We hebben vandaag (maandag) een enorme mijlpaal beleefd: Veronica ging voor het eerst naar peuterspeelzaal!
Mijlpalen…mmm even denken. Aan de ene kant zijn ze fantastisch, want oh, wat is het toch heerlijk om op te scheppen over je kind. Of het nu gaat over het feit, dat je kind voor het eerst loopt of omdat 'ie zo erg kwijlt op het moment, want dan komen er tandjes. Ja, dan ben je trots. Maar aan de andere kant, het is ook weer een stapje verder naar …groot… worden.
Lucas die zomaar ineens 2 tandjes heeft, de oren van je kop kletst (lees:gilt), al een héél potje fruit en warm eten eet. Ja, leuk, maar toch....
Veronica maakt de grootste mijlpalen mee op het moment! Ten eerste ging ze toch echt, e-i-n-d-e-l-i-j-k zelf haar driewieler gebruiken. Ja haaaa ze fietst, zonder hulp (en ook zonder schoenen, want anders lukt het niet. Je moet ook niet te veel willen he). Hier zijn we weer alleen maar blij mee, want je krijgt zo´n last van je rug, als je dr moet duwen en voor je humeur is dat ook niet echt bevorderlijk. De grootste mijlpaal was dus vandaag (maandag). Mevrouw ging naar de peuterspeelzaal. En zo ging dat dus:
Zoals altijd bij mij het geval is, moesten we ons weer haasten om op tijd te zijn. 8.30 uur moeten we er zijn, zeiden ze. Nou we waren nog de enige, dus ik blijk me voor niets zo gehaast te hebben. Veronica rent gelijk naar de "ingebouwde keuken" en begint alvast wat pannen, flessen, bestek en alles te pakken. Zelf ga ik een beetje stil zitten bij de peuterleidster Marjan. Ik krijg koffie, ze vertelt wat ze gaan doen die dag, maar eigenlijk wil ik dat niet horen: ik kijk naar Veronica, want tjemig is ze nu echt al zo groot joh??? Uiteraard luister ik wel hoor. Ze gaan eerst een uur vrij spelen (vrij? klinkt al zo basisscholerig, nog groter kind!) en dan gaan ze allemaal plassen. Eh, mevrouw, mijn dochter heeft nog een luier en laat beslist niet merken dat ze iets doet. Nou ja, op haar de geur na dan. Geen probleem, dat wordt verschoont. Ach wist ik al wel. Daarna, iets drinken en koekje eten (of was dat juist het fruitmoment), dan knutselen en dan het koekje (zo was het). Even buiten spelen hoort ook nog bij de mogelijkheden en tja, zo langzamerhand wordt het dan tijd om de jongedame weer op te halen. Het zal dan wel 11.45 uur zijn. Mooi, weet ik dat ook allemaal weer. Intussen speelt mevrouw nog gewoon verder en trekt zich helemaal geen sikkepit van haar nerveuze moeder aan. Het lijkt wel of ik zelf voor het eerst in een nieuwe klas terecht kom. Zo voel ik me. Ik zit nog steeds op het mini stoeltje aan de lage tafel, dat zeker weten voor peuters gemaakt is. Auw.
Na een kwartier komt er eindelijk nog een peuter. Een jongen, van 3 jaar. Ze zijn allemaal 3 jaar. Behalve die van mij dus. Veronica ziet hem, pakt alvast een bord en plastic bestek uit "haar" keuken en roept:"Heeee", jochie gaat gelijk naar dr toe. Ze geeft hem eten. Ach, wat leuk. Dus dit gaat nog goed. Ze kletst er nog wat over tegen het ventje en de andere leidster, Anneke, vraagt aan mij wat ze aan het zingen is. Zingen?! Ze praat! Mmm, dit is toch wel echt een goed idee hoop ik? Als ze al niet weten wat het verschil tussen zingen en praten bij mijn dochter is. Nee nee Mo, niet zeuren, dit is goed voor jullie beide en Veronica vindt het echt nog leuk. Volgende kinderen komen binnen. En allemaal moeten ze aanschuiven voor een lekker luchtig ontbijtje van Veronica. En allemaal doen ze het.
Nu mocht ik de eerste dag, de hele dag blijven. Maar als Marjan, toch wel erg duidelijk, aan mij vraagt:"Je gaat dus zo weg?", besluit ik toch maar te gaan. Ik loop naar de keukenprinses, vraag om een kus, wat ik ook gelijk krijg, zeg nog een paar keer dat ik haar straks weer op kom halen, dat ze lief moet zijn, niet moet huilen (al weet ik best dat ze dat niet doet, maar ja, toch maar zeggen), pipo ligt in dr tas. Toch nog maar een keer zeggen, dat ik straks terug kom, ik zwaai, zij zwaait, ze zegt nog doei. Maar kijkt me niet eens aan... Zucht, ik ga maar. Kijk nog ff door het raam.
En nu? Nou maar naar huis, naar Lucas, die bij Marcel is. Dan maar boodschappen doen, goh dat loopt lekker vlot. Oh jee, vergeten aan psz te vertellen, dat Veronica niet op een tafel ofzo verschoont kan worden, omdat ze dan in paniek raakt. Gauw bellen, kan ik gelijk ff vragen hoe het gaat. Ah, het is geen enkel probleem, dan verschonen ze haar staande en ja het gaat fantastisch. "Mevrouw, ze mist u echt niet hoor!". Fijn, toch?
Tjee, wat een rust zo alleen met Lucas. Niet denken aan Veronica. Ik zit heel hard niet te denken aan wat ze nu gaat doen. Ik zit ook heel hard niet te denken, dat de kindjes in de klas haar vast niet plagen. Of zij hen. Weet je wat ik kan doen? Ik kan best de honden bij het kanaal uitlaten, geheel toevallig staat daar hetzelfde gebouw, als waar mijn dochter zich in bevindt. Volgens mij, spelen ze nu buiten. Ja, dat ga ik doen.
Nee, toch maar niet, want dat mag niet van Marcel. Al trek ik mij vaak bitter weinig van hem aan (haha vrouwen aan de macht!), hij heeft nu toch echt gelijk. Ik weet het.
11.45 uur, yep het is tijd. Ik kijk door het raam en daar zit ze: als een echt kind in een kring te zingen. Oh oh, ik zit bijna te huilen, gauw de posters aan de muur bekijken. De deur gaat open en daar komt ze aan. Ze vertelt vliegensvlug wat ze net deed, om dan (na mijn vele vele kusjes en vragen en aaien en...) haar jas aan te trekken en weg te gaan. Naar huis.
Nu ben ik dus heftig onder de indruk van die meid. Dat ze dat zomaar gedaan heeft en ook nog zo goed ook. Mij niet gemist heeft, al had ik dat ook niet echt verwacht. En zij is dus niet onder de indruk. Ze heeft het er al niet eens meer over. Ze is moe, dus ze gaat nu toch slapen. Voor het eerst sinds een half jaar, dat madam overdag ff slaapt.
Wat een grote meid, wat gaat het toch hard. Weet je wat ik doe? Ik trek dr luier uit, zet het potje klaar en als wat moet doen, moet ze het daar op doen. Jaaaa, als ze toch al zo groot is, dan mag ze dat van mij ook wel doen. Maar helaas, alles belandt toch in haar broek. Humpf. Nou ja, je mag het ook niet te ver door voeren he, dat groot worden. Alles op zijn tijd, niet waar?
Ik vroeg mij dus af of mijlpalen nou zo leuk waren? Ja, ze zijn leuk. Al is het weer een stukje loslaten, het wordt toch allemaal steeds leuker. Hoe cliché! Maar laten we hopen dat Lucas iets minder snel peuterspeelzaalrijp wordt en nog lekker babietje bij mama mag blijven...
Doei ouwe koei en tot de volgende keer maar weer
Monique