ik was eigenlijk 18 oktober 2006 uitgeteld, maar ons wondertje wou niet zo lang wachten en kwam ter wereld op zondag 8 oktober 2006.
Het begon op zaterdagmorgen toen om 4:00 uur s`morgens mijn vliezen braken, ik had mijn man wakker gemaakt en gevraagd of hij een bakje wou halen zodat ik wat vruchtwater kon op vangen. om 4:15 uur s`morgens heb ik de verloskundige gebeld om te zeggen dat mijn vliezen waren gebroken, ze vroeg of ik had weeen had, maar die had ik nog niet. ze zei nou dan kom ik begin van de ochtend even langs om te kijken hoe het met je gaat, ze had wel gezegd als ik ineens veel bloed zo verliezen of weeen kreeg dat ik moest bellen.
ik probeerde nog wat te slapen, want het was ondertussen 5:00 uur s`morgens, maar echt slapen kon ik niet. En het duurde zolang totdat het een redelijk tijd was om mijn moeder en schoonmoeder te bellen, om 8:30 heb ik mijn moeder gebeld, maar ik kreeg mijn stiefvader eraan, mijn moeder lag nog in bed, ik hem alles verteld. Even later belde mijn moeder zelf, ze was vol van zenuwen en mijn schoonmoeder had mijn man gebeld, die was natuurlijk ook vol van zenuwen, het was immers van beide kanten het eerste kleinkind.
Om 9:30 uur kwam de verloskundige, die voelde aan de buik en luisterde naar het hartje van de baby, ze belde met het ziekenhuis, want daar stond ik onderbehandeling de laatste weken van de zwangerschap, ze dachten dat de baby te klein zou zijn voor de duur van de zwangerschap. Ze vroeg aan het ziekenhuis, wat dan de bedoeling was, ze hadden tegen haar gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten komen voor een ctg scan om naar het hartje van de baby te luisteren. Ze zeiden dat we rustig aan konden doen. Tegen 11:00 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan.
In het ziekenhuis in Heerlen, werd ik aan het ctg apparaat gelegd, een half uur zeiden ze, maar dat werd 1 uur lang, ondertussen zijn mijn moeder en schoonmoeder ook op bezoek geweest in het ziekenhuis, eigenlijk heel verrassende. Omdat mijn man had gezegd dat hij zou bellen als we weer thuis waren van het ziekenhuis, dat ze dan op bezoek konden komen. Na een uur aan dat apparaat gelegen te hebben, moesten we bijna een half uur of zelfs langer op de dienstdoende arts wachten. Eindelijk kwam de arts, die keek of echt mijn vruchtwater was gebroken en dat was zo. We moesten naar huis, maar ik wou helemaal niet huis. Ik wou even Heerlen in wat eten en drinken ergens met z`n allen.
Dus dat hebben we gedaan, daarna zijn we naar huis gegaan, hebben ze opgeruimd. tegen 19:00 uur s`avonds kwamen de weeen toch goed en tegen 22:00 uur kwamen ze echt geregeld, toen heeft mijn man het ziekenhuis gebeld en konden we komen, toen dacht ik nu gaat het gebeuren.
In het ziekenhuis aangekomen, werd ik weer aan het ctg apparaat gelegd en kwam ze kijken of ik al ontsluiting had, ja 1 cm dus het kon nog lang duren. De verloskundige van ziekenhuis zelf, zei dat we naar huis konden gaan als we dat wouden, maar we mochten ook hier blijven, ik wou naar huis, maar mijn man had liever dat ik daar bleef. Nadat de verloskundige met de arts had overlegd, kwam ze zeggen dat ik naar de verloskamer kon komen en dat we daar konden over nachten, mijn man mocht natuurlijk ook daar slapen. Het was al tegen 0:00 uur, ik heb alle uren van de klok gezien en de weeen werden steeds erger, ik had ook zo`n ontzettende dorst. Mijn man die lag te slapen, want hij kan overal slapen. Eindelijk was het 7:00 uur s`morgens en kwam de verpleegkundige van de ochtenddienst ons wekken, ja ik was al wakker, ze zei ga je maar lekker even douchen en daarna krijg je ontbijt, maar ik had helemaal geen honger. Maar ja je moet toch wat eten om energie op te doen, dus heb ik wat boullion met beschuit gegeten. Tegen 8:30 uur s`morgens kwam de arts kijken hoe het er voor stond met de ontsluiting. maar dat schoot niet echt op, ik zat op 3/4 cm ontsluiting en de weeen kwam ook niet echt geregeld, dus had de arts gezegd als het om 10:30 uur nog niet op schoot, zouden ze me aan het infuus leggen, ja mijn vliezen waren 27 uur gebroken. Maar gelukkig hoefde dat niet, de verpleegster had tegen mijn man gezegd dat hij even naar huis kon gaan om dingen te regelen en zich te douchen, want het kon nog gaan duren. Ik zei maar ik blijf hier niet alleen, dus heeft hij mijn moeder en mijn schoonmoeder gebeld of zij wouden komen. En die kwamen ook natuurlijk.
Begin van de middag brak aan en het begon wat op te schieten. En zat ik bijna op volledige ontsluiting, nog een laatste stukje. En eindelijk was het dan zover, ze gingen alles klaar maken, en ik had gevraagd of zij samen met mijn man bij de geboorte wou zijn, er mochten maar twee mensen bij zijn, dus is mijn schoonmoeder in de wachtkamer gaan wachten, ondertussen hadden ze ook mijn vader en zijn vriendin, mijn broer en mijn schoonzusje ingelicht en mijn stiefvader. Die zaten ook al te wachten daar.
Eindelijk om 13:30 kon ik beginnen met persen en op zondagmiddag 8 oktober 2006, 14:16 uur werd onze mooie dochter Femke geboren, wat een mooi kindje. ze woog 2970 gram en was 49,5 cm lang. Alles was zat eraan en er op, haar score was ook goed. En ze huilde ook heel goed. Omdat mijn vliezen 34 uur gebroken waren, moesten we twee dagen in het ziekenhuis verblijven, maar dat werden er drie, want het bleek zo te zijn dat ik na de bevalling zelf niet meer kon plassen, had wel het gevoeld maar er kwam gewoon niks, ik had zo`n volle blaas dat ik niet eens goed kon staan of lopen, dat deed zo`n pijn. Maandagavond hadden ze een cather ingebracht, na een half uur zat 2lt urine in het zakje, dus moest ik nog een dag langer blijven, woensdagmorgen om 6:00 uur hadden ze de cather eruit gehaald, maar ik kon nog niet plassen, dus tegen 11:00 uur hebben ze weer een nieuwe ingebracht. En toen hebben ze toch besloten dat ik naar huis kon gaan met de cather.
Woensdagmiddag om 14:30 uur kon ik naar huis met mijn dochter, thuis aangekomen hadden we het hoofdkantoor van de kraamzorg gebeld, die zou iemand sturen om ons door de avond te helpen. De dag daarna kwam de andere kraamhulp. Helaas heb ik niet zo van mijn kraamdagen kunnen genieten omdat ik een cather in had en wel 1 of 2 keer in die week naar het ziekenhuis moest. Maar gelukkig na drie weken niet zelf te kunnen plassen, kon ik eindelijk weer zelf plassen.
Mijn dochter is nu negen maanden en geniet nog iedere dag. Ik heb geen nare ervaring gehad van mijn bevalling.