*dylan*
(overleden na 42 weken zwangerschap bij de geboorte)
10 jaar geleden raakte ik in verwachting
voor de eerste keer en volledig op de roze wolk ...
ik had al vrij snel veel last van vocht in mijn benen maar verder ging alles goed
ik kwam goed bij en aangezien ik heel klein en smal was zag je na 3 maanden al dat ik stevig zwanger was.
toen ik 7 maaden zwanger was zijn antino en ik nog getrouwd
niet omdat we het als een moetje zagen maar meer omdat je anders zo'n rompslomp krijgt na de geboorte over de achternaam van het kind enz
niet echt romantisch maar toch alles erop en eraan en dat geregeld in twee weken tijd nou dat vind ik knap !
op 29 augustus 1997 was ik uitgerekend en nog sleepte ik me voort zonder enig zicht op wanneer hij nou geboren zou worden
bij de gyn geweest en die zei dat als hij er nog niet was op 5 september ik dan zou worden ingeleid
in de nacht van 4 september kreeg ik om 3 uur een bloeding maar dacht dus dat ik ging bevallen
in het ziekenhuis aangekomen val je dan van je roze wolk in de realiteit
dylan was overleden...
wat er dan met je gebeurt is zo onwerkelijk dat ik het ook niet echt kan beschrijven want er zijn veel dingen die aan mij voorbij zijn gegaan
9 uur later komt hij dan via de normale weg te wereld en dan pas besef je dat je meest dierbare bezit echt niet leeft
want hoop heb ik gehouden tot het moment dat er niks meer te hopen viel
en je onder ogen moet zien dat je inplaats van je kind vol geluk in je armen te mogen houden je het afscheid moet plannen
we hebben dylan mooi aangekleed en geknuffeld en met zijn alle gehuild om onze zoon kleinzoon en neefje dylan, die niet bij ons mocht blijven
de gedachte om dylan naar een mortuarium te brengen konden wij beiden niet verdragen dus hebben we hem mee naar huis genomen en een mooi plekje voor hem gemaakt op wat zijn slaapkamer had moeten zijn
in alle rust en met een lach en heel veel tranen kan ik echt uit de grond van mijn hart zeggen dat het de goede beslissing is geweest om dit te doen
we hebben het zo goed kunnen voorbereiden en tuurlijk anders was het ook wel gegaan maar nu kon je naar hem toe wanneer wij het wilde en wilde je niet nou, dan niet
op maandag 8 september 1997 hebben we dylan begraven
de kerk dienst was heel indrukwekkend en de pastor heeft er een engelenmis van gemaakt
er waren heel veel mensen en zoveel bloemen..
ondanks al je verdriet doet het je goed te zien dat zovelen met je willen delen in je verdriet
het was mooi
het was indrukwekkend
maar vooral gaf het ons het gevoel dat we alles voor hem hadden
gedaan
die dag zeiden wij vaarwel en tot ooit kleine man...
we zullen je nooit vergeten
liefs papa en mama
Dylan 04-09-97[/b]
collin
(geboren na 33 weken )
vrij snel na dylans'overlijden
ben ik weer zwanger geraakt
met 5 weken ondekt omdat ik een bloeding kreeg
in het ziekenhuis werd ik geprikt voor te kijken hoe hoog het hcg hormoon aanwezig was en dat was goed
dus heel voorzichtig waren we blij
wel was ik heel bang en hing ik bij elk pijntje aan de tel met mijn moeder die mij dan weer gerust stelde
zo gingen de weken voorbij tot ik op een avond een hele grootte bloeding kreeg
ik was toen 14 weken zwanger
met mijn schoonvader naar het ziekenhuis en tot mijn verbazing stond ik binnen een half uur weer buiten
het hartje klopte nog en dat gebeurde wel vaker
thuis gekomen heb ik mijn schoonzusje gebelt en gevraagt of zei bij mij wilde komen slapen want ik wilde niet alleen zijn
toen ik in bed wilde gaan liggen knapte er weer wat en toen weer naar het ziekenhuis
toen moest ik wel blijven en zeiden ze ook dat ik me moest voorbereiden op een miskraam
tot ieders groote verbazing klopte het hartje nog goed en na 2 dagen mocht ik weer naar huis
het hcg hormoon zat op het randje dus het kon fout gaan maar ook goed dus afwachten maar
na twee weken weer een bloeding en twee weken erna weer
ppppffff die angst dat was vreselijk
telkens denk je dat het over is en dan uit eindelijk de opluchting als het dan toch nog goed is
vanaf de 20 ste week tot de 30ste week geen bloeding meer gehad
dus ik begon hoop te krijgen dat het goed zou komen
nou te vroeg gejucht dus
want toen kreeg ik weer een bloeding
gelijk weer naar het ziekenhuis en daar bleek ik weeen te hebben
ik werd direct per ambulance van breda naar het sofia kinderziekenhuis gebracht in rotterdam
daar moest ik plat en wel tot de kleine geboren zou worden
ze hadden de weeen af kunnen remmen en gingen nu voor de 35 weken
ik kon alleen maar huilen en lag daar zielig en ellendig alleen in dat rot ziekenhuis
geen bezoek want het was te ver rijden behalve dan dat mama af en toe kwam met de trein (de schat)
tino savonds als hij thuis kwam (internationaal chauffeur)
en natuurlijk mijn schoonzus een keer en mijn zusjes en syl een zus van mama
maar als je er weken ligt dan is dat niks natuurlijk
na 3 weken gelegen te hebben met om de dag bloedingen onderhand ging het op een avond finaal mis
ik voelde dat ik weer een placenta loslating kreeg
de zuster maakte een echo en riep er de gyn bij.
en ja ik had gelijk
tino gebeld , dat hij 3 uur had om te komen want langer konden ze niet wachten
nou hij was er met vrachtwagen voor het ziekenhuis geparkeert en al net op tijd
collin is op 19 augustus 1998 geboren
7 weken te vroeg
hij woog 1775 gram en werd geschat op 40 cm
maar hij deed het goed! en was drie weken later al thuis!
eindelijk die roze wolk!
eindelijk toch nog echt mama en papa
wat hebben we genoten met z'n drieen!
collin is nu 8 jaar en doet het goed en is gezond!
rowan
(geboren met 27 weken)
rowan is geboren op 30-01-1000
hij was 13 weken te vroeg en woog 960 gram
ik kreeg een bloeding en de weeen waren niet te stoppen dus ik ben in allerijl overgebracht van breda naar het sofia kinderziekenhuis in rotterdam.
de eerste uren weken en maanden waren een ramp
rowan kreeg infectie op infectie.
heeft een operatie moeten ondergaan toen hij 4 dagen oud was hij woog toen krap 900 gram.
de ductus botalie kan normaal ook met medicijnen worden gesloten maar omdat hij een hersenbleoding kreeg moest het operatief.
ook heeft hij na een paar weken operatief een lange lijn gezet gekregen omdat zijn infuusjes steeds knapte en er geen infuus nergens meer inkon.
na 7 weken mocht hij eindelijk naar het ignatius ziekenhuis in breda maar daar was het ook geen feest
hij dronk nog steeds heel slecht en ook droeg hij een neusbril
die extra zuurstof bleef hij maar nodig hebben.
op koninginnendag 29 april werd het toen gevierd in 2000 mocht hij eindelijk naar huis
maar het was niet voor lang
ikkreeg er niks te drinken in
dus na twee weken weer het ziekenhuis in met uitdrogingsverschijnselen
en zo bleef het de komende twee jaar
ziekenhuis in ziekenhuis uit
hij heeft er gelegen voor verschillende dingen
oa broncoscopie
rsv virus
leren eten en drinken
enz enz
daarna is eigenlijk alles goed gegaan hij is nog steeds klein maar hij gaat heel goed vooruit
wel merk ik nu hij in groep 3 zit dat je toch tegen dingen aan gaat lopen
vooral met het leren lezen heeft hij een probleem
we hebben net een onderzoek gehad op school van edux
hij heeft er net onder het gemiddelde gescoord
maar het was goed genoeg dat hij op school mag blijven
wel met extra tijd voor opdrachten en visueel aanbieden van de opdrachten
en thuis veel lezen en werken aan de begrippen
hij is en blijft een vechtertje en ik geloof in hem met heel mijn hart
ik weet zeker dat hij er wel komen gaat
zo dit was in een notendop mijn verhaal
ik hoop dat er nog vele zullen volgen en dat we elkaar kunnen helpen met die kleine of grootte dingen waar we als ouders van prematuurtjes toch vaak tegen aanlopen
zo dit zijn mijn bevallingen , zoals je ziet niet over rozen gelopen
ik heb 3 keer een placenta loslating gehad en de oorzaak werd pas bekent na rowan
ik had een te snel werkende schildklier en die heeft telkens de zwangerschap afgebroken