Hoi...
Ik zie dat er een hoop vrouwen hun bevalling hebben gedeeld en dit zou ik ook graag willen doen.
De dag dat ik erachter kwam dat ik zwanger was voelde aan als DE dag van mijn leven..helemaal blij dat ik was en mijn vriend ook natuurlijk..
Alle controles gingen voor mij bij de gynaecoloog en niet bij een verloskundige omdat ik seroxat slik... Achteraf gezien had het niet gehoeven maar goed beter zo dan anders toch.
12 Juli 2007 werd ik smorgens rond 8 uur wakker... nog wel een beetje moe omdat ik slecht had geslapen die nacht. Had snachts ook een bloeding gehad dus ik maakt me wel een beetje zorgen maar er was niks aan de hand verder... toen ik 12 weken zwanger was had ik ook al een bloeding gehad en nu was ik precies 31 weken dus ik dacht er niet al teveel aan eigenlijk. Ik ging nog even slapen en werd om 10 uur weer wakker de bloeding was weg en zoveel was het niet geweest, maar nu dat ik weer wakker was voelde ik me raar slap en ik keek scheel. Ik dacht aan een migraine aanval deze had ik heel mijn zwangerschap eigenlijk niet gehad gelukkig dus tja het zou maa zo zijn nu jammer dan. komt vanzelf met een beetje slapen wel weer goed....... rond een uur of 1 heb ik mijn buurvouw/vriendin even sms gestuurd of ze aub even mn hondjes kon uitlaten want ik voelde me nog steeds niet goed en ging nu ook over mn nek..... waar kwam het allemaal vandaan... ze stuurde terug dat ze niet kon... maar een tien minuten later stond ze aan mn bed (ze was een beetje chago daarvoor) dus ik zat haar een beetje te vertellen wat er aan de hand was en toen ze het allemaal hoorde heeft ze de huisarts gebeld om even na te vragen van hoe en wat.... Hij vertrouwde het allemaal niet zo en zou dus even langs komen.. in de tussentijd ben ik vaak over mn nek gegaan en toen ik weer terug ging naar mn bed braken mijn vliezen!!!! Daar schrokken we beide eigenlijk wel van want ik was immers nog maar 31 weken zwanger!! De huisarts kwam binnen en kwam even naar me kijken. het enige wat hij deed was ruiken en pakte gelijk zijn telefoon en belde een ambulance.. hij rook gelijk dat er vruchtwater op bed lag...... en handelde dus heel snel hier mee. Terwijl ik op de ambulance aan het wachten was heeft hij mijn bloeddruk voor de zekerheid even gecontroleerd maar dat was gewoon goed.... de broeders kwamen binnen en de huisarts verliet de woning. Daar ging ik dan 31 weken zwanger op een brancard over de gallerij (uiteraard stond heel de buurt buiten) ik was bang ik was helemaal in de war en kon eigenlijk alleen maar smsjes sturen achterin de ambulance.. wat de broeders wel merkwaardig vonden maar goed ik moest me even ergens anders op focussen..... Mijn vriend was al onderweg naar het ziekenhuis vanuit zijn werk.. hij werd door een collega gelijk gebracht en zijn zusjes waren ook al onderweg.. iedereen maakte zich wel een beetje zorgen van hoe en wat.... vooral ik en mn vriend. De dochter van mijn vriendin is met me meegegaan in de ambulance dat vond ik wel heel fijn eigenlijk. Mijn tas stond allemaal nog niet klaar voor vertrek dus die is ook met spoed ingepakt.
Ik kwam aan in het ziekenhuis en mijn vriend was er al (Vincent) en was druk op zoek naar mij maar ik was nog onderweg... wij wonen in Sliedrecht en ik moest naar Dordrecht is op zich naast de deur maar Vince die werkt zelf ook in Dordecht dus logisch dat hij er eerder was.
Ik werd naar de afdeling gebracht en er werd gelijk een echo gemaakt ik was dus heel veel vruchtwater kwijt geraakt maar er zat ook nog genoeg in. Daar zag ik mijn lieve zoontje liggen zijn hartje klopte nog heel goed en er was verder niks aan de hand. Ik kreeg een prive kamer wat heel erg fijn was. Familie was gekomen en een vriendin van me ook. Na 20.00 moesten ze allemaal weg. Dus daar lagen we met zn drietjes.. ik vince en de baby. Ik moest blijven liggen omdat ik gebroken vliezen had en kleine weeen. Als ik ging staan was de kans er dat de baby deels eruit zou kunnen vallen... raar idee als ze dat vertellen. Ik zat aan de weeen remmers maar ze bleven maar komen. Toen ze gingen afzakken rond 1 uur besloten we maar even te gaan slapen..... dit duurde niet lang en ik deed helaas geen oog dicht maar vincent gelukkig wel even om 2.00 had ik de zusters aan mijn bed staan want de weeen begonnen nu wel wat sneller te komen pijnlijk vond ik ze toen eigenlijk nog niet en kon ze allemaal goed opvangen. De zuster heeft besloten om me over te gaan zetten naar een andere ziekenhuis (dit wist ik al vantevoren dat het zou kunnen gebeuren omdat ze in Dordrecht geen bevallingen onder de 32 weken aan kunnen)
Er werd gebeld naar Sophia kinderziekenhuis... daar was helaas geen plek vrij dus moesten ze afwijken naar Veldhoven!!! Daar schrok ik natuurlijk wel van .. pff das ver als je weeen hebt zeg!! Daar lag ik achterin de ambulance lekker hoe ze rijden dan pffff... ik werd misselijk niet normaal weeen en misselijk zijn.. ik kreeg een infuus in mn hand en daarin hebben ze een middeltje gespoten tegen de misselijkheid.. heerlijk was geen 5 minuten erin of ik ging over mn nek weer.... en dat dan liggend moeten doen bah bah..... er was ook een zuster vanuit Dordrecht meegegaan om de overdacht wat soepeler te laten lopen. Rond half 5 kwam ik aan in Veldhoven.... Ik moest gelijk door naar de verloskamer..... daar heb ik weer weeenremmers gehad en ik zat inmiddels aan het maximale wat ik mocht hebben. uurtje later hebben ze dus een 2e prik gegeven voor de longetjes van de kleine dan rijpen ze iets sneller dat hij wel goed kan ademen als hij eruit was. Ze hebben bloed geprikt en alle soorten kweken genomen. Na een 2 uurtjes mocht ik naar mijn kamer.. kreeg ik weer een prive kamer... vond ik totaal niet erg natuurlijk. Daar hebben we beetje rondgebeld van hoe en wat... Ik moest nog steeds blijven liggen en daar werd ik eigenlijk niet echt goed van ik wilde even lopen maar helaas mocht allemaal niet..... Vince is even de stad ingegaan om een beetje frisse lucht te krijgen.. er was toen niks aan de hand met mij dus ik vond het prima mocht er wat zijn zou ik hem gelijk bellen..... Hij kwam rond kwart voor twee terug en toen begon ik echt heftige weeen te krijgen.. de zuster kwam kijken en ik had ineens 8 cm ontsluiting... met spoed hebben ze me weer terug gebracht naar de verloskamer..... ik verging van de pijn... pfff wat was dit erg zeg... Vince die hield continu mn handje vast wat super lief was en depte mn hoofd met een vochtige doek.. elke keer weer een slokje water kreeg ik van hem..... half 3 begonnen de persweeen (meneer wilde er wel heel graag uit) ik moest ze nog opvangen en mocht dus niet persen... nu had ik rug been en buik weeen en riep ik uit ik kan niet meer ik kan niet meer... en de zusters vonden me zo moedig en ik maar denken waarom dat dan ik kan allemaal niet meer..... toen zei de gynaecoloog : JE MAG PERSEN! wat een opluchting is dat zeg..... dit was om 14.40 en om 14.45 was Shawn eruit. Ik kreeg hem heel even op mn buik en toen was hij gelijk weer weg. Hij moest een boost zuurstof krijgen en gelijk de couveuse in. Dat was heel raar. Mijn moeder en Vince zijn ouders waren inmiddels op de parkeerplaats aangekomen. Helaas hebben ze het allemaal gemist.. Ik had de oma's gevraagd erbij te zijn als ik ging bevallen maar achteraf had het ook niet gemogen bij 31.1 weken! Ik moest nog even persen na 5 minuten voor de nageboorte.. die kwam er ook zonder problemen uit. Nu alleen gehecht worden en ik mocht naar de NICU afdeling toe om mijn zoon te gaan bewonderen... ik was zo bij en zo vol adreneline dat ik iedereen heb zitten bellen terwijl ik gehecht werd (waren maar scheurtjes dus viel mee)
We kwamen aan bij de nicu afdeling en daar lag onze prachtige zoon 44 cm 2310 gram (wat zwaar schijnt te zijn voor 31.1 weken) ik heb daar uren gezeten en naar hem gekeken wat waren wij blij op dat moment even geen zorgen van hoe en wat.....
Terug naar mn kamer na een tijdje en daar even geslapen Vince was even naar huis gegaan om even normaal te kunnen slapen.. vond ik ook totaal niet erg ik wilde ook even slapen gewoon en ik was in het zelfde ziekenhuis nog als mijn kind.
Shawn heeft in totaal 4 dagen in Veldhoven gelegen met super goede zorg! Daarna werd hij overgeplaats naar Dordrecht. Heel stuk dichterbij dan voor ons. Na 2 dagen ben ik zelf maar naar huis gegaan want ik was een ziekenhuis bed even helemaal zat. we konden toch terug wanneer we wilden. Ik had even rust nodig. Hoe moeilijk het ook was om mijn zoon daar achter te laten maar de zorg was zo goed dat ik er alle vertrouwen in had. De arts heeft het me in eerste instantie afgeraden om te doen maar toen hij voor de 2e keer terug kwam naar me had ik mijn tassen alweer ingepakt... ook werd mij afgeraden om naar het gemeentehuis te gaan om Shawn in te laten schrijven maar daar stond ik ook binnen een paar uur.. ik moest mijn kind ook aangeven omdat ik en vince niet getrouwd zijn. Ik voelde me gewoon super goed allemaal en had geen tijd om te ruste.
Zaterdag na de bevalling was Shawn aangekomen in Dordrecht en zijn we daar gelijk heen gegaan om hem op te vangen natuurlijk! Shawn heeft ook nog even in het Sophia moeten liggen een weekje omdat hij een infectie had opgelopen... de artsen hebben ons verteld dat Shawn waarschijnlijk 9 weken zou moeten blijven maar na 4 weken was hij helemaal gezond en deed alles goed en mocht mee naar huisje toen.. heerlijk....
zo lang verhaal geworden.....