdens de vieringen in de kerk.
We zongen toen ook een keer tijdens een viering, waarin een aantal kinderen hun Eerste Communie deden. Bij deze Communie-vieringen was het de gewoonte dat de kinderen een spaarpotje (dat ze zelf gemaakt hadden) mee naar huis kregen. Dit spaarpotje zetten ze dan thuis op een opvallende plek neer en dan vroegen ze de gasten een bijdrage in het spaarpotje te doen. Na een aantal weken kwamen alle kinderen dan nog eens terug in de kerkviering en dan werd de opbrengst bekend gemaakt, dat wat de kinderen dan bij elkaar gespaard hadden, werd geschonken aan een goed doel.
Die keer was het goede doel: het asielzoekerscentrum in de buurt.
Tijdens de terugkomviering werden de kinderen uitgenodigd om allemaal vooraan voor het altaar te komen zitten en werd de opbrengst bekend gemaakt. De pastoor vroeg aan de kinderen of ze nog wisten voor welk doel ze gespaard hadden. Waarop een jongetje heel zelfbewust en zelfverzekerd en enthousiast zijn hand opstak. De pastoor hield de microfoon onder zijn neus en hij zei luid en duidelijk: voor het dierenasiel!!
Wat moesten wij lachen, we kwamen niet meer bij!!