Ik las jullie site en dacht, ik ga ook eens iets schrijven, over mijn ongewone leven.
Ja, kun je krijgen, nee kun je hebben, niet waar.
Ik ben Marcella Makrakis, woon al 14 jaar op Kreta. Getrouwd met een griekse man en we hebben twee kinderen.
De oudste is een jongen en heet Marios en is bijna 5 jaar oud. De jongste is een meisje en heet Athina en is bijna drie en een half.
Twee donderstenen. Ze vechten veel, maar kunnen ook niet zonder elkaar(zie foto) Marios is echt de grote broer,
en alles wat Marios doet, doet de kleine Athina net zo hard na.
De kinderen worden twee talig opgevoed, alhoewel ze het grieks prefereren. Marios gaat naar de griekse kleuterschool en 1 keer in de week naar de nederlandse school.
Athina gaat nog nergens naar toe, alleen in de zomer, naar de creche.
We hebben n.l een winkel inhet toerisme en werken dus 7 maanden in het jaar.
De overige 5 maanden doen we dus 'niks'.
Niks is dus een groot woord, want met twee kleine kinderen, valt het af en toe niet mee.
Het leven voor de kinderen hier is totaal anders als in Nederland. Ze gaan laat naar bed, staan laat op,en doen ook nog een middagslaapje.
Nu de olijventijd is, zijn mijn man en zoon op de velden en ik met dochter thuis.
Zij probeert mij te helpen met het huishouden.
Je ligt in een deuk, doekje, zij ook doekje en maar poetsen en boenen.
Wasje ophangen, doet zij wel even. Maar niet te spreken over boodschappen doen. Zij wil zelf het karretje rijden, met haar 95 cm lang.
Fijn dat wij een schotel hebben, dus ze kijken veel naar kindernet. Ook goed voor hun Nederlands.
Niet te veel natuurlijk maar toch wel iedere dag even
Ik hoop dat dit de moeite waard is om te plaatsen, in iedergeval jullie hebben een hele leuke site.
De groetjes van Marcella
MARCELLA MAKRAKIS
