Eva is opeens heel erg bezig met doodgaan. En met Jezus. Daar heeft ze op school denk ik van gehoord. Wij zijn wel gelovig, ze is ook gedoopt, maar we doen er thuis niet zo veel mee. Nu vraagt ze de laatste dagen heel veel dingen: wanneer ga ik dood, wat is dood, ken jij iemand die dood is etc. En dingen over Jezus. Bv: wie heeft dat kruis waar hij aan hing daar neergezet, waar woont Jezus, waarom maakten ze hem dood enz. Ik probeer overal zo eerlijk mogelijk op te antwoorden, maar vind het soms wel lastig. Ze vroeg bv ook of je huid eraf gaat als je dood gaat en waar je dan heen gaat. Toen ik zei dat je een skeletpoppetje wordt (ze heeft zo’n skeletje van Playmobil) en dat je naar de hemel gaat, vroeg ze iets over een kist. Ik zei dat je lichaam daar ingaat en dat je hartje naar de hemel gaat. Toen huilde ze opeens en zei ze: ’ Maar als iemand dan een fout maakt met die kist, kan ik jou niet meer vinden’. Ze huilde bij het idee dat ze me niet meer zou zien en wilde dat ik dan mee zou gaan in de kist…
Ze vindt het interessant, wil alles tot in detail weten, maar hoe ver ga je daar dan in mee? Ik zei dat ik ook niet alles wist, maar dat we een verhaal over Jezus zouden gaan lezen. Dat vond ze goed. Ze is erg met hem bezig.
Ik vind het ook lastig om vragen over se.ks te beantwoorden. Ze zag mij laatst en vroeg waarom ik er anders uitzag. Ze reageerde er ook raar op, we waren samen gaan zwemmen en ik moest me natuurlijk ook omkleden. Wij lopen thuis niet bloot rond ofzo. Ze weet wel dat mama’s borsten hebben en jongens een plas.sertje, maar ze reageerde echt zo van: ieieieie. Dat vond ik best vervelend, ik schaamde me bijna terwijl dat niet nodig is natuurlijk. Ik wist niet goed hoe ik ermee om moest gaan.
Hoe gaan jullie om met dit soort dingen? Wat zeg je wel en wat niet? En zijn er misschien boekjes over doodgaan en dat soort levensvragen voor kinderen? Ik hoor het graag!
Groetjes Rainbow
