Het verhaal van onze Jessie
Hallo, mijn naam is Monica. Ik ben 21 jaar en ik wil graag ons verhaal met jullie delen.
Eind april 2006 besloten wij dat we samen een kind wilden, we waren tenslotte al meer dan 3 jaar samen en oud genoeg voor een kind. We wilden altijd al jong mama en papa worden.
Ik stopte per direct met de pil. Een week later werd ik nog een keer ongesteld. Daarna had ik het in juni weer moeten worden, maar mijn menstruatie bleef weg. Ik was 8 dagen over tijd en deed bij een vriendin thuis een test, deze was negatief. De volgende dag ging ik maar even langs de huisarts en die vertelde me nog even iets langer te wachten!
Na 4 dagen was ik 12 dagen over tijd en ik besloot toch maar nog een test te doen. Ik deed hem op het toilet van mijn werk, en ja hoor heel duidelijk: ik was zwanger. Ik kon mijn geluk niet op, belde mijn moeder en vertelde het, die was door het dolle heen. ‘s Middags thuis vertelde ik het mijn vriend, die kon het ook niet geloven. “In 1 keer raak!” zei hij. De volgende dag belde ik voor een afspraak bij de verloskundige.
Eind juni kreeg ik de eerste echo. Mijn vriend ging ook mee en samen zagen we voor het eerst onze kleine. Ik was toen 8 weken zwanger, iets minder dan dat we zelf hadden uitgerekend maar dat maakte niks uit. We maakten gelijk een vervolgafspraak. De datum weet ik nog precies, dat was dinsdag 25 juli. Mijn moeder ging met me mee en ook een vriendin. We zagen het bewegen, het was af en toe net of hij/zij zwaaide. Ik heb ook het hartje gehoord, het klopte als een trein. We maakten weer een vervolgafspraak voor 28 augustus.
In die tijd werkte ik gewoon nog lekker door, 40 uur per week, en maakte me nergens druk om. Alles ging goed totdat ik op vrijdag 28 juli wakker werd. Ik had zo’n pijn in mijn rug en kon bijna niet lopen. Ik heb mijn schoonmoeder gebeld en we zijn samen naar de dokter gegaan. Ik spuugde ook groen slijm. Ik werd onderzocht en de dokter zei tegen mij dat het mijn maag was. Ik kreeg maagtabletten voorgeschreven die ik mocht hebben.
Diezelfde avond had ik nog steeds pijn, de tabletten hielpen niet. Ik heb het ziekhuis gebeld en mijn verhaal verteld. Ik mocht gelijk komen. Ik heb taxi gebeld en samen met een vriendin, want ik kon bijna niet lopen, reed ik naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Daar aangekomen gingen wij naar de echoafdeling, daar werd gekeken of alles goed was met het kindje. Alles was oké. Daarna werd er naar mijn maag gekeken. Ze vroegen “Kan je poepen?” Ik zei dat ik dat al dagen niet had gedaan en ze gaven me iets waar ik van zou gaan poepen en ik kreeg ook weer andere maagtabletten mee. Mijn vriend had die dag een uitje van zijn werk. Hij wilde wel thuis blijven, maar ik zei “Ga nou maar.” Hij was om 01.00 uur weer thuis en kwam gelijk vragen hoe het met me was. Ik zei “Ja het gaat.” De volgende dag, 29 juli 2006, ging het wel. Ik voelde me wel draaierig en zo, maar het ging vooruit. Die dag heb ik ook zelf gewoon mijn boodschappen gedaan en ‘s avonds lekker film gekeken. Daarna ben ik weer gaan slapen.
‘s Nachts ging ik kapot van de pijn. Om 04.00 uur was ik wakker en heb ik de nachtpost van de huisarts gebeld of ik langs mocht komen. Dat kon, want was spoed. Ik heb een taxi gebeld. Daar aangekomen moest ik nog ongeveer 30 minuten wachten voordat ik aan de beurt was. Eindelijk was ik aan de beurt. De dokter ging mijn urine even testen, hij dacht aan een galgsteen en hij belde het ziekhuis op dat ik eraan kwam. Ik ging eerst met de taxi naar huis en belde mijn moeder dat ik naar het ziekenhuis moest. Ze kwam er gelijk aan en zei dat ze mijn vriend wakker had gemaakt en of hij ook meeging. Hij zei natuurlijk “Ik kom eraan.” Ik heb weer een taxi gebeld en met z’n drieën in die taxi naar het ziekenhuis. Bij spoed in het ziekhuis aangekomen moesten we nog ongeveer 1 uur wachten. Ik werd eindelijk geholpen, het ene onderzoek na het andere. Ik kon ook niet meer lopen en moest in een rolstoel gezet worden. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat het mijn blindedarm was en ik moest gelijk geopereerd worden. Maar ik was zwanger, hoe gaat dat dan en wat zijn de risico’s? Het enige is dat het kan gebeuren dat het een spontane abortus wordt. Ik zei “Oh nee, niet mijn kindje!” Ik wilde niet, maar ik moest wel anders ging ik ook dood.
Om 13.00 uur werd ik de OK ingereden en om 16.30 uur werd ik pas geholpen. Het eerste wat ik vroeg toen ik wakker werd “Is mijn kindje er nog?” “Ja” antwoordden de dokters. De volgende morgen 31 juli moest ik voor het eerst mijn bed uit om te plassen. Dat ging aardig. De morgen erop, 1 augustus, moest ik dat weer en die dag had ik weer zoveel pijn. Ik kon niet meer, was moe, was beroerd, had weer pijn. Op 2 augustus kreeg ik weer onderzoeken en wat bleek, er zat nog te veel vocht in mijn buik en als ik daarmee bleef lopen dan zou het gaan ontsteken. En dus werd ik weer geholpen. Om 19.00 uur werd ik de OK ingereden en om 20.00 uur werd ik geholpen. Toen ik eruit kwam voelde mijn buik heel anders aan dan na de eerste operatie en ik zat aan de morfine, 2 keer zelfs, en ik kreeg voor de nacht 2 asperines die ik mocht. De volgende dag, 3 augustus, de verjaardag van mijn broertje, voelde me wel goed. Voor het eerst moest mijn wond gespoeld worden. Oh wat vond ik dat eng. Een week later, op 7 augustus, mocht ik eindelijk naar huis, maar ik mocht niet strekken, rekken of bukken.
Op vrijdag 18 augustus was er bingo in de straat bij mijn schoonmoeder. Ik ging er wel heen, wou weer wat leuks. Ik ging even naar toilet en wat zag ik, ik bloedde en niet zo klein beetje ook. Ik het ziekhuis gebeld en moest gelijk komen. We zijn door mijn schoonmoeder gebracht. Ze hebben weer echo’s gemaakt en zo ver ze zagen was alles goed. Ze vertelden me “Het gebeurt wel vaker tijdens een zwangerschap, bloeden.” We werden door mijn tante opgehaald en die bracht ons naar huis. Eindelijk thuis, ik was doodop en bang dat het nog en keer zou gebeuren.
Het was dinsdag 28 augustus en ik moest weer naar de verloskundige. Mijn moeder ging weer mee, maar dit keer geen echo. Wel hoorden we het hartje. Het hartje ging als een trein, het was zo mooi om te horen, onze kleine. Er ging 1 week voorbij en af en toe verloor ik nog bloed, maar ik dacht “Ik ga niet bellen, want ze zeggen toch dat het wel vaker gebeurd.”
Op 8 september 2006 werd ik wakker met hevige rugpijn, net of er in mijn rug gestoken werd. Die dag ben ik nog met mijn vriend wezen poolen. Die avond zei ik tegen mijn vriend ‘Ik kan toch de hele nacht niet slapen.” En ja hoor, het was zo, de ene steek in mijn rug na de andere, kon niet liggen, zitten of staan, zoveel pijn. De volgende morgen dacht dat ik moest poepen. Ik voelde mijn kind zitten en ik riep keihard naar mijn vriend “Help, help, het kind!!!”
Als eerste kwam mijn moederkoek en daarna het kind, het was toen 18 weken en 2 dagen. De navelstreng moest ik zelf meetrekken, die zat nog aan mij vast. Daar lag het dan in de wc, dood en toch zo mooi en klein. Ik wist niet wat ik moest doen en heb het doorgetrokken. Sommigen kijken me raar aan dat ik dat heb gedaan. Maar stel je eens voor, in mijn geval, ik wist niet wat ik zag, was heel even heel iemand anders. Daarna heb ik nog heel veel verdriet gehad en ik ben heel erg gesteund door mijn vriend, mijn ouders en vrienden.
Het is nu meer dan 5 weken geleden en ik denk er nog elke dag aan. Ik heb nu 2 echofoto’s ingelijst en 2 brieven geschreven. Het kindje hoort er nog gewoon bij, vind ik. “Ik ben al moeder” zeg ik vaak, “Alleen mijn kindje is dood”. We hebben het een naampje gegeven en omdat we niet wisten of het een jongetje of meisje zou zijn hebben we het Jessie genoemd.
Jessie zal altijd in mijn hart zijn. Jessie heeft het lang volgehouden en goed gestreden. Ik geef mezelf steeds de schuld, had ik die operaties maar niet gedaan, dan had ik nu mijn kind gehad. Misschien wel en misschien ook niet denk ik nu, maar als ik die operaties niet had gedaan dan was ik er niet meer geweest.
Lieve Jessie, je was zo wondermooi op die echo. Ik zei “Kijk hij/zij zwaait nu al naar me!” Je hartje klopte als een trein. Je wilde niet meer, het was zwaar voor je na alles wat jij heb meegemaakt in mama’s buik. Je blijft toch nog steeds ons mooie wonder. Niemand kan jou van ons afnemen, je bent en blijft ons kind. In ons hart leef je voort. Lieve schat, rust zacht. Mama en papa zullen je nooit vergeten, je blijft altijd in ons hart bestaan.
Het is nu bijna 6 maanden geleden dat ik onze eerste kindje ben verloren
5 januari is me laatste menstruatie geweest en weet van me eigen dat de testen niet gauw bij mij werken dus wacht 2 weken voordat ik test maar dat red ik niet dus deed me eerste toen ik 8 dagen overtyd was maar nega toen ik 12 dagen overtyd was ded ik er ook 1 maar ook nega en dan mare op 15 dagen overtyd maar ook negatief ik besluit naar de huisarts te gaan voor een bloedtest maar die kat me af van wil je dan zwanger worden dan kan ik je toch niet mee helpen en nog meer van die rare opmerkingen ben weg gegaan en heb de deur dichtgeslagen een paar dagen later heb ik de assistente gevraagd of ik alsnog een bloedtest mag doen en dat mog ik die zelfde dag nog alleen die uitslag moet ik nog steeds krijgen want dat duurt 1 1/2 week intussen wordt ik maar steeds gespannen en gespannen ik bel het ziekhuis naar me gynecolloog en vertellede dat ik nu 18 dagenovertyd was maar testen zeggen negatief .die zeiden teggen me dat ik donderdag om 9.40 langs kon komen voor een echo .ik zei dat is goed tot dan in tussen was het woendsdag ik was 19 dagen overtyd en deed nog een test maar weer nega ik begrijp het niet zei ik tegen me moeder .
maar omdat ik ook cysten heb naast me baarmoeder dacht ik mischien ligt het daar aan zijn intussen maar 4 cm
het is donderdag ochtend om 8.50 nemen de bus naar het ziekhuis daar aangekomen nog even wachten in de wacghtkamer en dan wordt ik geholpen ,ja hoor monica eskens komt uw maaar binnen,.was gelukkig niet alleen maar samen met me vriend mog gaan leggen en vertellde me verhaal .ze zei gaan even kijken en naar een paar minuten zei ze ik zie een vruchtzakje van 4 mm je bent 4 1/2 week zwanger ik zei echt waar ,ja echt waar zei ze ik moest bijna huilen van vreugde ik kon het niet geloven ik ben weer zwanger
over 2 weken moet ik terug voor een echo ben benieuwd hoe ver het gegroeid is dan
en dat ik toch zwanger ben ondanks al die zwangerschapstesten
het verhaal kan ik nog niet afmaken want me verhaal begint pas ben nu 4 wk en 6 dagen
2-3-07
hier nog een klein stukje veder van me verhaal .. gisteren was ik 5 weken en 6 dagen zwanger ik was aan het werk er was nog niks aan de had rond 9.00 ging ik even naar de w.c toe en hallde me wc papiertje langs me vagina en wat zag ik bloed ,bleef in eerste instantie erg rustig maar naar even kijken een paar keer was er tog wel beetje pniek in me ,ik ging naar me baas en vertelde hem dat ik bloeide hij schok en liep met me mee naar de kantine toe.
daar moest ik gelijk van hem even de gynecoloog bellen ,en daar kon ik terecht om 11.00 dus ging weg en zei tegen me baas als er niks is kom ik terug maar bel uw zowiezo.hij zei is goed meis denk maar eerst aan jezelf en dan aan ons.
ik zei ja is goed .
had ondertussen ookal me ouders gebeld en me vriendzijn oom /baas en die moest ik terug bellen in het ziekhuis .
me tante had ik ook even gebeld
dus kwam ik in het ziekhuis en ging liggen en ze ging vaginaale echo maken er was niks meer te zxien alleen klein rondje veel kleine dan een week geleden dat betekende dus dat het aan het krimppen was
het valt uitelkaar.
ik moest wel aardig wat huillen .maar die lieve gynecoloog heeft me erg goed opgevangen gelukkkig
en ze weest me daar voor een afspraak te maken bij een profesor die weet van dit soort zaken heel veel .die behandeld mensen zoals ik en die gaat ook onderzoeken doen
en gesprekken met me voeren
en die gynecoloog vind ook dat ik waarschijnlijk te weinig hormonen in me bloed komt en wie weet stoot het daarom steeds af maar op 4-4-2007 heb ikme eerste gesprek
ik zei ze het is me niet gegunt eerst een vroeggeboorte en dan een miskraam en ben zzo angstig dat er meer gaan volgen in de hoop van niet hoop ik
ik hoop dat aan dit verhaal ook ooit een happy and kan maken
groetjes van moontje
moontje_20_@hotmail.com kunnen jullie me ook mailen xxxx