Ik was 26 jaar oud en mijn man 32 jaar toen wij samen besloten om te beginnen aan een kindje.
Mijn zus was hoogzwanger en om tante te worden vond ik zo geweldig dat ik ook een kindje van mijzelf wilde. Omdat mijn zus al moeilijk zwanger werd was ik er ook best een beetje huiverig voor, maar als je eenmaal voor zo'n humpie gaat wil je ook direct zwanger worden.
Na 6 maanden proberen en onzekerheden elke maand weer kreeg ik een kijkoperatie. Hieruit kwam eigenlijk dat ik endomytriose heb maar niet zo erg om niet zwanger te worden. De malle molen was toen al wel begonnen. ziekehuis lopen, onderzoeken voor mijn man en mij en het ging maar door terwijl je voor jezelf een grens stelt, maar die overschrijd je heel makkelijk.
toen na 2.5 bezig te zijn wij aan de hormonen te moeten vond ik het heel moeilijk. Het waren wel hormonen. Maar het ging best redelijk. Ik heb zeker een jaar aan de hormonen gezeten voordat ik aan de Ivf mocht beginnen. En dat heb ik geweten. Mijn eerste IVF behandeling werd zo'n drama en tevens ook zo'n succes. Er werden 17 perfecte eitjes gevonden (de gynaecoloog had zoveel geprikt voor de eitjes dat hij de tel kwijt was van het aantal dat hij daadwerkelijk geprikt had) maar er bleven 14 goede eitjes over. 2 Dagen na deze punctie was ik al 3 kilo aangekomen en kreeg ik een overstimulatie. Die was in zo'n mate dat ik niets meer kon, zelfs ademen ging moeilijk. Uiteindelijk kreeg ik zo weinig lucht en bleek dat ik zoveel vocht achter mijn longen had gekregen dat ze mij direct een drain in de buik hebben geplaatst. het was behoorlijk pijnlijk maar wat een opluchting. 6 liter vocht hebben ze alleen al uit mijn buik gepompt, maar 2 dagen later zat het er weer. In totaal hebben ze 12 liter vocht afgetapt en na 10 dagen mocht ik eindelijk beginnen met herstellen.
5 Maanden later was ik toch nieuwsgierig wat er zou gebeuren als ik toch een terugplaatsing zou doen. Ik was zenuwachtig omdat ik weer met hormonen moest beginnen (dacht ik althans) Maar gelukkig viel het allemaal mee. En waarempel lukte de 1e poging. Er werden 4 eitjes aangebroken waarvan er 2 terug geplaatst werden.
Ik was zwanger. Heerlijk. maar waarschijnlijk door alle hormonen waren mijn gewrichten nog niet echt toe aan zo'n zware belasting dat ik al vanaf 17 weken rustiger aan moest doen. Maar het kindje deed het goed gelukkig.
Ik weet het nog goed. ik was 29 weken toen ik op een verjaardag zat en ik overeind wilde komen om mijn drinken te pakken. KNAP zij mijn onderbuik en ik scheen helemaal wit te worden. Ik had zo'n pijn, maar wilde niets laten weten, want dan krijg je al die goed bedoelde adviezen en daar zat ik net niet op te wachten. Ik ben naar huis gegaan en op bed gaan liggen en het leek alsof niets gebeurd was. 3 weken later werd ik gillend wakker van de onderbuik pijn. Scheuten door mijn onderbuik zo pijnlijk dat ik niet op kon houden met schreeuwen. Wij zijn direct naar het ziekenhuis gereden en toen bleek ik 1 cm onsluiting te hebben en mijn weeen waren iets begonnen. Gelukkig hield het allemaal uit zichzelf weer op en moest ik naar huis om daar de rest van de tijd op de bank door te brengen om de weeen niet te bevorderen. 38 weken zwanger was ik. Mijn rug deed zo zeer dat ik het gevoel had dat ik er elk moment door kon gaan. overdag nog wat kleine dingetjes geregeld en 's avonds lekker gaan slapen. half 5 's ochtends voelde ik plop in mijn buik en ik ben als een acrobaat uit bed gesprongen en toen bleek dat mijn vruchtwater geknapt was. Ik ben heerlijk onder de douche gegaan. Ik kon niet ophouden met stralen, over een paar uurtjes was ik mama. Mijn weeen begonnen rustig en tegen half 4 's middags wilde ik toch graag naar het ziekenhuis, want jah, je weet ook niet hoe snel het allemaal gaat natuurijk (eerste keer denk ik) Daar bleek ik niet meer dan 3 cm ontsluiting te hebben. Tegen half 7 had ik nog maar 6 cm ontsluiting maar omdat ik niet meer kon bewegen kreeg ik een heerlijke morfinespuit. Ik heb geslapen voor 3 lange en heerlijke uren. toen voelde ik plotseling mijn baarmoeder inklappen. Het voelde heel raar en ik vertelde mijn man dat dit waarschijnlijk de persweeen waren en dat hij de gynaecoloog moest gaan halen. Maar om half 7 had de gynaecoloog verteld dat ik waarschijnlijk pas om 12 uur zou kunnen gaan persen. dus de Logica van mijn man was op dat moment: Kan niet. Ik heb er naar mijn gevoel 3 weg moeten puffen en wat is dat zwaar een perswee wegpuffen. Ik ben in de tussentijd weer heerlijk in slaap gevallen. Plotseling stonden daar wat artsen in handschoenen en was assistentes eromheen en vertelde mij dat ik al 10 cm ontsluiting had en dat ik direct mocht beginnen met persen. Ik kreeg een verdoving voor een eventuele knip (dacht ik) Ik keek naar beneden en zag daar het hoofdje van mijn zoon al. Het was wel vreselijk pijnlijk het persen, maar omdat je je kleine spruit al ziet is het toch een knop die omgaat. Ik kon niets anders dan alleen maar denken aan hem dat ik hem vast wilde houden en opeens zei de gynaecoloog dat ik mijn zoon zelf eruit kon halen aan zijn armpjes.
Wat een mooi moment, ik heb Milan zelf op mijn borst gelegd en ik kon niets anders denken dan; dat ik mijn zoon, ik heb hem eindelijk.
Alles ging volgens model, ik had 2 hechtinkjes waar je bijna niet over kon praten.
Milan wordt 25 november 2008 al weer 2 jaar oud en wordt hopelijk voor die tijd grote broer.
Ik kijk niet erg tegen de bevalling van de 2e aan, maar ook al wordt het zwaar. Ze zal er toch uit moeten is mijn mening......