Hoi dames,
Ik ben nieuw op de site, mama van Claire, bijna 2 jaar.
Ik herken vele verhalen en kom steeds hetzelfde goede advies (negeren en consequent zijn) tegen. Echter graag wil ik delen in mijn en jullie ervararingen.
Claire heeft hetzelfe gehad, huilen als ik (zeker mijn man, ze is een papa’s meisje, papa in de buurt, mama uit het zicht…) op die leeftijd van 10-14 maanden wegging, als was het maar even. Wat ik deed was uitleggen wat ik ging doen, dat ik zo weer terug was, zeggen tot zo, terwijl ik wegging tegen haar blijven praten, en weer begroeten als ik terug kwam. Na enige tijd werd het een stuk minder en ging zelfs over. Ze wist dat mama terug kwam en hoorde me de gehele tijd.
Het gedrag is teruggekomen toen ze zo’n 18 maanden was (en nu nog) als ze bij papa is en en mama loopt zomaar weg (bijvoorbeeld naar een andere winkel), dan moet ze even brullen, ze mist me ineens. Ik leg uit dat ik erven ergens naar toe ga, zeg dag en het is goed bij haar. Ik heb hier een zelfstandig meisje door gekregen. Ik nam haan niet overal mee naar toe, ik heb kindjes gezien, welke mama’s dit continue deden, deze kindjes kleven aan mama’s been en ze kan geen stap zonder ze doen! Let wel het verschilt per kindje!