6 maanden geleden ben ik voor het eerst moeder gevonden van een dochter. Ik had ontzettend zin om moeder te worden en mijn zwangerschap was een gelukkige tijd. Vanaf haar geboorte is ons meisje erg lastig: de eerste 3 maanden was ze een huilbaby. Toen het huilen stopte waren we dolblij, maar het blijft lastig. Het is een enorm veeleisend kindje; ze kan slecht alleen spelen, is snel gefrustreerd, onrustig en huilt snel en veel. Medisch lijkt ze niets te mankeren, we zijn ook al naar de ostheopaat geweest maar die kon ook niets voor ons doen. Ik sleep me de dag door, 's avonds als ze naar bed is moet ik huilen om de dag te kunnen verwerken. Het is weinig genieten en veel hard werken. Ik vind het pijnlijk om andere babietjes te zien, realiseer me dan hoe pittig ons kindje is. Ik merk dat het moeilijk is voor onze omgeving om te begrijpen waar we in zitten, mensen bekijken de situatie vooral vanuit hun eigen ervaring en denken dat het allemaal wel mee zal vallen, dat wij gewoon klagerig zijn. Omdat ik veel heb opgepast op andere babietjes weet ik heel goed wat “gemiddeld” is.
Overigens houd ik zielsveel van ons kleine monstertje! Zijn er anderen die mijn verhaal herkennen? Ik voel me vaak eenzaam hierin. Kunnen veeleisende babietjes uiteindelijk relaxtere kindjes worden?
Moeilijke baby
Ik herken je verhaal absoluut, bijna hetzelfde alleen had ik er een postnatale depressie bij die niet behandeld is/werd!
Madam hier, is altijd veeleisend geweest, veel drinken, gulzig, weinig slapen, alles mee willen maken en willen zien, vanaf een hele jonge leeftijd. Ik moet zeggen dat ze dat nog wel is en met name naar d’r zelf.
Ik ging veel op pad, even weg, het huis uit want de muren kwamen op me af. Ik moet zeggen dat ik pas echt bijkwam toen ik ging werken en dus even afstand kon nemen! Ik vind het moeilijk voor je en leef met je mee, helaas niet veel tips. Kijk even of iemand het af en toe van je kan overnemen!
Succes iig
Ik vond de eerste 6/7 maanden zelf ook echt vreselijk. Had ook een postnatale depressie, maar die was gelukkig snel onder controle. Colin heeft ook nooit veel geslapen en wilde de eerste tijd ook niet veel. Ik ging heel veel wandelen met hem. Hier lag het er echt aan dat hij niks kon, want nu is hij echt gemakkelijk. Wel een druktemaker en hij wil nog niet echt slapen, maar hij kan heel goed spelen alleen en is echt vrolijk. Het kan eraan liggen dat ze zelf ook meer wil dan ze kan, dat was het hier ook. SInds hij kruipt en staat gaat het echt beter.
Het wordt echt makkelijker, geloof me!!
Heel veel sterkte!!
22-12-2009 colin geboren
Lieve medemama, Wat rot voor je en ook moelijk om over te praten, heel dapper!
Hoop dat het snel wat meer genieten zal worden voor je! Ik vind het erg naar voor je, kan er niet over meepraten ( afgezien van een baaldag zo nu en dan) maar snap dat het zwaar is. Zet m op meid en trek aan de bel als het echt niet ( meer) gaat … dan kan je ha je misschien verder helpen.
lieve groetjes
Heftig hoor, goed dat je het er hier uitgooit. Laat je ondersteunen: breng je dochter eens een nachtje uit logeren (als daar natuurlijk mogelijkheden voor zijn) en tank eens een dagje bij. Heb je wel eens gehoord van ontevreden baby’s? Dat zijn baby’s die snel gefrustreerd zijn, omdat ze veel meer lijken te willen dan ze kunnen. Dat kost je als ouder veel energie natuurlijk, om zo’n kindje bezig en tevreden te houden. Hopelijk heb je er iets aan om te horen dat naarmate ze ouder wordt, het makkelijker zal worden. Je krijgt steeds meer grip en vertrouwen.
In ieder geval nogmaals de tip om je te laten ondersteunen en af en toe eens lekker de tijd voor jezelf te nemen. En als dat niet helpt en je komt er niet uit, kaart het aan bij je huisarts. Wellicht dat hij of zij je kan doorverwijzen naar een hulpverlener. Sterkte!
Groetjes,
M
Och meid wat herkenbaar, het lijkt wel of je Job beschrijft.
Ik baalde altijd als hij vroeger wakker werd dan normaal want dan moest ik nog een half uur langer voor hij weer naar bed kon.
Alleen als ie sliep was ie namelijk rustig, of als ik wandelde of in de auto.
Voor de rest kon ie niks zelf, snel huilen, mopperen, niet alleen kunnen spelen, niks was goed, 5 minuten box, 5 minuten op de grond blablabla.
Helaas is het bij Job niet overgegaan, het heeft andere vormen aangenomen natuurlijk, want hij kan alles, praten, lopen etc.
Ik kan alleen maar zeggen, probeer tijd voor jezelf te vinden, dat je even tot rust kunt komen en dat je voldoende energie hebt om verder te gaan.
Heel veel succes en lucht vooral je hart bij iedereen die het aan wil horen.
Ik lees nu ineens dat het wel heel negatief klinkt als ik nog een half uur langer moest voor hij weer naar bed kon.
Ik bedoel daar mee dat ik dan nog een half uur langer dingen moest bedenken om hem maar bezig en tevreden te houden wat soms haast een onmogelijke opgave was, want ja je kunt niet de hele dag wandelen.
quote:
Ik lees nu ineens dat het wel heel negatief klinkt als ik nog een half uur langer moest voor hij weer naar bed kon. Ik bedoel daar mee dat ik dan nog een half uur langer dingen moest bedenken om hem maar bezig en tevreden te houden wat soms haast een onmogelijke opgave was, want ja je kunt niet de hele dag wandelen.
Dat snappen we toch wel hoor
Halve dag wandelen, mag ik?
M.
Ach meid, wat vervelend. Ik herken je verhaal wel. Ik verheugde me ook zo op het moeder zijn. Het leek me het leukste wat er was. Maar ik von de eerste 9 a 10 maand erg zwaar.
Onze meid huilde ook veel vooral aan het eind van de middag en s’avonds tot 11 uur. Hele dagen liep ik met haar om, om haar in slaap te krijgen.
uiteindelijk hebben we onze dochter laten slapen in een puckababy en toen was het slapen opgelost, Onze meid veranderde van een huilkindje naar een tevreden meiske. Ondanks dat bleef ze " moeilijk" idd slecht vermaken. Kwaad als iets niet lukte en als meer willen dan dat ze kon.
Er zit een grote kans in dat als je kindje straks eenmaal goed kan rollen en dus overal kan komen of je kindje gaat kruipen dat dan het " probleem" zich wel oplost. Je kindje kan dan veel meer van de wereld zien en ondekken.
Onze meid is nu ander half en een super makkelijk kind. Had ik echt niet verwacht. Echt een allermans vriendje.
Succes
Wat goed van je dat je je verhaal hier verteld. Veel mensen staan daar niet voor open en vooral onbegrip uit de omgeving is zwaar. Doordat wij hier jaar erover hebben gedaan om zwanger te raken en ik uiteindelijk 2x geopereerd ben om het te doen lukken heb ik voornamelijk psychisch een zware zwangerschap gehad. Ik was zo bang dat het mis ging. Ik heb in de zwangerschap dan ook hulp gezocht bij een psycholoog om de focus meer op het positieve te krijgen en dit heeft mij ontzettend geholpen. Men was toen ook bang dat ik na de bevalling wellicht dieper in psychische problemen zou komen, dit is gelukkig niet gebeurt. Maar toen gaf mijn psycholoog wel aan dat er praatgroepen zijn voor jonge moeders die met angsten en frustraties zitten. Ik weet natuurlijk niet hoe het precies met je gaat, maar als je niet kunt genieten van je kindje is dat geloof ik erg zwaar. Misschien een tip om hulp te gaan zoeken? Uit ervaring weet ik en dan vooral tijdens mijn zwangerschap dat je bij je directe omgeving vaak niet terecht kunt en het vaak makkelijker praat met een vreemde. Sterkte en veel succes.
Hoi meiden,
Ik wil niet naar doen maar opvallend is wel dat Napo 1 berichtje heeft geplaatst en helemaal niet meer reageert op julie reacties. Misschien maar even wachten of zij uberhaupt nog reageert?
groetjes,
Wendy
Meiden! Ben juist superblij met al jullie reactie, maar dat heb je met een kindje dat veel aandacht eist: ik kom amper tot even achter de compu zitten! Dank voor alle tips/hart onder de riemantwoorden. Doet me goed!
Oeps bloos bloos sorry!!! Hadden net zo’n spooktopic achter de rug dus vandaar mijn achterdocht, sorry.
Ik herken dat trouwens zelfs met een niet moeilijke baby dat je amper aan jezelf toekomt in het begin dus sterkte!
groetjes,
Wendy
Beste napo; nog even een vraagje aan jouw persoonlijk, ben je zelf erg moe en heb je het gevoel dat je nergens aan toe komt en nergens zin in hebt, slaap je slecht of juist heel erg veel? Dan zou ik je aanraden het er met je HA over te hebben, misschien heb je zelf een (kleine) depressie en voelt alles daarom nòg zwaarder aan. Er zijn goede medicijnen en je krijgt weer energie en zin in het leven waardoor je de zorg van je moeilijkere kindje makkelijker aankan…
Het is natuurlijk lijkt mij een best logische reactie van je lichaam een neerslachtig gevoel na die overdosisaan hormonen van de zwangerschap en die verdwijnen waardoor dit kan ontstaan. Ik heb het niet over een postnatale depressie.
Kop op en heel veel serkte! xxx
We zijn inderdaad ook naar de huisarts geweest. Hij en ik hebben niet het idee dat ik depressief ben, al moet ik er wel voor waken. Het CB heeft ons doorverwezen naar een pedagoog. Ze namen ons gelukkig erg serieus. Hopelijk helpt het als we wat extra ondersteuning krijgen in de vorm van wat gesprekken.
Oh goed gedaan! Veel succes bij de pedagoog, is ook erg fijn om je hart af en toe te luchten bij een professional, daar zijn ze immers voor. xxx
quote:
Oeps bloos bloos sorry!!!! Hadden net zo'n spooktopic achter de rug dus vandaar mijn achterdocht, sorry. Ik herken dat trouwens zelfs met een niet moeilijke baby dat je amper aan jezelf toekomt in het begin dus sterkte! groetjes, Wendy
Ik kan je vertellen dat het niet alleen met een baby is.
Als je kind ouder wordt, vraagt hij/zij nog steeds veel aandacht.
M.
Hoi Napo,
Deze topic is al van vrij lang geleden, dus misschien lees en reageer je niet meer. Maar ik wilde toch even vragen: hoe is het nu? Ik heb namelijk een zoontje van nu 10 maanden en hij is hetzelfde: veeleisend, ongeduldig, snel huilen. Wil de hele dag aandacht. Kan zich niet alleen vermaken. Af en toe maak ik me zorgen: gaat dit wel over, hoe zullen de komende jaren zijn? Ik vind hem erg lief, maar zie het af en toe niet zo heel erg zitten.
En ik vroeg me af of jij je ervaringen wilt delen?
(Als iemand anders dit herkent en zijn/haar ervaring wil delen, hoor ik dat ook graag)
Hoi Ienie,
Mijn dochter is inmiddels 15 maanden en er is heel veel veranderd! Ze is echt een leuk en makkelijk kind geworden. Ik geniet van het moederschap en het is niet zwaar meer om voor haar te zorgen. Mijn vriend en ik vragen ons nog steeds af wat haar dwars heeft gezeten al die tijd, maar dat is het moeilijke met babietjes, je weet het soms gewoon niet.
Bij ons ging het zo rond 1 jaar beter. Mijn dochter is nog steeds wel een pittige dame, maar dat vind ik juist wel leuk. Sommige relaxte “buddha” babies waar ik een half jaar gelden een beetje jaloers op was zijn nu best een beetje saai…!
Ze kan goed alleen spelen, ik heb veel meer tijd voor mezelf. Ik hoop dat hetzelfde voor jou zal gebeuren in de toekomst. Hou vol! Vaak zijn het echt fases. Weet dat ik met je meeleef. Je bent niet de enige!