Wij wonen in een dorp, rustige straat, iedereen kent elkaar…tot zover alles prima. Tot gistermiddag, we zijn ons rot geschrokken. Onze overbuurman heeft geprobeerd zelfmoord te plegen. Hij woont samen en heeft een dochtertje dat deze zomer 1 jaar wordt. Ongelooflijk.
Wij zagen gistermiddag een ambulance en politiebusje staan en hadden wel door dat het iets met hem was, maar niet wat er was. Tot onze buurman vanochtend vertelde dat hij hem gistermiddag met bebloede polsen door het huis zag zwalken. Hij ging erheen (onze overbuurvrouw was aan het werk, het kindje was bij hem) en hij zag ook nog een strop hangen. Hij was agressief naar de buurman en ging gewoon door met snijden. De baby lag boven in bed te huilen en de buurman zei dat als 'ie niet rustig zou worden, hij z’n dochter uit bed zou halen en hij haar nooit meer terug zou krijgen…toen werd 'ie rustig. 112 gebeld en toen kwamen dus de politie en ambulance.
Hij is nu opgenomen bij de GGz, zij woont met haar dochtertje (voorlopig) bij haar zus. Aanstaande donderdag komt hij wellicht alweer thuis, klinkt snel, maar ja. Zal misschien wel kunnen? Maar jeetje, hoe durf je je kind ooit nog met hem alleen te laten? Dat vertrouw je toch nooit meer?
Ik begreep dat de overbuurman een militair was die ook naar Afghanistan is geweest en dat hij behoorlijk dronk. Ook zijn ze al tijden bezig met een verbouwing, maar is het geld op, zijn er schulden en heeft hij geen werk. Dus hij zag misschien geen uitweg meer. Maar dit? Vijf minuten later en hij was dood geweest, aldus de buurman. Zo slecht ging het al. En dan ligt de baby boven, is vrouwlief aan het werk en vindt haar man dan bij thuiskomst. Ongelooflijk, ik kreeg tranen in m’n ogen toen de buurman het vertelde. Moest het even van me afschrijven.
Groetjes,
M
