Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en weet dus derhalve niet of er al een topic over was, zo ja…dan bied ik mijn welgemeende excuses aan.
Ik zit met het volgende probleem.
13 december 2011 ben ik bevallen van een zoon (Mika) de bevalling verliep al niet soepel (Vacuum pomp) en Mika heeft tijdens de extractie (zo heet dat met een duur woord) zijn sleutelbeen gebroken, heel zielig!
Een aantal dagen na de geboorte bleef Mika erg veel huilen soms zo erg dat ik me afvroeg of dit wel normaal was. Ik bleef ook huilen en voelde me diep ongelukkig ipv op die “roze wolk” te zitten zoals je van de maatschappij verwacht word.
Ik had een aantal keer al het gevoel dat ik niet of nauwelijks van dit kind hield en dat als hij bleef huilen ik hem zou laten vallen.
Ik wilde hem niet meer en vroeg aan mijn vriend: "Haal hem weg, ik wil hem niet"
Mijn kraamverzorgster zei dat de kans bestond dat ik een PND (postnatale depressie had) dus we zijn gelijk actie gaan ondernemen.
Ondertussen is Mika 8 maanden oud en zit ik aan de anti-depressiva (sinds 2 weken) Persoonlijk denk ik dat de dosis omhoog moet, omdat ik dus nog steeds erg veel onrust voel.
Nu vind ik zelf dat we een “Moeilijk” kind hebben.
Mika is snel afgeleid, blijft niet lang met 1 ding spelen en wil heel graag bezig gehouden worden.
Hij kan soms werkelijk een hele dag “piepen/jammeren” en slapen doet ie al helemaal amper. Hij slaapt 's morgens 3 kwartier en 's middags met een beetje geluk een uurtje maar meestal ook maar 3 kwartier. Hij gaat om 20.00 naar bed en komt dan vrijwel alle ochtenden om 5 uur.
Hij slaapt alleen in zijn eigen bed (op zich goed) maar zou het wel eens fijn vinden als hij dan om 5 uur (op zondag ochtend) nog even lekker bij papa en mama in bed kon liggen kroelen maar neeeeee…het grote bed is een speeltuin.
Als we op visite gaan, is het een drama om hem te laten slapen (thuis slaapt ie vrijwel direct in) en ALS hij dan uiteindelijk wel in slaapt valt is hij de dag erna niet te genieten…heel de dag piepen / jammeren en veel huilen. Niks is langer dan 10 min goed, kroelen / spelen / in de box / bij mama niks…
Als we afwijken van ons vaste dag-ritme dan is het een klein draakje
Mijn medicijnen maken dat ik rustiger om zou moeten gaan met zijn nukken, maar dit lijkt niet zo goed te werken.
Ik kan wel met recht zeggen dat ik onwijs veel van het ventje hou en dat ik hem noooooooit zou willen missen.
Herkent iemand dit? En nog beter, gaat dit ooit over???