Moeite met grenzen stellen en zelfvertrouwen

#1

Beste papa’s en mama’s,

Mijn zoontje van 1,5 jaar oud is een ontzettende lieverd. Wanneer hij bij ons thuis is voelt hij zich op zijn gemak en is dit natuurlijk erg fijn. Maar zijn zachtmoedige karakter wordt door andere kinderen misbruikt. Goede vrienden van ons hebben een dochtertje, die mijn zoontje er behoorlijk van langs kan geven. Het meisje is verder in ontwikkeling en een stukje groter.

Ik begrijp van de medewerkers van de kinderopvang dat hij zich niet echt prettig voelt. Ik ben bang dat dit met het één en ander te maken heeft.

Mijn zoontje komt in dit geval niet voor zichzelf op en is daarom steeds meer de dupe. Ik zie dat hij steeds banger wordt om met andere kinderen om te gaan. Is er een manier om hem dit bij te brengen? Kan ik hierin iets betekenen?

Mijn idee: thuis mag mijn zoontje vrijwel alles doen. Mijn vriendin en ik leggen hem amper grenzen op, behalve de gebruikelijke: niet in de kastjes en niet op de tafel komen. Zouden we strikter / beperkender moeten zijn?

Wat zouden jullie adviseren?

Gr.Marc

Een kleine aanvulling: we leggen hem niet veel op, aangezien dit ook niet echt nodig is. Daarbij is het opvallend dat mijn zoontje wel degelijk ERG kwaad kan worden, maar dan eigenlijk alleen als dingen hem niet lukken.

Gewijzigd door - Buism01 op 30 Jul 2007 18:09:36

#2

ik heb zelf in de peuteropvang gewerkt en kwam daar ook heel uiteenlopende karakters tegen het ene kind gaf nergens om terwijl de ander al gilde als het ergens tegenaan stoote ik zou in jullie situatie zeggen tegen jullie kindje als zich zoiets voordat wat hij niet wil bij hem gaan zitten en zeggen zeg maar tegen het kindje dat vind ik niet leuk of dat wil ik niet, ik weet niet hoe goed jullie manneke al iets duidelijk kan maken maar zelfweerbaarheid is erg belangrijk en jij mag als ouder best steunen helpen maar vooral stimuleren ik heb het met mijn eigen mannetje ook en nu zegt hij(2,7maanden) zelf als wij iets doen wat hij niet wil pfff niet altijd handig maar daarmee leer je ze wel dat ze dingen kunnen zeggen anders krijg je zo een kind wat gaat heuten
succes

#3

Nou,

het punt is eigenlijk dat mijn zoontje niet de meest ondernemende man van de wereld is. Hij begint nu net een beetje met lopen en we proberen hem zoveel mogelijk te supporten met applaus en dingetjes. Je ziet dat hij daar erg positief op reageert. Maar voor zichzelf opkomen…dat komt om de één of andere reden niet voor in zijn woordenboek.

Ah, ik snap wat je probeert te zeggen; je vindt dat wij, als ouders, bij dat andere kindje…samen met mijn zoontje moet aangeven dat het niet zo leuk is wat ze doet?

Dat is wel een beetje een probleem. Ik zou het ook niet zo prettig vinden als iemand mijn zoontje zou corrigeren. Ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik daar niet eens aan gedacht heb.

Bedankt voor elke reactie !!!

#4

Als eerste welkom op ikkeben
Ik ben Heleen mama van twee knullen Robin en Justin
Getrouwd met Ed
Maar om even op je vraag terug te komen
Herkenbaar verhaal
Robin liet zich op die leefttijd ook slaan en dat soort dingen (door ons buurjongetje)
Tot ik het zo zat was en ik tegen Robin zei sla maar terug En de moeder zat erbij hoor
En vanaf die tijd laat hij zich niet op de kop zitten
Hij weet dat hij zelf niet mag slaan maar als iemand hem echt pijn doet slaat hij terug
Justin daar in tegen daar ben ik niet bang voor die is 21 maanden en die laat zich niet slaan of schoppen
Denk zelfs dat ik die wat af moet remmen
Zo zie je maar elke kindje is anders

Groetjes van Heleen mama van Robin en Justin

#5

Onze dochter is/was ook zo. Verweerde zich van geen kant als iemand haar iets afnam of iets onaardigs tegen dr zei. Toch merk ik dat daar wat verandering in komt ook nu ze naar de basisschool gaat. Thuis probeer ik haar de situaties met haar broertje een beetje zelf op te laten lossen. Jessin is een pittig ventje, met name als ie boos is, dus wat dat betreft wel goed voor haar. Tuurlijk moeten we bijspringen als hij weer bijtgraag is of zo, maar we laten haar tevens zien wat eraan te doen is. Zo zei haar vriendinnetje op school eens dat ze zo klein als een mier was ( vertelde ze heel zielig thuis ) dus we zeiden haar dat zulke grote mieren helemaal niet bestaan en namen het verder luchtig op. Geen toestand van gemaakt verder en aangiezien ik het wel een beetje komisch vond en aan een vriendin vertelde, vind ze het nu zelf ook wel grappig en zegt zelfs na het leegeten van dr bordje dat ze nu zo gegroeid is dat ze na de vakantie tegen dr vriendinnetje kan zeggen dat ze zelf zo klein is als een mier. Het is en blijft denk ik ook een beetje de aard van het beestje. Nu in de vakantie kwam ik erachter dat ze ( waarschijnlijk) niet mee wil doen met gym op school ( ze is pas net naar de basischool sinds april). Nu ik een hoepel kocht voor haar omdat ze anders de treinbaan ervoor in mekaar knutseld in een rondje en ze me er allemaal kunsten mee liet zien, kwam het aapje uit de mouw. Ze gaf toe dat ze dit leerde op school en vertelde uit zichzelf ( had er geeneens naar gevist maar had een vermoeden dat ze niet meedeed) dat ze met gym niet mee deed omdat andere kindjes het beter konden. Ik heb haar uitgelegd dat je het veel moet doen om iets te leren en dat die kindjes al langer gymles hebben dan zei. Maar je kan wel ook thuis oefenen zei ik tegen haar en dat doet ze ook of we doen het samen uiteraard met een overvloed aan dikke complimenten. Ik hoop dat als ze het gevoel heeft 1 ding te kunnen, ze dit op school dan meedoet en dan na een complimentje van dr juf ( die vast blij is dat ze meedoet ) ook meer gaat durven. Onze dochter kijkt de kat uit de boom, gaat niet zo maar bij ons weg als we op een vreemde plek komen en praat niet tegen jan en alleman, maar echt waar inmiddels verbeterd dit wel door haar veel dingen zelf op te laten lossen of door samen een oplossing te zoeken. Ik vind het erg belangrijk dat ze weet dat ze alles bij ons kwijt kan niks is te gek, zo zal ze eerder aan ons vertellen als iets moeilijk is of zoals bv het verhaal van de mier en kunnen we hier heel snel op reageren. Nu is je zoontje pas 1,5 jaar en dus lastiger om een gesprekje mee te voeren.
Ons zoontje ( 1 jaar en 2 maanden ) is wat makkelijker wat dat betreft, die kijkt een tijdje rond en gaat zijn gangetje, wel ook eentje die heel boos kan worden. Hij word met name zo boos omdat hij het nog geen plekje geven kan. Hij heeft ineens het gevoel heel boos te zijn om welke reden dan ook en weet er vervolgens geen raad mee. Beetje lastig. Soms probeer ik om met hem samen te gaan zitten even rustig, maar 9 van de 10 keer is hij dan niet rustig te krijgen. Hij bijt gewoon effe iemand of de eerste de beste die langskomt krijgt een dreun. Na ja, das duidelijk dat mag niet, geen discussie. Dit resulteerd dan weer naar nog meer boosheid want hij kan het niet kwijt in slaan ed en gaat vervolgens maar brullen als een mager varkentje op de vloer en niks is meer goed. Tja dat negeren we dan zo veel mogelijk maar is lastig omdat hij dan zo aan kan houden. Soms zet ik hem dan maar even op de gang waardoor hij helemaal over de rooie gaat, maar me dan wel erna toestaat hem te troosten. Ik denk dat dit een fase is bij hem ( hahaha hoop ik ook maar) en dat hij nu leert om te gaan met het gevoel boos zijn. Hij kent net het woordje “stout”, hahaha wel komisch hoor als je zo`n kleine dwerg rond hebt lopen die dan alles en iedereen ( ons, honden, poesjes enz) voor “tout!” verklaard. Het is een heel verhaal geworden en hoop dat je er iets nuttigs uit kunt halen. Het komt erop neer denk ik dat je ze moet laten weten dat je begrijpt dat ze boos/onzeker zijn, maar ook tevens ze moet leren om met dat gevoel om te leren gaan.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!