Bevallingsverhaal Tamara
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik zal beginnen bij het begin. Dat houd in dat ik begin bij donderdag voor mijn opname.
Op donderdag 13 september moest ik naar de verloskundige voor een normale controle. Bij de urinetest ontdekte men eiwitten in mijn urine. Daar schrok ik wel van want het was al eerder ontdekt maar toen was het minder. Maar toen werd mijn bloeddruk opgemeten en werd de schrik groter. Ik had een bloeddruk van 160/95 aan de rechterkant en aan de linkerkant een bloeddruk van 150/105. De verloskundige schrok ervan en stuurde mij direct met spoed door naar de verloskamers van het ziekenhuis. Goed daar aangekomen werd ik meteen opgevangen door een stel verpleegkundigen en werd meteen aan de automatische bloeddrukmeter en aan het CTG-apparaat gelegd. Verder werd er voor allerlei testen bloed geprikt en ik moest urine inleveren. Ik ben van 10 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag daar geweest om vervolgens weer naar huis gestuurd te worden. Het was niet ernstig genoeg om me daar te houden. Mijn bloedresultaten geven wel wat afwijkends aan maar zoals al gezegd niet ernstig genoeg. Die nacht kreeg ik een beetje last van mijn maag en het werd steeds erger. Marco heeft me op een gegeven moment twee paracetamol gegeven en toen ben ik weer even in slaap gevallen. Vrijdagochtend 14 september toen ik wakker werd was de pijn nog niet weg maar wel wat minder. Nou ja voor zolang als het duurde want al snel werd het weer erger en trok het helemaal door tot aan mijn rug en deed het pijn tot onder mijn ribben. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik niet meer kon ademen. Ik heb toen op een gegeven moment de verloskundige gebeld maar ik kreeg de waarneemster aan de telefoon. Mijn eigen verloskundigen waren met zijn alleen op een feestje. Maar goed die waarneemster hoorde mijn verhaal aan en zei dat ik meteen het ziekenhuis moest bellen. Ik belde meteen naar de poli van de gynaecoloog en ik kreeg de assistente aan de telefoon. Die zei dat de gynaecoloog met een patient bezig was en dat ze me door zou verbinden als ze klaar was. Na een paar minuten wachten kreeg ik weer de assistente en die had mijn verhaal al gedaan naar de gynaecoloog en ze zei dat ik meteen kon komen naar de verloskamers van het ziekenhuis. Weer heb ik al die onderzoeken gehad die men de vorige dag ook al had gedaan moeten doen en weer heb ik daar de hele middag gezeten. Maar aan het einde van de middag mocht ik niet meer naar huis. De bloedresultaten waren erger dan de dag ervoor en in combinatie met mijn klachten wilde men mij onder controle houden. Balen maar ja ik wist ergens dat het beter was. Het is toen een paar dagen goed gegaan wat de pijn betreft. Ik had wel pijn maar het was goed te onderdrukken met 1 of 2 paracetamol. Toen was het woensdagmiddag 19 september een uur of 5 en ging het mis. We kregen eten dus ik ging rechtop zitten. Spontaan kreeg ik weer die pijn in mijn maag en ik kon niets eten. Na een tijdje kreeg ik een paracetamol maar in plaats van dat het minder werd, werd het alleen maar erger. Ook na een tweede paracetamol kwam er geen verbetering in en het was op een gegeven moment niet meer te houden. Er werd een arts bij gehaald en die zei dat ze mij aan het CTG apparaat moesten leggen om de conditie van de baby in de gaten te houden en dat ik weer aan de automatische bloeddrukmeter moest om mijn bloeddruk in de gaten te houden. De CTG was eigenlijk constant goed en dat betekende dat de baby geen problemen ondervond van mijn ziek zijn. Mijn bloeddruk daarentegen was erg hoog. Ik had een onderdruk van 110. Het hoogste was zelfs 130. Na een tijdje kwam de gynaecoloogbij mij en die wilde dat er heel snel bloed werd afgenomen en ook wilde ze dat ik een infuusnaald ingebracht kreeg voor het geval dat ik medicijnen nodig had. Het bloedprikken ging al erg moeizaam zoals altijd omdat ik zeer diepliggende bloedvaten heb dus moeilijk te prikken. Maar goed na twee keer prikken hadden ze een ader en dus bloed. Maar toen kwam de infuusnaald……Ze prikte maar ze kon geen bloedvat vinden. Ze begon met die naald in mijn arm te porren in de hoop dat ze toch een ader kon vinden maar niet dus……..Uiteindelijk heeft men iemand van de spoedeisende hulp gehaald om een infuusnaald in te brengen en dat lukte meteen. Ondertussen werd ik steeds zieker. Ik begon over te geven en heel mijn bed zat onder. Mijn bed werd verschoond en weer werd de gynaecoloog erbij gehaald. Ze besloot mij een spuit te geven waar ook een kleine dosis morfine inzat om de pijn te verlichten en mij wat rustiger te krijgen. Ik was inmiddels ongecontroleerd met mijn benen gaan stuipen en ook begon ik heel erg te trillen met mijn benen. De bedoeling was dat ik daar de hele nacht een beetje op kon slapen. Marco is er bijna die hele avond bij geweest. Hij bleef bij mij totdat ik wat rustiger was en een beetje sliep. Het was ongeveer 12 uur in de nacht dat hij naar huis ging. Die jongen was doodsbang zei hij later zelf. Maar ja hij was goed en wel weg toen de pijn in alle hevigheid weer terugkwamen ik steeds zieker werd. Uiteindelijk besloten ze me medicijnen te geven en ze begonnen mij uit te leggen wat daar de bijwerkingen van waren. Ik zou het er heel heet van krijgen en het gevoel krijgen dat ik in brand stond en ik zou er heel erg misselijk van worden. Nou dat was inderdaad zo. Ik had echt het gevoel dat mijn huid brandde en na een tijdje begon ik van de misselijkheid weer over te geven. Toen die medicijnen op waren (ik kreeg twee zakjes via het infuus) werd ik aan het magnesiumsulfaat gelegd. Daar werd ik heel erg suf van en ik heb vanaf dat moment niet veel meer meegekregen. Ik heb ook niet veel meer geslapen maar ik was gewoon heel erg suf van de medicijnen. Ze zijn die nacht van 1 tot 4 uur met me bezig geweest. De volgende ochtend, donderdag 20 september, kwam de gynaecoloog en die vertelde me dat ze met haar collega’s overlegd had en dat ze dan toch maar besloten hadden om me in te leiden. Het was beter voor mij en de baby. De dag ervoor was er ook nog een echo gemaakt en daar kwam uit dat de baby een groeiachterstand had van ongeveer drie weken. Maar goed de verloskundige met haar assistente kwamen naar mijn kamer om me te toucheren. Ze kon het hoofdje al voelen zei ze dus waarschijnlijk had de kleine zelf al niet lag op zich laten wachten. De assistente bracht bij mij de gel in en ik werd meteen naar de verloskamers gereden. Ik moest op een ander bed gaan liggen wat me zwaar viel. Ik was tenslotte zo duf als een konijn door de medicijnen en ik zag alles heel erg wazig. Maar goed ik lag en meteen begonnen de weeen in alle hevigheid te komen. Vanaf dat moment kan ik me niet veel meer herinneren van de weeen. Ik had die nacht bijna niet geslapen en in combinatie van de medicijnen viel ik iedere keer in slaap. Als ik dan een wee kreeg werd ik wakker, pufte hem weg en ik sliep weer. Tot het moment dat ik persdrang kreeg. Ik zei tegen de verloskundige dat ik persdrang kreeg en ze toucheerde me weer. Inderdaad ik had volledige ontsluiting en mocht meepersen. Mijn vliezen werden gebroken bij de eerste perswee en meteen werd onze zoon gelanceerd. Ja echt hij floepte er zo uit . De verloskundige schrok ervan en deed een sprongetje opzij. Wouter werd verzorgd en toen mocht Marco de navelstreng doorknippen. Wouter werd gewogen en hij woog 1780 gram. Ik mocht hem heel even op mijn buik hebben en ik schrok een beetje toen ik hem zag. Hij was zo klein en mager……..
Al snel werd hij in een wiegje gelegd om hem warm te houden. Ik moest de placenta nog geboren laten worden en toen die er ook in zijn geheel was werd Wouter naar de couveuse gebracht en Marco ging mee. Ondertussen werd ik gewassen en kreeg ik een schone pyjama aan. Dat was nog een heel gevecht omdat ik met dat infuus zat. Nou toen ik klaar was mocht ik weer in mijn eigen bed klimmen. Ik werd meteen in een kamer alleen gelegd om goed uit te rusten. Ik was helemaal op. Ik mocht ook niet naar Wouter toe dus die heb ik pas een dag daarna gezien. Het deed me wel even verdriet om het zo te zien liggen aan al die draadjes slangetjes en weet ik wat allemaal. Gelukkig was dat allemaal van korte duur. Want hij deed het zo goed dat iedere keer weer iets weg was van dat kleine lijfje. Ik heb nog tot zaterdag aan de medicijnen gelegen omdat ze wilden voorkomen dat ik alsnog ging stuipen. Ik was blij dat ik er op een gegeven moment af was. Daarna ging ik met grote sprongen vooruit en ging me steeds beter voelen. Op donderdag 27 september mocht ik weer naar huis maar Wouter moest nog blijven. Wannner hij naar huis komt weten we niet……
Dit was mijn verhaal. Als je nog iets wilt vragen dan kun je me altijd mail op nexus@home.nl
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Groetjes Tamara