Dat gaan we dus niet weer doen…
Waarschijnelijk was ik allergisch voor de pil. Ik reageerde er zo hevig op. Dus besloten mijn man en ik voor een spiraal te kiezen. Drie keer raakte ik toch zwaner en zorgde dat ding er voor dat het afgebroken werd. Maar je hebt wel alle toestanden van opbouwende en afbrekende hormonen. De natuur gaf ons het teken. Het was tijd.
Meteen na het verwijderen van het spiraal werd ik niet meer ongestelt. Het was direct raak: zwanger. De zwangerschap verliep fluitend, maar ons kleine mensje had geen haast. Ik was bijna tien dagen overtijd toen de weeën inzette. De eerste dag alleen maar weeën en verder niets, zo ook de eerste nacht en de tweede dag. En wel flinke weeen ook maar niet regelmatig. Maar wel zo dat ik niet kon slapen of stil zitten of liggen of wat dan ook. De verloskundige riep maar steeds kom maar weer als ze regelmatig en om de vier minuten komen.. En zo de tweede nacht van weeen in. Ze kwamen nu in ieder geval wat regelmatiger. De verloskundige kwam en besloot om het nog maar af te wachten. Later die nacht kwam ze weer en heeft ze me gestript. Op een hele nare manier zonder glijmiddel en alles. Dus toen ze weer zou komen was mijn man al helemaal voorberreid om voor mij in de bres te springen. Maar inmiddels was haar dienst verlopen en kwam er een andere verloskundige waar ik veel meer vertrouwen in had. Zij stripte me weer. De weeen zette daardoor goed door. Ik verging inmiddels van de pijn doordat alle weeen uit een oude blesure begonnen. Ik had ooit eens een ruggewervel gekneusd en juist daar begonnen de weeen. Ik smeekte haast mijn man de verloskundige weer te bellen. Dit deed hij en ze kwam weer langs. Het was inmiddels midden in de nacht en ze besloot dat ik naar het ziekenhuis moest. Mijn man en ik hadden geen outo en we belden een taxi. Onderweg moesten we nog pinnen om de taxi te betalen. Die man reed als een gek. Elke keer als ik piepte of het iets minder kon omdat ik een wee had gaf hij meer gas. We reden als wilden door het nachterlijk rotterdam. De vriend die we ter ondersteuning bij ons hadden kon nog net op tijd stop roepen voor een pinapparaat en kreeg maar net de kans om weer terug in de taxi te springen voor deze weer wegscheurde. Deze man wilde overduidelijk geen bevalling in zijn taxi. In het ziekenhuis kreeg ik morfine waardoor de weeen weer wat afzwakten en ik een beetje kon uitrusten. Een lange nacht volgde en nog steeds had ons kindje geen haast. Terwijl ik wel volop weeen had.
Eindelijk de volgende dag iets voor 11 uur mocht ik gaan persen. Vijf kwartier geperst, twee zusters duwden op mijn buik terwijl de verloskundige en de gynacoloog van beneden uit trokken aan mijn kind. Na twee dagen, twee nachten en een ochtend weeen en vijf kwartier persen was eindelijk mijn kleine meiske daar. Gelukkig was alles goed met haar en mocht ze de volgende ochtend lekker mee naar huis.
Dan denk je okay zo erg kan het niet nog een keer.
Stom genoeg de pil vergeten mee te nemen op vakantie toen Lotte 6 maanden was. Et Voila meteen weer raak. Ik zag niet tegen de bevalling op en dacht steeds: zo kan het nooit meer worden. Ik heb dat overleefd dit wordt appeltje eitje...
Tja...
Niet dus...
De zwangerschap verliep anders, deed zeer al bijna vanaf het begin. Ik weide het aan de snelle tweede keer. Er had tenslotte niet veel tijd tussen gezeten. Een paar keer wees ik mijn verloskundigen erop dat ik niet aan kwam. Dat maakte niet uit zeiden ze. Tot ik die zelfde vrouw trof die mij bij Lotte zo ruw behandelt had. Ik was daardoor een beetje bang van haar geworden. Maar ik kwam binnen en ze keek van mijn gezicht naar mijn buik, van mijn buik naar haar papieren en vandaar weer naar mijn buik. Ik had op dat moment alweer twee dagen en nachten lichte weeën gehad. Maar deze waren te verdragen en ik dacht dat het oefen weeën waren omdat het nog veel te vroeg was. Ik moest pas over vijf weken bevallen. Het eerste wat ze tegen mij zei was: jou buik is veel te klein! Ze leide me naar de weegschaal waar weer bleek dat ik niet aan gekomen was. Ik vertelde haar over de wee-en. Ze trok slechts een wenkbrauw op en plante me op de behandeltafel. Ze zette de doptone (heet dat zo?) op mijn buik en luisterde naar het hartje van mijn kleintje. Deze sloeg tot onze grote schrik enkele kloppen over. Direct naar het ziekenhuis! Ik kreeg niet eens meer de kans van haar om iets voor mijn dochtertje te regelen of om ook maar een nachtpon of wat ook op te halen. Ik moest NU naar het ziekenhuis. Wij hadden nog steeds geen auto en gingen met de metro (!) naar het ziekenhuis. In de veronderstelling dat ik daar voor rust of wat dan ook heen moest. De gynacoloog werd er bij gehaald en die voelde van binnen. Hij ging voor overleg even weg. Mijn man zou even spullen gaan halen voor me. Daar ik direct in een bed gestopt werd. En van schrik hielden mijn weeën op. Toen mijn man weg was kwam de gynacoloog terug en zei: wij gaan NU je kindje halen. Ik vroeg hem toch alsjeblieft te wachten tot mijn man terug was. Zodra mijn man terug was werd ik aan een pomp met wee opwekkende middelen gelegt die elke vijf a tien minuten opgeschroeft werd. Je komt dan in een enrome weeën storm terecht. Voor ik met mijn ogen kon knipperen (2 uur weeën storm en 20 minuten persen) kreeg ik heel kort mijn mannetje te zien. Heel klein, veels te klein, een vachtje, puntige oortjes... Mijn Wolf!
Nog geen minuut later werd hij weer bij me weggehaald. Hij moest per direct in een couveuse. Daar heeft wolf de eerste drie en halve week van zijn leventje in gewoont. Daarna mocht hij in de warmte kamer in een bedje. Waar hij al zijn eigenwijsheid toonde. Wolf weigerde om op zijn rug te slapen. In de couveuse al. Hij trok heel gericht alle slangetjes uit zich en van zich en schoof de hele couveuse door tot iemand hem op zijn buikje legde. Toen pas ging dit Wolfje knorren. Daarna sliep Wolf alleen nog maar echt als wij bij hem waren. Van de spanning die dit alles meebracht kreeg i k vrelijke hoofpijn aanvallen. Daarnaast lag ik met een vrouw op de kamer die van 's morgens acht uur tot 's avonds tien uur zeker vier mensen op bezoek had. Voor mijn eigen rust ben ik naar huis gegaan. Mijn kindje in het ziekenhuis achterlatend. Geen enekele hulp thuis gekregen omdat mijn kind in het ziekenhuis was. Vijfweken geschommelt tussen huis en ziekenhuis. En toen mocht ons manneke mee naar huis. Waar hij geen seconde meer van ons gescheide wenste te worden. Hij sliep alleen maar als hij bij je was. Niet in zijn bedje, niet in de wieg, niet in de wandelwagen. Maar buik tegen buik. In de draagzak of samen op bed.
Inmiddels zijn ze vijf en zes. Bevallen hoop ik nooit meer te hoeven doen. Ik ben zo zwanger, ben ook lekker zwanger maar heb in totaal zes dagen over beide bevallingen gedaan... dat nooit meer!