Na bijna 15 maanden toch mijn verhaal kwijt…
Het is allemaal 2 jaar geleden begonnen, april 2000. Bij 13 weken zwangerschap krijgen we een echo en die is niet goed. De verpleegkundige mag niets zeggen maar al de volgende dag kunnen we bij de gynaecoloog terecht. Kreeg weer een echo, was dus echt niet goed. Had voor mezelf al besloten dat ik iets in me had dat er niet meer hoorde en het moest eruit. De gynaecoloog ondernam geen stappen want meneer had geen zekerheid. Dat kon ik niet volgen. Kon nog een late bevruchting zijn, best knap na 13 weken, zou dan meer dan 1 cyclus tussen zitten, maar toen moest ik een week later terugkomen en heb de dag daarna alsnog een curettage gehad. En dat is al net zo lomp gegaan als de rest.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Maar ja, dat heb je dan verwerkt, helpt ook wel dat ik een moeder heb die voor mij, ik ben de eerste, 3 miskramen heeft gehad. Dat praat toch wel makkelijker, al die goedbedoelde adviezen, als je het niet meemaakt weet je niet wat iemand voelt.
Gelukkig, 3 maanden later zijn we weer zwanger, en dit lieg ik niet maar ik weet precies wanneer onze zoon "in elkaar werd gedraaid". Mijn schoonzusje was op bezoek, ik was op de helft van mijn cyclus, had de eisprong gehad en er was dus werk van gemaakt, en ik wordt misselijk. Was nog maar 1 keer in mijn leven zo misselijk geweest en dat was bij de eerste zwangerschap. Kon nog geen test doen, moest nog een paar weken wachten. Maar ik had gelijk, het was raak en wat waren we blij.
Gelukkig kregen we bij de 7 weken een echo, is vrij normaal als je eerder een miskraam hebt gehad, dat is dan voor de geruststelling. Moest zo huilen dat het beeld iedere keer weg viel. Maar eindelijk dan toch het hartje gezien, wat een geruststelling!
Een leuke zwangerschap was het niet, van de 9 maanden ben ik er maar 7 kotsmisselijk geweest. De eerste 5 en de laatste 2 maanden. Eten ging heel slecht, alleen 's avonds wilde een beetje lukken, maar dat lag er dan ook direct weer uit, manlief zat nog smakelijk te eten en Miriam hing al weer boven het toilet. Maar we zijn het doorgekomen, heb wel genoten verder hoor, want je kindje bij je dragen is toch wel het mooiste wat je kan overkomen. Ben geen dag ziek thuisgebleven van het werk, daar waren ze er al aan gewend dat ik een paar keer per dag moest overgeven. Niets bijzonders.
Dan nadert toch de uitgerekende datum, volgens verloskundige 12 maart en volgens de echo 10 maart. Alles vond ik best maar liever niet op 13 maart, dat is de dag dat het oudste zoontje van een broer van mijn man is overleden, Koen was 3 maanden jong. Meningokokken. Een drama, en ik zou het verschrikkelijk vinden als ons kindje op die dag zou komen.
13 maart 2001 6.15 's morgens breken de vliezen en bel ik manlief naar huis. Was net op zijn werk, is postbode. Kon dus meteen weer naar huis. Alles bij elkaar gepakt en naar het ziekenhuis, wel spannend hoor. Heb wel heel erg gehuild toen Cas thuis kwam, mijn man dus, want het was 13 maart en dat wilde ik niet. Maar ja, wel realistisch blijven, je kunt het niet tegenhouden. Heel de dag in het ziekenhuis gelegen aan de ctg, voor het hartje en de weeën. Geen echte weeën gehad, ook geen harde buiken, het zat er tussenin. Dus de nacht in het ziekenhuis blijven, Cas op de stretcher op mijn kamer erbij. Die heeft lekker geslapen en ik dus niet. Had de nacht ervoor ook niet geslapen en rond 05.00 uur werd het te veel. Toen vertelde de verpleegkundige dat ik wel onder de douche mocht gaan zitten, zolang als ik wilde. Dat was lekker!
Dag 2, woensdag, naar de verloskamer, daar wordt ik ingeleid. Krijg dan wel wat weeën maar niet echt heftig. 's Middags om 13.00 uur wordt het me te veel, lig zo al meer dan een dag en al 2 nachten geen oog dicht gedaan, dat breekt dan op. Krijg een spuitje, een kalmerend middel en dan slaap ik een paar uur. 's Avonds van het infuus af en weer naar de kamer. Maar... morgen gaan we weer door hoor. Vraag dan toch aan de verloskundige van het ziekenhuis hoe ze dat voor zich ziet. Al 2 nachten niet geslapen die nacht lukt dat waarschijnlijk ook niet, en dan nog een dag aan het infuus en met mazzel misschien nog een bevalling, had namelijk al wel 2 cm ontsluiting! Niets aan de hand, ik kreeg een slaappilletje. Daar heb ik precies 1 uur op geslapen en de volgende morgen ontdek ik dat het vruchtwater een beetje groen is, jawel, Lucas heeft gepoept.
Dag 3, donderdag, 's morgens om 08.00 uur weer naar de verloskamer en weer aan het infuus. En weer zijn gewone gangetje, geen harde buiken, net wat meer maar toch ook zeker geen echte weeën. Diep ademen is te weinig en puffen is te veel, vond het heel moeilijk om dat op te vangen, en dat was al 3 dagen zo. 's Middags om 12.00 uur begin ik toch maar weer te zeuren, zeg tegen Cas, maar vroeg beginnen want anders gebeurd hier niks. Na 45 minuten komt dan toch eindelijk de gynaecoloog, een vrouwelijke, op aandringen van een verpleegkundige. Heb nog eens 45 minuten later een ruggenprik te pakken. Had dan ook wel aangegeven dat ik gvd... geen beest was en dat het zo niet meer ging. Ja, sorry hoor voor dat taal gebruik, na het volgende snappen jullie het misschien. De verpleegkundige vertelde me dat ik al bijna 1 uur een wee had, zonder pauze, doe dat maar eens na. Maar ja, na die ruggenprik gaat het dus een stuk beter, voel dan niet veel, alleen wat druk op de onderkant. Dan gaan we wel de pomp hoog zetten, werd me verteld, we willen toch dat je vandaag bevalt. Prima, voelde er niet zo veel van. De gynaecoloog zou rond 18.30 terug komen, als er dan geen vooruitgang was dan zou het een keizersnee worden. Natuurlijk wil je het zelf doen, een keizersnee is niet niks.
Om 18.30 komt de gynaecoloog en dan heb ik na 3 dagen en een flink infuus 3 cm ontsluiting. Dus een keizersnee werd het. Dan heb je ineens veel vragen, daar ging je toch niet vanuit, je dacht het toch zelf te doen. Afijn, naar beneden naar de ok. Krijg een ruggenprik bij en word even later naar de ok gebracht. Daar wordt alles uitgelegd door een jonge man, volgens mij hield hij de apparaten en het infuus in de gaten. Een vreemde gewaarwording, je voelt dat ze snijden maar het doet niet zeer, dan komt de verpleegkundige om de doek, het is een Lucas (we hadden de namen al doorgegeven nog voor we de ok opgingen). Een jongen, dacht dat het een meisje zou worden, maar een jongen, wat fijn! Cas gaat mee met zijn zoon en de verpleegkundige naar de kinderarts. Ze zijn nog maar net de ok uit of ik krijg heel erge pijn en dan bedoel ik ook heel erg. Wat blijkt, de verdoving werkt niet. Had van te voren al aangegeven dat ik in 1 been nog gevoel had, maar dat was niets, wel dus!!!! Kreeg meteen 3 spuitjes in het infuus en denk dat ik toen toch even ben weggeweest. Ik weet daar eigenlijk niets meer van. Ik hoop dat nooit meer mee te maken, ben ook blij dat Cas daar niet is bij geweest.
Het gevolg, ik ben een heel stuk kwijt, weet nog wel dat Cas met Lucas nog even bij me is geweest, maar weet niet dat ik mijn zoon voor de eerste keer vast had. Ik weet niet hoe dat voelde, heb alleen die foto's maar die zeggen nu zo weinig. Moet zeggen dat nu ik dit schrijf de tranen weer hoog zitten. Bij een keizersnee wordt het mooiste, tenminste ik denk dat dat het mooiste is, al afgepakt. Je pasgeboren baby op je buik. Heb daar heel lang veel moeite mee gehad. Dat is nu wel aan het slijten. Gelukkig heeft de gynaecoloog het niet ontkend. Sterker nog, ze kwam bij me en begon er zelf over. Ik kon een gesprek aanvragen met de anesthesist, heb daar tot op de dag van vandaag geen behoefte aan, die man heeft mij zo overstuur. Hij heeft namelijk een paar dagen na de operatie aan een verpleegkundige toegegeven dat het een foutje van zijn kant was. Weet die man eigenlijk wel wat hij op zijn geweten heeft! Laat dan in ieder geval zien dat het je spijt, nee, met zo iemand wil ik niet praten.
Zit nog wel met een paar vragen en weet niet of ik daar werk van moet maken. Waarom hebben ze de laatste dag zolang gewacht, hij had tenslotte de nacht ervoor al in het vruchtwater gepoept, had anders af kunnen lopen. Waarom heb ik de laatste dag maar 3 keer iemand gezien, en dan moest ik er nog voor bellen. Ik lag daar maar en later hoorde ik dat ik de enige was die dag! Een beetje aandacht, begeleiding, is dat teveel gevraagd.
Als laatste wil ik toch eigenlijk wel weten wat ik op de ok erbij heb gehad. Ik denk dat ik dat wel na ga vragen. Dan kan ik misschien het een en ander op een rijtje zetten en worden een paar dingen me duidelijk. Dit ga ik denk ik wel navragen, helaas moet ik dan wel naar het ziekenhuis omdat de huisarts dat niet kan navragen.
Nou dat was dan mijn verhaal, een peulenschilletje vergeleken bij het verhaal van Kelly. Maar voor mij toch een hele nare herinnering, het had ook anders kunnen zijn. Ik had gewoon het gevoel dat ik het maar eens op moest schrijven, misschien wat duidelijkheid voor mezelf krijgen. Zie nu wel dat het een lang verhaal is geworden.
Voor mij geldt ook, hoe het ook is gegaan, heb wel een gezonde, vrolijke, lieve en knappe zoon. Maar dat kan ook niet anders want hij lijkt op zijn moeder.... hahahaha
Dank je wel voor jullie aandacht
Miriam