heftig was.
Ik had jullie nog beloofd mijn bevallingsverhaal te laten weten.
Ik zal even wat weekjes terug gaan in mijn zwangerschap. Half januari ik was toen 31 weken zwanger heb ik een grote bloeding gehad. Tijdens echo’s kwamen ze er toen achter dat mijn placenta heel laag en bij de uitgang van mijn baarmoeder lag.
Met 34 weken weer een echo gehad, om te kijken of mijn placenta nog omhoog gegroeid was. Zo niet dan zou ik niet meer natuurlijk kunnen bevallen. Helaas was met 34 weken mijn placenta niet omhoog gegroeid. Het zou dus een geplande keizersnede worden.
Een week later een gesprek gehad met de gynaecoloog. Tijdens dit gesprek zou er een datum voor de keizersnede gepland worden. Alleen werd dit een heel ander gesprek, want ze ging me met spoed doorsturen naar het AMC in Amsterdam. Ze had namelijk bloedvaten bij de uitgang gezien, waarvan ze niet wist of deze van de placenta of van de kleine waren. Als ze van de kleine zijn en mijn vliezen zouden bijv. breken dan zouden de bloedvaten ook kunnen knappen. En dan zou de baby kunnen gaan bloeden als de bloedvaten van de baby zijn. Wat uiteraard heel gevaarlijk zou zijn.
Met spoed heeft ze een echo geregeld, die we 1 dag later al hadden. Gelukkig bleken de bloedvaten van de placenta te zijn en niet van de baby. Wel kwam de gynaecoloog van het AMC erachter dat mijn placenta zeer waarschijnlijk aan het ingroeien was op mijn oude litteken van de keizersnede van Tim. Ze kon het niet met 100% zekerheid zien, maar wel met bijna 100% zekerheid. Om hier meer duidelijkheid over te krijgen heb ik een MRI scan gehad. Helaas bracht deze scan ook niet meer duidelijkheid. Maar zijn ze er toch vanuit gegaan dat het zo was. Ik kon dus niet meer in mijn eigen ziekenhuis bevallen, maar in het AMC.
Er zijn heel veel voorbereidingen getroffen, want met name voor mij werd het een risicovolle operatie. Het kon allemaal meevallen, omdat ze het niet met 100% zekerheid konden zien. Maar ze konden het risico niet nemen te doen alsof er niks aan de hand was. Als de placenta daadwerkelijk was ingegroeid in het oude litteken, dan was de kans groot dat mijn baarmoeder verwijderd zou moeten worden. Ook was de kans heel groot dat ik heel veel bloed zou gaan verliezen.
Het is uiteindelijk een erg lange operatie geworden, waar heel veel mensen bij aanwezig waren. Mijn man telde op een gegeven moment 23 man in de OK.
Ze begonnen om 10 uur s’ochtends, Jesse is om 6 minuten over 1 geboren en om 17.00 uur lag ik pas op de uitslaapkamer. En s’avonds om 22.00 uur was ik terug op de verpleefafdeling. De placenta bleek uiteindelijk niet alleen op het oude litteken te zijn gegroeid, maar zelfs door mijn baarmoeder heen te zijn gegroeid. Ze hebben dus mijn baarmoeder moeten verwijderen. Dit was erg veel werk, aangezien mijn blaas ook verkleeft was aan mijn baarmoeder.
Gelukkig hadden ze hier rekening mee gehouden. Zo hadden ze aan het begin van de operatie buisjes in mijn urine leiders geplaatst. Zo konden ze op het moment dat de baarmoeder eruit moest goed zien wat baarmoeder was en wat blaas en urine leiders waren. Ook hadden ze een soort van ballonnetjes in mijn liezen geplaatst. Deze konden ze oppompen op het moment dat ik veel bloed aan het verliezen was. Die ballonnen zorgden er voor dat de bloedstoevoer naar mijn baarmoeder beperkt werd, waardoor ik minder bloed verloor. Ook hadden ze een aparaat (weet niet hoe je het schrijft, maar dit was een sell saver) Deze verzamelt al het bloed dat je verliest, zodat ik na de operatie mijn eigen bloed weer terug kreeg.
Ik ben op donderdag bevallen en de ruggeprik heb ik tm zondag gehad. Op zaterdag kreeg ik echter ondraagelijke pijn aan mijn blaas. Zondagochtend dus een echo gehad en toen bleken mijn nieren niet meer voor 100% te functioneren. S’middags weer terug naar de vercouver, want ik kon echt niet meer van de pijn. Erg veel morfine en andere pijnstilling gehad. Maandag een CT scan gehad met contrastvloeistof om te kijken of er iets beschadigd was. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn. Mijn nieren waren beide wat uitgezet en er bleven resten urine achter, maar de kans is groot dat dit alleen door de operatie komt. En dit vanzelf weer goedkomt. Daarna ging het gelukkig een stuk beter met me en na een weekje ziekenhuis mochten we weer naar huis.
Met Jesse gaat alles vanaf het begin super.
Na 2 dagen thuis te zijn kreeg ik ineens hoge koorts, dus moest ik weer opgenomen worden. Oorzaak van de koorts hebben ze niet kunnen achterhalen, dus mocht ik uiteindelijk na een nachtje ziekenhuis weer naar huis. Inmiddels zijn we ruim 2 weken verder en ben ik weer aardig aan het opknappen. Ik heb alleen erg veel last van mijn bekken, dus dat beperkt me heel erg in mijn doen en laten. Dus ik hoop dat dat snel over is. Want ik kan niet staan, laat staan lopen van de pijn. Het gekke is ook dat die pijn in mijn bekken pas vorige week begon.
Groetjes,
Sandra
