Met zoon naar begraafplaats

#1

Hallo allemaal,
't is alweer een poosje geleden dat ik hier op de forum ben geweest, 't is een tijdje erg druk geweest, vandaar.
Maar nu ben ik er weer

Ik ben vandaag met Nathanael naar de begraafplaats geweest waar 4 mensen liggen die ik ken, oa 2 kennissen en 2 kinderen…
Nathanael vond het allemaal maar interessant, en zei alles wat hij zag, bijv een grafje in vorm van een olifant zei hij: otitant.
Wat mij betreft kan hij wel gewoon mee wanneer ik daar heen ga, maar wat vinden jullie?
Zouden jullie je kind meenemen naar een begraafplaats?
En in hoeverre snapt een kind dat daar overleden mensen liggen?
Na mijn idee snapt Nathanael er gelukkig niet zo veel van, maar misschien heeft hij wel meer door dan dat ik denk dat hij door heeft… ?

Nou ja, we hebben er verder een heerlijke dag van gemaakt en lekker van het weer genoten

Groetjes, Ciska

Nathanael is van 10-06-09

#2

ik ga vrij dikwijls (elke week wel een keer) met mijn zoontje naar de begraafplaats, daar liggen mijn moeder en schoonzus. Het is iets wat bij het leven hoort, dus ik vind dat dat absoluut moet kunnen, en het zelfs belangrijk is. Mijn zoontje kan nu nog niet praten, maar als hij er vragen over gaat stellen ga ik eerlijk antwoorden, maar hem niks opdringen waar hij nog niet klaar voor is op dit gebied.
Liefs!

groetjes
Ineke

Lilypie Second Birthday tickers

#3

Ja inderdaad je hebt gelijk, het is iets hoe rot het ook is wel iets wat bij het leven hoort… En ja later zal hij er vast ook vragen over gaan stellen, maar inderdaad wat je zegt, wel eerlijk zijn maar niet opdringen waar hij nog niet aan toe is!
Dankje voor je reactie!
liefs

Nathanael is van 10-06-09

#4

Waarom worden kleine kinderen wel meegenomen op kraambezoek en niet mee naar een uitvaart of begraafplaats? Hoort toch ook bij het leven?!

Ik zou er niet moeilijk over doen en het zo goed mogelijk uit proberen te leggen. Er zijn nou eenmaal ook minder leuke dingen in het leven, verdrietige dingen, en daar zal-ie toch ooit kennis mee moeten maken.

Groetekes, Sje

#5

Natuurlijk moet je je kind meenemen naar een begraafplaats. Ik vind het persoonlijk niet meer dan normaal. J is natuurlijk alweer 3 jaar, maar ook haar nemen we me, mijn schoonvader ligt hier begraven (nooit ontmoet, overleed 12 jaar geleden al) We hebben gezegd dat hij een engeltje in de hemel is. Mijn overgrootmoeder is in Nov in NL overleden, dit hebben we J ook verteld, dat ze nu niet meer d’r is en onder de grond is en dat dan je geest naar de hemel gaat, in hoevere ze het begrijpt weet ik niet, maar ze zag laatst een dooie hond liggen (aangereden) en vroeg of die ook moest worden begraven en dat ie dan ook een engel werd. Mijn man moest zo hard lachen dat de tranen over zijn wangen rolde!


#6

Helemaal met de rest eens gewoon meenemen. Morgan heeft nog niks te maken gehad met overleden mensen, maar wel met overleden dieren. Drie van onze katten. Mijn schoonmoeder vond ook dat ik haar weg moest houden maar wij hadden zoiets van waarom. Ze zien er niet eng uit en het hoort erbij.

Groetjes,

Michèle

#7

ohw wat mij betreft zou jehem gewoon mee kunnen nemen hoor.
en snappen…
je kunt b.v. zeggen dat “die en die” hier in een bedje liggen. maar dat we ze niet meer kunnen zien. Ik zeg tegen Rico altijd als we naar zijn opa gaan (de vader van mijn vriend is gecremeerd en uitgestrooid) dat opa hoog achter de wolken is en ons kan zien. maar dat opa niet meer hier bij ons kan zijn.
en dat die boom (waar hij dan is uitgestrooid) ons aan hem doet denken.
zoiets maken wij ervan. want echt begrijpen doen ze het echt nog niet maar op die manier kun je het toch een beetje verwoorden denk ik.

#8

Toen onze oudste een paar jaar geleden (ze was toen 4) zelf aangaf mee te willen naar een uitvaart (vader van een vriend van ons was overleden) hebben we dat ook gewoon gedaan. Als zij dat wil, prima toch? Heb ik liever dat ze kennismaakt met een uitvaart van iemand die ze eigenlijk niet kende dan dat haar eerste uitvaart die van een hele dierbare is. Veel heftiger want dan zijn mijn man en ik zelf ook niet rustig. Nu konden we rustig blijven omdat de overledene wat verder van ons af stond.

Ik ben toen, om haar voor te bereiden op het principe “begraafplaats” hier een rondje gaan lopen op de begraafplaats waar mijn opa en oma liggen. Zo kon ze zoveel vragen stellen als ze wilde, ik kon zo goed mogelijk alles proberen te beantwoorden en op de dag van de uitvaart was het allemaal niet zo nieuw en onbekend meer voor haar om op een begraafplaats te zijn.

En maar goed ook, want ze had zat vragen toen ik met haar dat rondje liep!

"Wie moet er hier blijven mama, en wie mag er dan naar de sterretjes?"
Je botjes blijven hier, al het andere verdwijnt doordat je dood in het donker in de kou en de regen ligt en je ziel gaat naar de sterretjes.
“Wat is je ziel?”
(Nou, toen kon ik mijn adremme creativiteit uit gaan dagen!) Alles wat je voelt en denkt met je hoofd en je hart. Alles wat je voelt en denkt als je blij, verdrietig, boos, bang bent bijvoorbeeld. Dat is je ziel.

En dat was duidelijk genoeg voor haar!

Groetekes, Sje

Gewijzigd door - Sje op 21 Apr 2011 10:05:20

#9

Mooi uitgelegd Sje

De oma van mijn vriend haar man is al tijden terug overleden. Ik heb hem nooit gekend maar zijn moeder (het is haar vader) gaat elke zondag met zijn oma naar het graf.
Wij hebben Sylvie nu al 2 keer meegenomen. Sylvie is natuurlijk nog wel erg jong en voor haar is het nu nog een leuk uitstapje en ze speelt er ook gewoon in het gras. De man van Stefan zn oma is ook gecremeerd en zijn urn is begraven.
We blijven Sylvie gewoon meenemen, ook als ze het wel gaat snappen. Net als wat iedereen zegt, het hoort bij het leven.

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie

#10

Ik zou hem ook rustig meenemen naar een begraafplaats. Maar als mijn zoon niets zou vragen dan zou ik hem ook niets vertellen. Ik zou niet zo snel vertellen dat mensen onder de grond liggen. Ik zou eerder vertellen dat je zo iemand daar ook kan gedenken. Dan lieg je niet. Zodra ze dingen echt weten van horen zeggen, dan zou ik eerlijk zijn. Maar soms beantwoord je als ouder misschien meer vragen, dan wat ze willen weten. Je kan soms best eerlijk zijn, zonder alles plastisch te vertellen (misschien gek voorbeeld maar met sex doe je dat ook). Ik vind niet dat je kan redeneren het hoort ook bij het leven, want dan kan je ze ook voor het 8 uur journaal zetten en ze laten zien hoe wreed het leven kan zijn. Ik denk wel dat ik een beetje zou proberen om als ze klein zijn, stukjes te vertellen wat voor hun geschikt is. Je hebt ook boekjes.

Mijn broer heeft een trauma opgelopen door de dood van mijn opa. Hij had kanker en kon op het laats slecht spreken en zag er eng uit. Hij heeft een jaar over de dood gehad en of hij ook dood kon gaan. Misschien hadden mijn ouders het anders moeten aanpakken, maar het is ook best heftig.
De dood vind ik dus wel wat anders dan een geboorte. Het ene kind is er wel wat gevoeliger voor dan de ander. Dus ik ben wel voorzichtig met dit onderwerp. Ik zou mijn zoon wel meenemen naar een begrafenis van een familielid die dichbij zou staan, maar echt niet naar een begrafenis van een kennis. Waarom zou je je kind dan al belasten, omdat hij er mee om moet leren gaan. Denk dat hij er niets van leert, alleen al al die huilende mensen. Op het moment dat het je eigen ouders zouden zijn, dan stort je toch in en zullen je kinderen het neem ik aan ook zien en het niet minder erg vinden omdat ze al op begrafenissen zijn geweest.

#11

En even over eerlijk gesproken. Ik neem aan dat niemand geloofd dat je een sterretje wordt of op de wolken zit.

Sorry als mensen dat wel geloven, maar ik meende dat dat altijd een zoethoudertje was.

#12

Misschien snappen jonge kinderen dat wel beter dan dat je meteen hard verteld dat ze onder de grond liggen en verder niks…
Ik zou het Nath wel ook op die manier zo vertellen, en als hij later oud genoeg is en hij zal er om vragen, hoe en wat precies, dan ben ik gewoon eerlijk. Maar voor het zelfde geld zeg je dat iemand dood is, onder de grond ligt, en verder niks meer kan, ( wat ook zo is ) maar krijgt je kind er nachtmerries over… dan kan je beter vind ik persoonlijk vertellen dat degene die is overleden nu een sterretje is geworden en over je waakt als je bang bent…
Ik hoorde eens een verhaal over een jongentje van een jaar of 11 die had kanker, en omdat zijn ouders geloofden in God, hebben ze hem verteld toen het duidelijk was dat hij aan die ziekte dood kon gaan dat zij ( de ouders ) zijn hand zullen vasthouden tot Jezus het van hun overneemt en hem meeneemt naar de hemel.
En hij is absoluut niet bang geweest voor de dood, en rustig ingeslapen.
Bij de crematie van mijn oom in april 2010 heb ik nathanael ook meegenomen, en bij de eerste nr die ze daar draaiden, begon hij te dansen. Was opzich wel een erg komisch gezicht, en ik denk dus ook dat jonge kinderen et inderdaad gewoon niet begrijpen, en dat de vragen wel komen wanneer ze ouder zijn.
Maar goed ik denk sowieso iedereen doet het op zijn haar eigen manier en wat dat betreft als ik zo de reacties lees denkt iedereen er ongeveer hetzelfde over als ik met dat je je kind wel mee kan nemen naar een begraafplaats.

Nathanael is van 10-06-09

#13

Voor jonge kindjes is het verschijnsel “dood” heel moeilijk te begrijpen. Vroeger werd het uitgelegd als “het is net of iemand slaapt maar hij wordt alleen nooit meer wakker”.

Dat bleek pedagogisch niet helemaal handig want daardoor was de kans op slaapproblemen een stuk groter. Kinderen durfden niet meer te gaan slapen want stel dat ze nooit meer wakker zouden worden.

En o.a. daardoor is die sterretjes-variant ontstaan. Ik heb het ook altijd proberen te vermijden om dat sterretjes-verhaal te gebruiken, want tuurlijk woont er niemand echt op de sterretjes na zijn/haar dood.

Maar leg dan maar eens op een andere manier uit wat “dood” is. Heel lastig hoor! Je komt bijna niet onder dat sterretjes-verhaal uit als je het op een zo kindvriendelijk mogelijke manier wilt uitleggen.

Groetekes, Sje

#14

Ik ben gelovig, dus ik zou ook vertellen dat degene naar de hemel gaat. Maar als ik niet gelovig was, dan zou ik niet vertellen dat het een sterretje wordt die over je waakt, want dat is dus een leugen en niet waar. Ik ben dus met je eens dat je dus niet gaat zeggen als je niet gelovig bent, dat iemand dood is en niet meer wakker wordt en ook nooit meer wakker gaat worden en dat dat het is. Maar soms kan je dus sommige dingen weglaten en het meer op de vlakte houden. En hoe ouder ze worden hoe meer je ze kan vertellen.

Ik denk dat kinderen soms moeite met dingen kunnen hebben, terwijl ze dat niet laten zien. Als een kind ziet dat iedereen helemaal overstuur is, dan doet dat vast wel wat met een kind ook al laat hij het niet zien.

#15

Sje, ik schreef gelijk met jouw mijn stukje.

Mijn voordeel dat het makkelijker is doordat ik geloof. Ik denk er nu even over na, maar het is niet makkelijk idd. om er andere draai aan te geven. Ze hebben toch ook boekjes. Staat daar niets in. Geloof je in niets na de dood, dan is het idd. moeilijk. Misschien iets te rap gereageerd.

#16

En slapen dat is wel het stomste wat je kan verzinnen.

Wat vertel je dan aan een kind als hij vraagt of kinderen ook doodgaan?

Als je verteld dat als een kind heel erg ziek is kan overlijden, dan kunnen ze ook bang zijn als ze zelf erg ziek zijn.

#17

Ook wij nemen de kids mee met bijv. Kerst.

Dat is ook het enige moment dat ik nog naar de begraafplaats ga eigenlijk.

Liefs, Melanie

#18
quote:
Wat vertel je dan aan een kind als hij vraagt of kinderen ook doodgaan?

Als je verteld dat als een kind heel erg ziek is kan overlijden, dan kunnen ze ook bang zijn als ze zelf erg ziek zijn.

Hier weten ze dat kinderen ook dood kunnen gaan. (Ik ga niet vertellen dat het niet zo is, want dan vertrouwen ze me niet meer als er bijv. een kindje uit hun klas zou overlijden. We zijn hier gewoon eerlijk tegen onze kinderen).

Ik heb ze verteld dat er verschillende ziektes zijn.

  • ziektes waar je gewoon van beter kunt worden zonder dat je naar de dokter hoeft. Dat papa en mama weten hoe we ze beter moeten maken.
  • ziektes waar je gewoon van beter kunt worden maar waar je wel voor naar de dokter moet. Maar dat het soms wel heeeeeeeeel moeilijk is om van zo’n ziekte beter te worden.
  • ziektes waar je niet beter van kunt worden omdat de dokters daar nog geen medicijn voor verzonnen hebben. Maar dat de dokters wel heel hard hun best doen om een medicijn te verzinnen.

(en ja, ik weet dat dokters geen medicijnen verzinnen, ik heb bij een farmaceutisch bedrijf gewerkt, maar voor hele kleine kinderen is het makkelijker te begrijpen als je vertelt dat dokters medicijnen verzinnen)

Dus ze weten hier dat er een verschil in ziektes is en dat je niet zomaar dood gaat als je verkouden wordt of een griepje hebt.

Groetekes, Sje

#19

Ik ben ook gelovig en zal Sylvie ook vertellen dat mensen die overlijden naar de Hemel gaan. Maar voor mensen die niet geloven vind ik de oplossing met de sterretjes toch heel erg mooi. Ik zie dit niet als een leugen. Want als je dit als een leugen ziet, dan mag je toch eigenlijk ook geen sprookjes voorlezen. Die zijn toch ook niet echt? Ik zie het als een mooi verhaal en als ze oud genoeg zijn leren ze vanzelf de waarheid.

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie

#20

En dan mag je ook geen Sinterklaas vieren, want dat is ook een vorm van jokken.
Maar het is zo’n leuk feest!

Groetekes, Sje