hallo lezers,
ik ben 31 weken zwanger, heel trots en heel gelukkig. Maar er zit ook een stukje verdriet, verdriet die ik nog niet ken. Misschien verdriet omdat ik heel veel niet meer kan, verdriet dat ik niet meer ben wie ik ben. maar gelukkig overwint mijn blijdschap mijn verdriet. Het is nog even volhouden zeg ik iedere keer tegen mezelf, dan kan ik weer koken, lang winkelen, op visite gaan... noem maar op, maar dit keer niet alleen of met mijn man, nee met mijn beste vriendje of vriendinnetje.
IK ben heel gelukkig met de kleine in mijn buik, mijn man en ik hebben nog nooit zoveel vreugde gekend, we dachten dat ons huwelijk het mooiste was, maar dit overwint alles.
mama en papa worden is eigenlijk heel dichtbij, 9 maanden. zo kort om een nieuw leven op de wereld te brengen, maar het daadwerkelijke goede, verantwoordelijke, lieve en principiele ouder worden is een lange weg te gaan voor ons.
Ik ben god dankbaar voor wat ik meemaak, ondanks de pijn, de verdrietigheid ik ben trots op onze baby die in mijn buik groeit. zonder mijn man had ik het ook niet kunnen redden denk ik. Zwanger worden is niet iets vanzelfsprekends maar iets wat in je geluk ligt. je neemt geen kinderen, je krijgt kinderen, het is een geschenk van boven,het mooiste waar ik op zit te wachten is om mijn kleine baby te geven aan de man van wie ik zielsveel hou. we kunnen niet wachten op dat moment dat de kleine naar ons kijkt, wie zijn we?? zal de kleine wel denken.
maar 1 ding weet ik zeker, als de kleine oogjes die lijken op kleine pareltjes naar je stralen, ben je in 1 keer verkocht en gaat alles vast vanzelf en doen we het vast wel goed.
voor alle vrouwen die zwaner zijn, al is het moeilijk en misschien mentaal heel zwaar, we mogen onszelf ook een schouderklopje geven, we brengen een leven op aarde.. dat is niet niks!!
groetjes de trotse mama...